Με συγκοινωνούντα δοχεία ανταλλαγής δόξας μοιάζουν να συμπεριφέρονται ο κινηματογράφος και η ροκ μουσική, με τρία παραδείγματα ταινιών που αναμένονται τη φετινή σεζόν, οι οποίες καταγράφουν τη ζωή διάσημων μουσικών και την παρουσία τους στη σκηνή. Ο κόσμος της μουσικής και του κινηματογράφου δεν διαφέρει και τόσο πολύ, κυρίως σε ό,τι αφορά τη δημιουργία ειδώλων. Το σινεμά ίσως έχει μεγαλύτερη λάμψη, όταν όμως θέλουμε να τονίσουμε τη δύναμη της εικόνας και την προσωπική ακτινοβολία κάποιου προσώπου, λέμε ότι έχει την απήχηση ενός ροκ σταρ, έστω κι αν δεν έχει σχέση με τη μουσική. Πόση λοιπόν εντύπωση μπορούν να κάνουν στις κινηματογραφικές αίθουσες, πραγματικοί ροκ σταρ, όπως ο Μπομπ Ντίλαν, οι Rolling Stones και οι U2;
Ο τραγουδοποιός Ντίλαν
Ηδη αυτές τις ημέρες, στη Μόστρα της Βενετίας που μόλις έληξε, έκανε μεγάλη αίσθηση η ταινία του Τοντ Χέινς «I’m not there», με θέμα τη ζωή και την ποιητική ροκ μουσική του Μπομπ Ντίλαν. Ο Χέινς δεν είναι άσχετος με τη μουσική θεματολογία. Μία από τις πρώτες δουλειές του ήταν το μικρού μήκους «Superstar: The Karen Carpenter story» για την τραγική ιστορία της ανορεξικής τραγουδίστριας των «Carpenters», ενώ αργότερα ασχολήθηκε με το βρετανικό γκλαμ ροκ στο «Velvet Goldmine».
Ο Χέινς βλέπει τον Ντίλαν σαν μια προσωπικότητα με πολλά διαφορετικά πρόσωπα και εκφράζει αυτή την άποψη στο φιλμ με έναν ακραίο ίσως τρόπο. Βάζοντας επτά διαφορετικούς ηθοποιούς να υποδυθούν τον Ντίλαν σε μια διαφορετική στιγμή της ζωής του. Ανάμεσά τους, είναι ο Μπεν Γουίσο («Το άρωμα»), ο Κρίστιαν Μπέιλ, ο Χιθ Λέτζερ, ο Ρίτσαρντ Γκιρ, ακόμη και η Κέιτ Μπλάνσετ. Οπως είχε πει από την αρχή των γυρισμάτων και η παραγωγός της ταινίας, Κριστίν Βασόν, η πρόεδρος της κριτικής επιτροπής του περσινού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, «η ταινία είναι εμπνευσμένη από τη μουσική του Ντίλαν και την ικανότητά του να αναδημιουργεί και να σκέφτεται τον εαυτό του με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά». Γι’ αυτό και ο Χέινς δεν έχει δημιουργήσει μια παραδοσιακή ταινία, ούτε μια συνηθισμένη κινηματογραφική βιογραφία. Το «I’m not there» εξελίσσεται με μια ποιητική ροή, χαρακτηριστική και του τραγουδοποιού Ντίλαν.
Ο τίτλος της ταινίας αναφέρεται σε μία από τις πιο διάσημες ανεπίσημες κυκλοφορίες του Ντίλαν. Το «I’m not there» γράφτηκε κατά τη διάρκεια του «The Basement tapes», χωρίς να συμπεριληφθεί στο άλμπουμ και υπάρχει μόνο σε bootleg εκδοχή. Επισήμως δεν κυκλοφόρησε ποτέ και τώρα οι φανατικοί του Ντίλαν περιμένουν με αγωνία την κυκλοφορία του σάουντρακ, όπου λέγεται ότι θα υπάρχει.
