Οσες φορές και να έχεις δει την Πάτι Σμιθ ζωντανά, ποτέ δεν είναι αρκετές. Μετράμε μέρες μέχρι την εμφάνιση του Σαββάτου, την ώρα που η πιο επιδραστική ίσως γυναίκα στην ιστορία του ροκ’εν’ρολ, περφόρμερ, ποιήτρια, καλλιτέχνης με κεφαλαίο Κ, θα ανεβεί στη σκηνή του θεάτρου του Λυκαβηττού (και μια μέρα αργότερα στη Θεσσαλονίκη) για να σκηνοθετήσει τον εαυτό της σε μια παράσταση, περισσότερο ένα one-woman show, βασισμένο στο τελευταίο της άλμπουμ, «Twelve». Παραμένει αδύνατη, διατηρεί το ανδρόγυνο στυλ της, μαζί και την ενέργεια που τη χαρακτηρίζει δεκαετίες τώρα. Ο πόνος γεννά δημιουργία. Θρηνεί ακόμη τον σύζυγό της, Φρεντ Σμιθ, τον καλύτερό της φίλο, Ρόμπερτ Μέιπλθορπ, τον αδερφό της, Τοντ Σμιθ, τον πιανίστα της, Ρίτσαρντ Σολ, και τους δύο γονείς της… Αντί να φρεσκάρουμε το βιογραφικό της σημείωμα, ευκαιρία να διαβάσουμε τι σκέφτεται τον τελευταίο καιρό…
Για την παιδική της ηλικία. «Ακόμη και σαν παιδί, ένιωθα σαν άλιεν. Από πολύ νωρίς, τεσσάρων, πέντε χρόνων, ένιωθα ότι ήμουν εξωγήινη. Αισθανόμουνα πολύ πιο άνετα όταν σκεφτόμουν ότι ερχόμουνα από άλλο πλανήτη γιατί ένιωθα αποκομμένη. Ημουνα πολύ ψηλή και αδύνατη και δεν έμοιαζα με κανέναν άλλο, δεν θύμιζα καν τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς μου».
Για την ανδρική της πλευρά. «Ανέκαθεν μου άρεσε να ερμηνεύω τραγούδια που θα μπορούσαν να ξεπεράσουν το φύλο μου. Είναι κάτι που έμαθα από την Τζόαν Μπαέζ. Οχι η δουλειά μου δεν αντικατοπτρίζει τις σεξουαλικές μου προτιμήσεις, απλώς το γεγονός ότι νιώθω απόλυτη ελευθερία σαν καλλιτέχνης».
Για την ηλικία της… «Υπάρχουν πράγματα που θέλω να κάνω όσο είμαι ακόμη σε θέση σωματικά να το εκτελέσω με όλη μου την καρδιά και τη… φωνή. Μπορεί να είχα ωραιότερα μαλλιά παλιότερα, όμως η φωνή μου είναι πιο δυνατή σήμερα. Μπορεί να είμαι 61 χρόνων αλλά δεν έχω χάσει τίποτα, γιατί έμαθα να φροντίζω σωστά τον εαυτό μου. Θέλω να παραμείνω για πολύ καιρό ακόμη τριγύρω. Και να συνεχίσω να είμαι το αγκάθι σε ό,τι με ενοχλεί».
Για τον θάνατο. «Εχω τους νεκρούς μου και ζω μαζί τους. Δεν υιοθετώ την φιλοσοφία που λέει να τους αφήσεις να φύγουν, δεν τους θρηνώ καθημερινά αλλά είναι πάντα μαζί μου. Οπότε ο άντρας μου, η μητέρα μου, ο αδερφός μου, ο καλύτερός μου φίλος, ο πιανίστας μου, περπατούν μαζί μου. Πρόσφατα ζήτησα από τη μητέρα μου μια συμβουλή και μου απάντησε. Μου απάντησε μέσα μου».
Για τις απόψεις της. Μπορεί να ακούγομαι σαν δεινόσαυρος ή κάτι τέτοιο αλλά πάντα έτσι ήμουνα. Αν μου μιλούσατε στα 22 μου, πάλι τα ίδια θα έλεγα μάλλον. Ισως με πιο απόλυτες λέξεις».
Για το αύριο. «Θέλω να πιστεύω ότι ο κόσμος μια μέρα θα ξυπνήσει. Θα καταλάβει ότι ο πόλεμος στο Ιράκ ήταν λάθος, ότι η καταστροφή στην Αλάσκα είναι λάθος, ότι το να αφήνεις εκατομμύρια ανθρώπους να πεθαίνουν από Aids στην Αφρική, είναι λάθος. Θα αρχίσουν να ενώνουν τις κουκκίδες. Και κάτι συναρπαστικό θα γεννηθεί μόλις φτιαχτεί το παζλ».