Τον Δεκέμβριο του 1945 αναχωρούσε από τον Πειραιά το βρετανικό πολεμικό πλοίο «Ματαρόα» με επιβάτες τον ανθό της ελληνικής διανόησης και προορισμό τη Γαλλία. Ο Οκτάβιος Μερλιέ και ο Ροζέ Μιλιέξ από το Γαλλικό Ινστιτούτο προσπάθησαν να τους εξασφαλίσουν καλύτερη μοίρα από εκείνη που τους επιφύλασσε ο εμφύλιος. Ανάμεσά τους, ο Κορνήλιος Καστοριάδης, ο Κώστας Αξελός, ο Τάκης Ζενέτος, ο Ιάνης Ξενάκης, ο Δημήτρης Χωραφάς, από τους 200 συνολικά ταξιδιώτες. Το νεότερο μέλος της παρέας – ένα παλικαράκι 17 μόλις ετών – ήταν ο ζωγράφος Ντίκος Βυζάντιος.
Ο πλους προς την ελευθερία ήταν καθοριστικός για τη ζωή του. Εγινε γνήσιος εκπρόσωπος της Σχολής του Παρισιού, υπήρξε συνομιλητής και φίλος του Τζακομέτι, του Ιονέσκο, του Μισέλ Φουκό, του συγγραφέα και διευθυντή του περιοδικού Nouvel Observateur, Ζαν Ντανιέλ. Στις 10 Αυγούστου έφυγε από τη ζωή στη Μαγιόρκα, πλήρης ημερών και απόψε εγκαινιάζεται στο Μουσείο Μπενάκη στο Κολωνάκι, μια έκθεση με έργα του ως πρώτη αποτίμηση της μεστής του πορείας. Συμπεριλαμβάνονται κάποια από τα σχέδια που είχε κάνει με γραφίτη και ορισμένες από τις ανθρωποκεντρικές συνθέσεις του.
Εμφυτο ταλέντο
Γιος του ζωγράφου Περικλή Βυζάντιου, ο Ντίκος είχε το χάρισμα να ζωγραφίζει από παιδί. «Είχε μέσα του το δαιμόνιο του χρωστήρα. Ποτέ όμως δεν ζωγράφιζε παιδικά. Ακουγε τις διηγήσεις του νονού του ενδυματολόγου Αντώνη Φωκά και εμπνεόταν από αυτές. Στην εφηβεία του απεικόνισε και τα παιδιά της Κατοχής με τις πρησμένες κοιλιές. Χάρις σε αυτά τα έργα μπήκε στα 16 του στην ΑΣΚΤ» διηγείτο χθες στην συνέντευξη Τύπου η αδελφή του Μαριλένα Λιακοπούλου, «ψυχή» της αίθουσας Τέχνης Αθηνών.
Τον πρώτο χρόνο στο Παρίσι γνώρισε τον Δημήτρη Γαλάνη – «που είχε στο ατελιέ του έναν λαγό και ένα αρμόνιο που είχε φτιάξει μόνος του», θυμήθηκε η αδελφή του.
Στη γαλλική πρωτεύουσα, αφουγκραζόμενος το πνεύμα των καιρών ο νεαρός ζωγράφος μυήθηκε αρχικά στην αφαίρεση ολοκληρώνοντας την ενότητα αυτή το 1972. Αλλος ένας σημαντικός κύκλος της δουλειάς του είναι τα σχέδια που έκανε με την τεχνική του pierre noir. Οι «Μορφές» ξεκίνησαν το 1981 και παρουσιάστηκαν επίσης σε πολλές εκθέσεις. «Ο Βυζάντιος ήταν πάντοτε κοινωνικοποιημένος όχι πολιτικοποιημένος. Παρατηρούσε τους ανθρώπους γύρω του και δεν είναι τυχαίο ότι έκανε στην ώριμη φάση του τις ανθρώπινες αυτές φιγούρες που είναι μαζί αλλά αισθάνονται αποξενωμένες και μόνες», υπογράμμισε η Μαριλένα Λιακοπούλου. Η έκθεση στο Κολωνάκι περιλαμβάνει 36 έργα και θα κρατήσει ώς τις 5 Οκτωβρίου. Θα προβάλλεται και ένα ντοκιμαντέρ παραγωγής της ΕΡΤ σε σκηνοθεσία της Πανδώρας Μουρίκη για τη ζωή και το έργο του καλλιτέχνη.