Παρίσι του 1920, Μονπαρνάς – και μόνο η μνεία τους αρκεί για να φέρει στο νου φαντασίες και φαντάσματα από μεγάλα ταλέντα, εικόνες μιας μποέμικης περιθωριακής ζωής. Εκεί που ήταν ο Πικάσο και ο Μοντιλιάνι, ήταν και ένας ζωγράφος που σίγουρα δεν πείνασε στο περιθώριο· ο Φουτζιτά, ο Ιάπωνας καλλιτέχνης που οι εικόνες του με γάτες και γυναίκες έγιναν τεράστια μόδα.
Φαντασμαγορικό στυλ
Με αλάνθαστο ένστικτο ο Φουτζιτά εκμεταλλεύτηκε τη μανία των Γάλλων για την ιαπωνική τέχνη και θεμελίωσε επάνω της μια καριέρα που του έφερε δόξα και χρήμα. Προσεκτικά καλλιέργησε και ένα προσωπικό στυλ που επιπλέον ανεδείκνυε τη διασημότητά του, όπως άλλωστε και η θεαματική έπαρση με την οποία πρόβαλλε το ταλέντο του. «Είχε έναν εγωισμό μεγάλο σαν πύργο, δηλώνοντας ξανά και ξανά ότι θα εξερευνήσει τα πάντα, θα πετύχει οπωσδήποτε και θα δημιουργήσει κάτι το ολότελα νέο» γράφει η Φίλις Μπερνμπάουμ στη βιογραφία του, A Life of Foujita – The Artist Caught between East and West που κυκλοφόρησε πρόσφατα (Faber, 331 σελ., 27,50 δολάρια).
Ο Φουτζιτά, που γεννήθηκε Φουτζίτα Τσουγκουχάρου αλλά αργότερα κράτησε μόνο το όνομά του τονίζοντάς το στη λήγουσα για να είναι πιο ταιριαστό με τη γαλλική προφορά, μπορεί να πει κανείς ότι αυτές τις φιλοδοξίες του τις πραγματοποίησε. Είχε μιαν αξιοθαύμαστη τεχνική που του επέτρεψε να διαγράφει ισχυρά, διακριτά περιγράμματα και στο χρώμα κατάφερε να δημιουργήσει ένα άσπρο τόσο γοητευτικό όσο και αινιγματικό· το πώς το συνέθεσε, ουδέποτε αποκάλυψε. Τελικά έγινε επιφανέστερος από όσο περίμενε. Εγινε μορφή με επιρροή τόσο στη Γαλλία όσο και στην Ιαπωνία. Στη μεν Γαλλία προωθούσε μια ιαπωνικού τύπου ευαισθησία (αν και ακούγονταν και επικρίσεις περί φιλοχρήματου του εκμεταλλευτή της ιαπωνικής ευαισθησίας) στη δε Ιαπωνία, όπου επέστρεψε το 1933, τα έργα του με τα πολεμικά θέματα θεωρήθηκαν προπαγάνδα υπέρ της ιαπωνικής κυβέρνησης. Αυτά τα έργα από τον πόλεμο τον εξοστράκισαν τελικά από τη διεθνή καλλιτεχνική σκηνή.
Ασχέτως, όμως, με τις πολιτικές του συμπάθειες ή αντιπάθειες, η αυτοδιαφημιστική τακτική και ικανότητά του παρέμειναν αταλάντευτες. Και μολονότι πρόκειται για ένα καλλιτέχνη που έκτοτε ελάχιστη προσοχή του έχει δοθεί, έξω από τη Γαλλία και την Ιαπωνία, η ικανότητα και οι τακτικές του αυτοδιαφήμισης είναι, όπως γράφει η Τζάνετ Μάσλιν στην «Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν», το πλουσιότερο υλικό το οποίο έχει στη διάθεσή της η βιογράφος του. Αυτό το φαντασμαγορικό του στυλ τον έκανε ένα είδος Ελτον Τζον της Μονμάρτρης, αλλά με μεγάλες κατακτήσεις στον γυναικείο πληθυσμό (παρά την ύπαρξη κάποιων φωτογραφιών που δηλώνουν και άλλου είδους τάσεις), δεν βοήθησε όμως την τέχνη του μακροπρόθεσμα. Βοήθησε, όμως, τη βιογράφο του να γράψει ένα σχεδόν μυθιστορηματικό βιβλίο που αναβιώνει τη φήμη της οποίας έχαιρε στον καιρό του. Γνωρίζει επίσης καλά το υπόβαθρο του ήρωά της, την κληρονομιά και τις ιαπωνικές παραδόσεις που τον διαμόρφωσαν.