Το μόνο που θυμάται να τον συνδέει με το θέατρο είναι κάτι παιδικές σκηνοθεσίες στις εθνικές επετείους. Μια σημαία, το κασετόφωνο του μπαμπά στο οποίο ηχογραφούσε ένα δήθεν ντοκουμέντο και ύστερα σήκωνε την αυλαία στο σαλόνι του σπιτιού. Θεατές οι γονείς του. Τώρα ο Δημήτρης Κομνηνός τα θυμάται και γελάει. Ισως όμως ήταν το πρώτο σήμα ότι θα ασχοληθεί με τη σκηνοθεσία όταν μεγαλώσει. Δημιουργός της ομάδας 90οC, μας συστήθηκε επίσημα το 2004 με έργο της Μάρσα Νόρμαν στο «Επί Κολωνώ» ενώ η συνέχεια τον κράτησε δύο ολόκληρες σεζόν με τη «Φαλακρή τραγουδίστρια» του Ιονέσκο που παίχθηκε στο ίδιο θέατρο, το ΚΘΒΕ και μετά στο «Βικτώρια».
Στο ίδιο θέατρο αρχίζουν στις 4 Οκτωβρίου, με μεγαλεπήβολα σχέδια. Το «Σπιρτόκουτο» του Γιάννη Οικονομίδη, που έχει κινητοποιήσει όλο το φαν κλαμπ της ταινίας, κάνει την αρχή κι ακολουθούν οι ιστορίες της Αλεξάνδρας Τσόλκα με τίτλο «Μην ξαναπαίξεις ποτέ με το πιατάκι» αλλά και οι «Ιστορίες με ηχώ». Σε αυτή την περίπτωση το σχήμα παρέχει φιλοξενία στην ομάδα «play back Ψ» του Λάμπρου Γιώτη, που κατευθύνεται κάθε βράδυ από το κοινό. Παίζει στα φουαγιέ των θεάτρων και δραματοποιεί τις παραγγελίες των θεατών. Είναι ζήτημα ενός τετάρτου για να συνθέσουν τη μουσική, να φτιάξουν τα φώτα και να παρουσιάσουν την παράσταση.
Θέαμα με κάτι βαθύτερο
Ο 45χρονος Δημήτρης Κομνηνός δηλώνει πίστη στις ομάδες αλλά όχι με την ασφυκτική έννοια της μεταπολιτευτικής γενιάς. Εχει σταθερούς συνεργάτες αλλά και εναλλακτικούς. «Το θέατρο έχει χάσει την ταυτότητά του. Παλιά είχαμε το θέατρο του λόγου, ύστερα το φλερτ του θεάτρου με την τηλεόραση, τις εικαστικές τέχνες, τον χορό. Αρχισε να δίνεται έμφαση στα ειδικά εφέ, στη δυνατή μουσική… Ζούμε πολλές μεταλλάξεις στη γενικότερη αναζήτηση του νέου του ρόλου. Δεν είναι λοιπόν μόνο δική μας η ανησυχία». Του αρέσουν βέβαια και τα «πειραγμένα» κλασικά κείμενα, «παρότι δεν είναι όλα για τον κόσμο». «Πρέπει να δούμε και τις αντοχές του κοινού. Προς το παρόν αμφιταλαντεύεται μεταξύ του όρου θέαμα και θέατρο. Γοητεύεται από το πρώτο, αλλά αν δεν βρει και την ουσία του προβληματισμού το απορρίπτει. Ο κόσμος θέλει το θέαμα αλλά με κάτι βαθύτερο», λέει.
Στη Ν. Υόρκη ταξιδεύει συχνά, αν και μετά το σοκ της 11ης Σεπτεμβρίου την είχε παγώσει στα πλάνα του. Αλλωστε εκεί γεννήθηκε, σπούδασε και έζησε τη δεκαετία του ’80. «Ομως, τώρα, στενοχωριέμαι με όσα βλέπω: μια μπλοκαρισμένη κοινωνία. Τον τρόμο και παράλληλα τον συντηρητισμό που εμφανίζεται στις τέχνες. Ακόμη και το καλό μιούζικαλ έγινε σούπερ μάρκετ, ενώ το πειραματικό θέατρο φέτος ήταν αποκαρδιωτικό». Το μέλλον του θεάτρου το τοποθετεί στην Ευρώπη: «Η Γαλλία έχει τεράστιο ενδιαφέρον, η Πολωνία χρόνια τώρα με το κίνημα του αβάν-γκαρντ, οι σκανδιναβικές χώρες που έχουν μια κινητικότητα». Σχολείο πήγε στην Αθήνα όπου μεγάλωσε, αλλά για σπουδές επέλεξε τις ΗΠΑ. Ο πατέρας γιατρός, η μητέρα της Γαλλικής Φιλολογίας -αν και δεν δούλευε-, είχαν πάθος με τα μιούζικαλ. Στην Αμερική πήγαιναν στις καλύτερες παραστάσεις και ακόμη θυμάται το Jesus… super star. Οι σπουδές του «τράβηξαν πολλά χρόνια», γιατί έβλεπε τον στρατό «ως εφιάλτη». Δούλεψε όμως ως παραγωγός ραδιοφώνου, έκανε σκηνοθεσίες στο πανεπιστημιακό θέατρο, αλλά η νοσταλγία είχε άλλα σχέδια.
Και στη διαφήμιση
Το 1990 που επέστρεψε, δεν γλίτωσε τη θητεία. Ομως με τον Ανδρέα Τρούσσα (υπογράφει τη μουσική του «Σπιρτόκουτου»), φίλο από τα παλιά, άνοιξαν ένα στούντιο. Ο χώρος της διαφήμισης ήταν ακόμη μια γνωριμία: «Τα θεωρώ τίμια λεφτά». Συνεργάστηκε ως σκηνοθέτης, κειμενογράφος τηλεοπτικών διαφημιστικών μηνυμάτων και μετά δούλεψε με τον Ανδρέα Βουτσινά στο ΚΘΒΕ, το Θεσσαλικό Θέατρο, σε μουσικές παραστάσεις, ώσπου να κάνει τη δική του ομάδα.
Από έργο σε έργο βέβαια το σχήμα αλλάζει. Η φιλοσοφία της εργασίας παραμένει η ίδια. Ο Γ. Λυντζέρης που κάνει τα σκηνικά είναι σταθερός συνεργάτης, όπως ο Αντ. Παναγιωτόπουλος που καταπιάνεται με τους φωτισμούς, ο Π. Μεταξόπουλος με τη χορογραφία και η νεότερη της παρέας, η Χ. Τσιώλη.