Τζάγκερ και Σκορσέζε
Πολύ διαφορετική είναι η πορεία των «Rolling Stones», που από τη δεκαετία του ’60 δεν έχουν πάψει να κυριαρχούν στη ροκ σκηνή, με εκατομμύρια φανατικούς οπαδούς και παρουσιάζοντας υπερθεάματα σε παγκόσμιες περιοδείες. Πώς μπορεί να είναι λοιπόν μια ταινία για ένα γκρουπ με σούπερ σταρ μουσικούς όπως ο Μικ Τζάγκερ και ο Κιθ Ρίτσαρντς, γυρισμένη από έναν σταρ σκηνοθέτη σαν τον Μάρτιν Σκορσέζε;
Το «Shine a light» είναι ένα ντοκιμαντέρ για τους Ρόλινγκ Στόουνς, με πρωταγωνιστές τους ίδιους, αλλά όπως φαίνεται από το τρέιλερ της ταινίας και τον ίδιο τον σκηνοθέτη. Η ταινία έχει αποσπάσματα από ολόκληρη την ιστορία της καριέρας των Stones, καθώς και από την περιοδεία τους «A bigger bang» το 2006. Εστιάζει όμως περισσότερο σε δύο βραδιές της περιοδείας, σε δύο συναυλίες που έδωσαν στις 29 Οκτωβρίου και την 1η Νοεμβρίου του 2006 στο Beacon Theatre της Νέας Υόρκης. Ο Σκορσέζε κινηματογράφισε τις δυο βραδιές και τις μοντάρισε με τα ιστορικά αποσπάσματα φιλμ, δίνοντας έμφαση, όπως φαίνεται από το πρώτο δείγμα δουλειάς στην ιστοσελίδα της ταινίας, στη σχέση των «Rolling Stones» με διασημότητες κάθε χώρου, μέχρι και με τον πρώην πλανητάρχη Μπιλ Κλίντον, αλλά και με μουσικούς κάθε είδους, όπως ο Τζακ Γουάιτ των «White Stripes», η Κριστίνα Αγκιλέρα και ο Μπάντι Γκάι, που εμφανίζονται μαζί με το συγκρότημα στη σκηνή.
Το ότι μια ταινία έχει πρωταγωνιστές τους «Rolling Stones» και σκηνοθέτη τον βραβευμένο με Οσκαρ Σκορσέζε, φαίνεται όμως ότι δεν είναι αρκετό για να μην παρουσιαστεί κανένα πρόβλημα στην πορεία της. Το «Shine a light» επρόκειτο να βγει στις αίθουσες της Αμερικής στις 21 Σεπτεμβρίου, όμως ξαφνικά και χωρίς άλλη προειδοποίηση η εταιρεία που διανέμει την ταινία, η Paramount Classics, αποφάσισε να αποσύρει την ταινία και να ορίσει νέο χρόνο εξόδου για τον επόμενο Απρίλιο. Η επίσημη εξήγηση αναφέρει λίγο θολά ότι το συγκρότημα δεν είχε τώρα χρόνο να ασχοληθεί με την προώθηση της ταινίας, καθώς και ότι βλέποντας την τελική μονταρισμένη εκδοχή, «τούς άρεσε». Απλώς. Οπως όμως γνωρίζουν καλά όλοι όσοι ασχολούνται έστω και λίγο με την κινηματογραφική βιομηχανία, κάθε αναβολή εξόδου δείχνει ότι υπάρχει πρόβλημα με την ταινία. Ποιο είναι αυτό; Ισως το στούντιο δεν βρίσκει αρκετά εμπορική την ταινία ή το συγκρότημα να μην είναι ενθουσιασμένο με τον τρόπο που παρουσιάζεται. Μέχρι τον Απρίλιο θα φανεί.
Ο Μπόνο και η παρέα του
Την πλήρη στήριξή τους έδωσαν ωστόσο οι «U2» σε μια ταινία που τους παρουσιάζει σε δράση στη δική τους περιοδεία. Ο Μαρκ Πέλινγκτον και η Κάθριν Οουενς γύρισαν το «U2 3D» σε επτά διαφορετικές συναυλίες του σούπερ γκρουπ στη Λατινική Αμερική, κατά τη διάρκεια της περιοδείας «Vertigo». Από μόνο του αυτό δεν σημαίνει πάρα πολλά για το κοινό πέραν των φανατικών του γκρουπ. Το «U2 3D» όμως είναι γυρισμένο τρισδιάστατα, μεταφέροντας με εντυπωσιακό τρόπο τον Μπόνο και τους επί σκηνής συντρόφους του μπροστά στα μάτια των θεατών. Στην ταινία παρουσιάζονται 15 τραγούδια από την περιοδεία και τρία από αυτά παρουσίασαν οι «U2» ζωντανά τον περασμένο Μάιο στα σκαλιά του Παλαί του φεστιβάλ των Καννών, κάνοντας την καλύτερη κίνηση προώθησης της ταινίας. Η μίνι συναυλία ήταν το πιο μαζικό γεγονός του φεστιβάλ, κάνοντας εκατοντάδες θεατές να στριμωχτούν για να ακούσουν το συγκρότημα σε αυτή την παράδοξη εμφάνιση.
Και αν το μουσικό μέρος δεν είναι αρκετό για να συναρπάσει κάποιους, ίσως οι τεχνικές λεπτομέρειες να είναι πιο ενδιαφέρουσες. Για την ταινία χρησιμοποιήθηκαν 18 κάμερες τρισδιάστατης λήψης CineAlta, ο μεγαλύτερος αριθμός που έχει χρησιμοποιηθεί ποτέ για μία μόνο ταινία. Το εντυπωσιακό αποτέλεσμα θα απολαύσουν οι θεατές στις κινηματογραφικές αίθουσες μέσα στο φθινόπωρο, στις αίθουσες που διαθέτουν συστήματα τρισδιάστατης προβολής.