Δραματική κομεντί
Σκηνοθεσία: Μάικ Γουάιτ
Ερμηνεία: Μόλι Σάνον, Πίτερ Σάρσγκαρ, Τζον Ράιλι, Λόρα Ντερν, Τομ Μακάρθι.
Η «Χρονιά του σκύλου» είναι μια σατιρική εικόνα της ζωής σε προάστια του Λος Αντζελες, αλλά και το ψυχολογικό πορτρέτο μιας μοναχικής γυναίκας που περνάει κρίση μέσης ηλικίας. Η ηρωίδα της ταινίας, η γεροντοκόρη Πέγκι, χάνει ξαφνικά τον έλεγχο των πραγμάτων όταν πεθαίνει ο μοναδικός φίλος και σύντροφος της ζωής της: ο σκύλος της. Λίγες μέρες μετά το μοιραίο πείθεται από μια εξωστρεφή συνάδελφό της στο γραφείο να αφήσει το καβούκι της και να αρχίσει να βγαίνει με άνδρες. Το πρώτο ραντεβού της ζωόφιλης γεροντοκόρης (με έναν γείτονά της που αποδεικνύεται ενθουσιώδης κυνηγός άγριων θηραμάτων) μας προϊδεάζει για θρίλερ. Το δεύτερο (με μια αδελφή ψυχή που εργάζεται στην εταιρεία προστασίας ζώων και αποδεικνύεται ομοφυλόφιλος) τη μετατρέπει σε χορτοφάγο (σαν να λέμε επιτείνει τη νηστεία) εκινώντας καταστάσεις που θυμίζουν σαπουνόπερα. Η Πέγκι ξανακλείνεται στο σπίτι, στην αρχή με ένα λυκόσκυλο με προβλήματα συμπεριφοράς και στη συνέχεια συντροφιά με μια αγέλη σκύλων. Είναι, άλλοτε έπιθετική και άλλοτε συγκαταβατική ή και προστατευτική, απέναντι στον άνδρα που παρουσιάζεται σχηματικά, είτε ως άπειλητικό αρπακτικό είτε ως «ευνουχισμένο» κατοικίδιο.
Ο σεναριογράφος και πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Μάικ Γουάιτ έφτιαξε μια δραματική κομεντί κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της ηθοποιού Μόλι Σάνον, που πολύ πιθανόν να τη δούμε ανάμεσα στις υποψηφίες για Οσκαρ. Η Σάνον τοποθετείται σαν ένας πολυπρισματικός φακός μπροστά στη φιγούρα της Πέγκι μεγεθύνοντας πτυχές του χαρακτήρα μιας γυναίκας που βαδίζει προς πλήρη αποξένωση και ρήξη με το περιβάλλον της. Στην τρέλα, εάν ο Γουάιτ είχε περισσότερη τόλμη. Οι εμφανείς επιρροές του έχουν να κάνουν με τον Τοντ Σόλονζ («Happiness» και «Καλώς ήλθατε στο κουκλόσπιτο»), όμως κάπου στο βάθος της ταινίας ο εγκλεισμός της Σάνον στο «σκυλόσπιτο» θυμίζει τη Ντενέβ στην «Αποστροφή» του Πολάνσκι.
Στο πρώτο επίπεδο οι εμμονές της ζωόφιλου και χορτοφάγου Πέγκι κινούν μια σάτιρα με στόχο και το πολιτικώς ορθό. Πίσω από τις ψυχρές στατικές πόζες της κεντρικής ηρωίδας και των υπολοίπων χαρακτήρων, όμως, κλιμακώνεται μια υπόκωφη ένταση ιδανική για μια έκρηξη που θα μεταμόρφωνε την κομεντί σε θρίλερ. Η φοβική με το σεξ Πέγκι είναι σαν μια μεγάλη κοπέλα που προσγειώνεται ξαφνικά από την εφηβεία στην κλιμακτήριο. Αποστρέφεται ό,τι δεν μπορεί να τιθασεύει και οχυρώνεται σε ένα αόρατο κάστρο από όπου «επιτίθεται» ως δυναμική ζωόφιλος ακτιβίστρια απέναντι στους ανθρώπους.
Η λιτή και ρεαλιστική σκηνοθεσία του Γουάιτ προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την αντίθεση ανάμεσα στις παγερές, ψεύτικες και δυσλειτουργικές ανθρώπινες σχέσεις (το κενό πίσω από τη σαπουνόπερα) και στην ειδυλλιακή εικόνα ενός τακτοποιημένου και εύρυθμου κόσμου. Αλλωστε, αυτό τον σκοπό εξυπηρετεί και η ισχνή δράση που ακολουθεί τη λογική της άθροισης μικρών επεισοδίων.