Η χαρά και η απελπισία της σάτιρας είναι αυτή η προεκλογική περίοδος. Χαρά γιατί κάποιοι πολιτικοί μάς προσφέρουν το γέλιο στο πιάτο και απελπισία γιατί η πραγματικότητα ξεπερνά σε φαντασία και γελοιότητα την τηλεοπτική εκδοχή της. Και μόνον τα μαργαριτάρια ή οι μεγαλοστομίες των υποψηφίων θυμίζουν επιθεωρησιακό νούμερο.
Π.χ., προχθές ένας υποψήφιος του κυβερνώντος κόμματος δηλώνει ότι «ο Κώστας Καραμανλής είναι γεννημένος νικητής». Για καλό το είπε, αλλά ούτε ο ίδιος ο αρχηγός της Ν.Δ. δεν θα έμενε ευχαριστημένος από τόσο απροκάλυπτη κολακεία. Φανταστείτε η φράση αυτή να ήταν τυπωμένη σε προεκλογική αφίσα.
Στην προχθεσινή συνέντευξή του στο Mega, ο Γιώργος Παπανδρέου, για να εξηγήσει το προβάδισμα της Ν.Δ. στις μέχρι χθες δημοσκοπήσεις, παρέπεμψε στις… αισθηματικές υποθέσεις: «Οταν απογοητεύεσαι από μια σχέση, είναι δύσκολο την επόμενη μέρα να ξαναρχίσεις μια νέα ερωτική σχέση…».
Υπερπροσφορά υλικού έχουν οι δημοσιογράφοι και οι καλλιτέχνες που κάνουν σατιρικές εκπομπές, όπως διαπιστώνουμε βλέποντας την «Ελληνοφρένεια» (ΣΚΑΪ) και όπως επιβεβαιώθηκε με το έκτακτο «Αλ Τσαντίρι Νιουζ» με τον Λάκη Λαζόπουλο (Alpha) – και κρίμα που μέχρι στιγμής δεν δόθηκε και στον Γιώργο Μητσικώστα η ευκαιρία να προσθέσει και αυτός τη δική του πινελιά στην προεκλογική τοιχογραφία.
Το σκηνικό του «Τσαντιριού» ήταν μια ελιά και μια σύνθεση (ή μάλλον μια «εγκατάσταση») από εκατοντάδες άδεια πλαστικά μπουκάλια νερού, αφού «μαζί με τα νερά τελειώσανε και τα λόγια».
Ηταν καλός ο κ. Λαζόπουλος; Με τη συμβατική έννοια, όχι – και ευτυχώς που δεν ήταν καλός, γιατί πώς μπορείς να είσαι «χαλαρός και άνετος» ή «καλός περφόρμερ» με φόντο τα ερείπια; Συντετριμμένος ήταν, όπως όλοι μας, όμως στα μάτια των τηλεθεατών η ειλικρίνεια, η συντριβή και η οργή του, ακόμα και οι εμμονές του, βάραιναν πιο πολύ από οποιαδήποτε επίδειξη καλλιτεχνικής δεξιοτεχνίας. Σε τέτοιες οριακές στιγμές, έχει κανείς το δικαίωμα να είναι υπερβολικός, προκατειλημμένος, επιεικής ή άτεγκτος.
Αυτό που είδαμε δεν ήταν «τηλεοπτική επιθεώρηση», όπως συνέβαινε με τις περυσινές εκπομπές του, αλλά μνημόσυνο για τους δεκάδες νεκρούς, την καμένη γη και τη χαμένη τιμή της πολιτικής.
Η σάτιρα, όσο επιθετική και αν είναι, εξημερώνει και εκλεπτύνει, δεν εκβαρβαρώνει τα πολιτικά ήθη. Κάποιοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι (ευτυχώς όχι όλοι), με τον στόμφο και την υποκρισία τους, πλαστικοποιούν και εκβαρβαρώνουν τα πάντα. Π.χ., μια κυρία υποψηφία, μιλώντας σε μια τηλεοπτική εκπομπή για τις πρόσφατες πυρκαγιές, δηλώνει ότι «ζήσαμε την Κόλαση του Δάντη και τη Σφαγή της Χίου του Ντελακρουά, όλα μαζί».
Λιτό το σχόλιο του κ. Λαζόπουλου: «Σου ‘κανε για Σφαγή της Χίου αυτό;» Τι να πει κανείς για το αυτονόητο;
Η πραγματικότητα των τελευταίων ημερών -με την τραγωδία, την κουτοπονηριά, αλλά και τη λεβεντιά των ανθρώπων- ξεπερνά τις δυνατές πένες, τα δυνατά τηλεοπτικά ταλέντα, τα δυνατά πολιτικά χαρτιά, σαρώνει τα παχιά λόγια και τις κούφιες υποσχέσεις. Κάτι είναι κι αυτό.