Το Μπαλέτο έχει πια εξοστρακιστεί από τις σκηνές των χορευτικών μας Φεστιβάλ. Από τον Απρίλη και τα Μπαλέτα του Κρεμλίνου στο Πάλλας πέρασαν 5 μήνες και πολλοί φίλοι του Χορού -μεταξύ τους κι εγώ- νιώσαμε έντονο το σύνδρομο της στέρησης. Στην ακατάλληλη, λοιπόν, σκηνή του Λυκαβηττού έφτασε το «Πρωτότυπο Μαριίνσκι – (πρώην) Κίροφ Μπαλέ». Στον Λυκαβηττό, τότε, για 4 παραστάσεις όλοι οι στερημένοι! Τίγκα το θέατρο! Κι αν η «Σοπενιάνα» δεν λειτούργησε με τον άνεμο, την κακή ηχογράφηση, την έλλειψη του χαρακτηριστικού σκηνικού και των ατμοσφαιρικών φωτισμών, οι χορευτές μάς αποζημίωσαν με το παραπάνω. Η «Σοπενιάνα» είναι απλούστατα μια σοβιετική πρόταση των πασίγνωστων «Συλφίδων» με μόνη διαφορά την… εισαγωγή. Εδώ έχουμε τη γνωστή θορυβώδη «Πολωνέζα» του Σοπέν αντί του ρομαντικού «πρελούδιου» που εισάγει αρμοστά στο περίφημο αυτό πανέμορφο ballet blanc.
Μίνι γκαλά
Στο δεύτερο μέρος είχαμε ένα μίνι-γκαλά με μια άκρως ενδιαφέρουσα σε δομή και επιλογή σειρά ντουέτων. Ολα χορεύτηκαν άψογα με τους χορευτές σε μεγάλη φόρμα να επιδεικνύουν τη μεγάλη τους Σχολή. Υφος, τεχνική, μπραβούρα, εναλλαγή στην ποικιλία – πράγματι μας ξάφνιασαν. Μας αποκαλύφθηκαν «Το Φυλαχτό» (1889) και η «Αρλεκινάτα» από «Τα εκατομμύρια του Αρλεκίνου» (1900) σε μουσική Ντρίγκο και χορογραφία Πετιπά. Ανακαλύψαμε στον «Κουρσάρο» τον παλιό μας αγαπητό Ι. Ζελένσκι πάλι σε φόρμα εξαιρετική, αλλά το μεγάλο κέρδος υπήρξε η πιστοποίηση του πόσο έξοχα αποδόθηκαν τα μπαλέτα των κυριοτέρων συνεχιστών της Σχολής Μαριίνσκι-Κίροφ στον 20ό και 21ο αιώνα: του Μπαλανσίν και του Φορσάιθ.
Ανώνυμοι σταρ
Αποκαλυπτικοί οι ανώνυμοι σταρ-μπαλαρίνοι (χάθηκε ένα φυλλαράκι με τα ονόματά τους;) στο «Τσαϊκόφσκι pas de deux» και στα «Ρουμπίνια» από τα «Κοσμήματα» του Μπαλανσίν. Ανταγωνίστηκαν διεθνώς στο «In the middle…» του Φορσάιθ (που μόλις είχαμε θαυμάσει από το Μπαλέτο της Φλάνδρας στο Μέγαρο). Και μείναμε με το στόμα ανοιχτό παρακολουθώντας τον «Κανόνα» του Ρώσου Αλεξέι Ρατμάνσκι, χορευτή-χορογράφου, νυν καλλιτεχνικού διευθυντή του Μπαλέτου Μπολσόι.
Με θητεία στο Βασιλικό Μπαλέτο της Δανίας και στο Μπαλέτο του Αγίου Φραγκίσκου επί 9 χρόνια, ο κύριος αυτός αποτελεί μια σοβαρή και έξοχη δυναμική απάντηση της Ρωσίας στο σύγχρονο «δυτικό» νεοκλασικό χορό. Θυμηθείτε το όνομά του.
Από μόνο του, το κομμάτι αυτό θα άξιζε το… ταξίδι στο λόφο! Μια καθόλα υπερθετική βραδιά που αποθεώθηκε, μας κάλυψε απόλυτα, έσταξε χορευτικό βάλσαμο στη διψασμένη για μπαλέτο ψυχή μας και τώρα περιμένουμε… κι άλλα! (5/9)