Σε λίγο θα ξέρουμε πόσες αθερίνες τσίμπησαν τα δολώματα τριχίλιαρων και άλλων γονικών παροχών. Πώς; Δεν ψαρεύεται έτσι η αθερίνα; Αυτό θα το δούμε το βραδάκι. Νέοι πολιτικοί, νέα πολιτική -ναι, κι εγώ είμαι ο Αποστόλης Τότσικας. Πότε πρόλαβαν και μαράγκιασαν έτσι αυτοί οι νέοι «αρχηγοί»; Δεν θυμάμαι πιο κακομοίρα προεκλογική περίοδο. Πιο χάλια, πιο κολλημένη στη συμβατικούρα και τα γερασμένα εν αμαρτίαις «τεχνάσματα». Τόσο πολύ μας υποτιμούν πια; Δυνατόν όμως να συμβαίνει το χειρότερο – να έχουν δίκιο δηλαδή… Εξαλλος γίνεται ο φίλος μου ο Βίτσης όταν μ’ ακούει να τα βάζω και μ’ εμάς, το πόπολο, κι έτσι αχρείοι που καταντήσαμε, ενώ κατά τη δική του γνώμη για όλα φταίνε αυτοί που μας εξουσιάζουν και μας καθοδηγούν.
Κι ενώ μερίς του πόπολου ερίζουμε στο πεδίο της κότας και του αυγού και ποιος έκανε ποιο, η αθερίνα (εκεί εγώ) αγνοεί επιδεικτικά τέτοιου είδους διλήμματα κι απλώς τσιμπάει! (Εξαλλος ο Βίτσης, έξαλλος!). «Και για τον Πολιτισμό;» Δεν λέν’ κουβέντα, κανείς, κανένα κόμμα, εντάξει, αλλά μπας κι είναι καλύτερα έτσι; Οταν έχουν άποψη είναι που γίνεται το σύστριγγλο. Οσο για τον Βουλγαράκη, σφράγισε τη θητεία του στο ΥΠΠΟ μ’ εκείνη τη μοιραία κουβέντα -«κάηκαν μερικά δέντρα»- που απέδρασε από το έρκος των οδόντων του στην αρχαία Ολυμπία. Ηταν σαν να αποκάλυψε τα όριά του. Την ίδια κουβέντα, και μάλιστα με το γνωστό ιταμό του ύφος, αναμάσησε κι ο θλιβερός Σάντσο Πάντσα του ΥΠΠΟ, αλλά αυτόν ποιος τον παίζει. Ηταν, πράγματι, ταυτισμένος με το Κρατικό Θέατρο Β. Ελλάδος ο Δημήτρης Καρέλλης, που ξαφνικά ξημερώματα Δευτέρας άφησε την πνοή του στο οδόστρωμα της έρημης Τσιμισκή, χτυπημένος από ταξί. Από παιδί στα 24 ώς τα 64 χρόνια του στο σανίδι του ΚΘΒΕ – βήμα παραπέρα δεν θέλησε να κάνει επί 40 ολόκληρα χρόνια. Φίλος από τα φοιτητικά μου χρόνια στη Θεσσαλονίκη, μου είχε τηλεφωνήσει ξαφνικά πριν από ένα μήνα -είχαμε κάνα δυο χρόνια να τα πούμε- κι εκεί έμαθα ότι η ανανεωτική, ως γνωστόν, διοίκηση Τσακίρογλου του έδωσε επιτέλους ένα ρολάκι για τη νέα σεζόν, έπειτα από τρία χρόνια που τον είχε στη ναφθαλίνη – αυτόν, με την εμπειρία τόσων πρώτων ρόλων. «Μη γράψεις τίποτα σε παρακαλώ», μου είπε -απεχθανόταν ανέκαθεν να γίνεται αντικείμενο σχολίων και διαπληκτισμών.
Τον είχα γνωρίσει σε μια φοιτητική μπουάτ όπου διάβαζε ποίηση και θεατρικά αποσπάσματα. Ακούω σαν νά ‘ναι τώρα την ολόθερμη φωνή του σ’ ένα κομμάτι από το «Γυάλινο κόσμο» του Τένεσι Γουίλιαμς. «Ω Λάουρα, Λάουρα…». Εχε γεια φίλε. Κάθε που έχουμε εκλογές, να σου κι ένα δάνειο δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ το Μέγαρο, με εγγύηση του Δημοσίου. Αλλά φέτος δώσανε και στην ΑΕΚ γήπεδο. Ολα πια στην Παιδεία και τον Πολιτισμό. Καμένοι, τρίτεκνοι, κληρονόμοι και λοιπή αθερίνα τσιμπολόγησαν υποσχέσεις – σε πλειοδοσία μάλιστα, ένθεν κακείθεν. Δημοπρατήριον τέρμα. Οσονούπω «Κατεκυρώθη». (Ακολουθούν -γκαπ γκαπ γκαπ- χτυπήματα διάφορα…).