Με χιούμορ και καλή διάθεση άρχισαν στις 10 Σεπτεμβρίου οι Ημέρες Γερμανικού Πολιτισμού στο παλαιότερο Ινστιτούτο Γκαίτε του κόσμου, αυτό της Αθήνας, που φέτος γιορτάζει τα 55 χρόνια του. Από το πρόγραμμα των εκδηλώσεων και τον τρόπο παρουσίασής του γίνεται φανερή η αυτοπεποίθηση ενός λαού που αισθάνεται άνετα με τον πολιτισμό του, δεν διστάζει να τον αντιμετωπίσει κριτικά ή και ανατρεπτικά και δεν κρύβεται πίσω από τη σοβαροφάνεια. Η εναρκτήρια βραδιά ήταν αφιερωμένη σε συναυλία της ορχήστρας εγχόρδων Modern Strings. Πραγματοποιήθηκε κατά το ήμισυ στη γνωστή αίθουσα πολλαπλών χρήσεων του Ινστιτούτου και ολοκληρώθηκε σε αυλή, στα πλάγια της οποίας υπήρχαν τεράστια γκραφίτι, παραγγελίες του Ινστιτούτου…
Χαλαρή διάθεση
Το πρόγραμμα ήταν ταιριαστά ανάλαφρο αλλά χωρίς εκπτώσεις. Περιλάμβανε κυρίως έργα βασισμένα σε χορούς, από τους Πέντε Ελληνικούς του Νίκου Σκαλκώτα ώς το δημοφιλές τάνγκο «Γιουκάλι» του Κουρτ Βάιλ και δύο βαλς του Ντβόρζακ. Ανάλογα με τις απαιτήσεις τα έργα αποδόθηκαν από τους μουσικούς σε διάφορους σχηματισμούς. Η συναυλία άρχισε στην αίθουσα με το σύνολο σε πλήρη ανάπτυξη και συνεχίστηκε με σχηματισμούς κουαρτέτων και κουιντέτων μοιρασμένων σε δυο γωνιές της αυλής. Οι συνθέσεις είχαν οργανωθεί θεματολογικά και ο Ρούντι Ζόντερμαν, εξάρχων του συνόλου, εξηγούσε στο κοινό όσα έκρινε απαραίτητο. Υπήρχε επίσης η λογική συνδυασμού γνωστών με λιγότερο δημοφιλή έργα, με αποτέλεσμα την ισορροπία της συναυλίας και τη διατήρηση του ενδιαφέροντος μέχρι το τέλος. Πλάι σε ονόματα συνθετών όπως αυτό του Μπιζέ, με τα οποία οι περισσότεροι ήσαν εξοικειωμένοι, υπήρχαν λιγότερο γνωστά όπως αυτό του Ισραηλινού Αλεξάντερ Αργκόφ.
Η αλήθεια είναι ότι η Γερμανία μας έχει συνηθίσει σε επίπεδο μουσικών συνόλων με υψηλή μουσική αντίληψη και ανάλογη αισθητική παιδεία. Οι Modern Strings φάνηκαν σε διάφορα επίπεδα περισσότερο χαλαροί από το αναμενόμενο, ίσως λόγω της συνολικά γιορταστικής διάθεσης της βραδιάς. Συντονισμός και ορθοτονία δεν ήταν πάντοτε συνεπή στο ραντεβού. Η στεγνή ακουστική της αίθουσας δεν βοηθούσε. Αντίθετα, ο υπαίθριος χώρος λειτούργησε καλύτερα. Ο ήχος ήταν σταθερά βαρύς, γεγονός που όμως δεν ήταν κακό ιδιαίτερα στη μουσική του Σκαλκώτα, καθώς έτσι αναδείχτηκε το επίσημο και ηρωικό στοιχείο ιδιαίτερα στον «Ηπειρώτικο» χορό.
Ανάμεσα στα πιο ατμοσφαιρικά έργα οι Modern Strings ενέταξαν επίσης τη Μουσική για ορχήστρα εγχόρδων και σόλο βιολί του Κλάους φον Βρόχερν, σύνθεση του 1967, χαρακτηριστική των αναζητήσεων της (τότε) μουσικής πρωτοπορίας. Ενδιαφέρον είχε επίσης το Σκέρτσο του Αλκη Μπαλτά, αφιερωμένο στο Σοστακόβιτς, που αποδόθηκε εκτός προγράμματος, ζωηρά και με νευρώδη διάθεση.