«Πόσο δύσκολο μου φαίνεται να δω εκείνο που βρίσκεται μπρος στα μάτια μου!»
Σκέφτομαι την αγωνία στο ΠΑΣΟΚ, πώς θα βρουν αρχηγό για να διασκεδάσουν την ήττα. Τριάντα τρία χρόνια κόμμα, δεν έμαθαν ακόμη ότι υπάρχει και η ήττα. Ή ότι πολιτική παράγεται και εκτός εξουσίας. (Οι καινούργιες ιδέες θάλλουν εκτός εξουσίας.)
Στα πρόσωπα των επιγόνων βλέπω αγωνία, μια δόση λύσσας, και κάτι σαν (επιτέλους!) αίσθηση του ιστορικού χρόνου: μα βέβαια, η επισφάλεια εκτινάσσει την αδρεναλίνη.
Στην πλατεία, κάτω, το κοινό περιμένει: κάποιος να ματώσει. Το πλήθος αναχωνεύει μόλις τώρα τα πασοκικά ’90s, το δόγμα «εκσυγχρονισμός ίσον έργα συν διαφθορά»· το πλήθος είναι μνησίκακο και, επιπλέον, είναι στριμωγμένο – ακόμη πιο επικίνδυνο.
Ο πρίγκιψ Γεώργιος ξέμεινε από software.
O βασάλος Ευάγγελος δεν ξέρει τι είναι humanware.
Ο πρίγκιψ θλίβεται, απορεί, δεν βούλεται – ένας Αμλετ. Στο τηλεοπτικό πεδίο, λαύρος ο αντίπαλος, Ριχάρδος Γ΄ που ρίχνει τη ζαριά του: το ασπράδι του ματιού του γυαλίζει.
Τόσο πολύ ζεστάθηκαν στην εξουσία και στη χλιδή, στη διαχείριση και τη συνωμοσία, που λησμόνησαν το παλαιό επάγγελμα. Απώλεσαν την πολιτική, ακόμη και ως επιτήδευμα. Η επαναφορά τελείται με όρους εκδραμάτισης, είναι acting out, προς απόλαυσιν του μνησίκακου διαψευσμένου πλήθους.
«Μπορεί οι σταφίδες να ‘ναι το καλύτερο μέρος του κέικ· όμως μια σακούλα σταφίδες δεν είναι καλύτερη από ένα κέικ. Κι αν κάποιος είναι σε θέση να μας προμηθεύσει μια σακούλα σταφίδες, αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί να φτιάξει ένα κέικ, πόσο μάλλον να κάνει κάτι καλύτερο… – Ενα κέικ δεν είναι σαν να λέμε: αραιωμένες σταφίδες.»
Εχασαν το κέικ. Εμειναν με τις σταφίδες. Και ξέχασαν πώς φτιάχνεται το κέικ.
Ο σπασμός του ΠΑΣΟΚ ενώπιον της ανακάμπτουσας πολιτικής (νοούμενης έστω ως power game), είναι απ’ τις λίγες μετεκλογικές αντηχήσεις με ενδιαφέρον. Ωσπου να ξεθυμάνει και να αρχίσουν άλλα.
(Διάφοροι φον, σε διάφορους θώκους, με μαύρες SLK. Επανιδρύουν το Δεσποτάτο της Ζαχάρως.)
Μερικοί, πρόθυμοι να αναλύσουν τη συγκυρία. Υπαινίσσονται συμφέροντα, διαπλοκές. Οι ίδιοι, όσοι επί τριάντα χρόνια δεν ψέλλισαν τίποτε. Οσοι σιτίζονταν με αποφάγια απ’ τα τραπέζια των κυρίων τους.
Οι περισσότεροι οσμίζονται τον Καιρό.
Το πλήθος κάνει έναρξη σεζόν, επιστρέφει στη ρουτίνα που του διέρρηξαν βίαια οι πυρκαγιές. Εχει κάνει και το ταμείο των εκλογών.
Τα σχολεία βουίζουν. Η υπουργός Παιδείας των μεταρρυθμίσεων αποχαιρέτησε σχεδόν βουρκωμένη. Και πήγε σπίτι της. Ο νέος υπουργός δεν θα κουνήσει τίποτε. Αλλος υπουργός επικαλέστηκε τη θεία πρόνοια. Αλλος τη βαθιά αγροτική πατρίδα.
Στην πλατεία Βάθης, ένας ξεδοντιασμένος τζάνκι μ’ ένα σπάγγο τραβάει ένα κουτάβι. Προσεκτικά, σχεδόν συμπονετικά. Στέκεται στο περίπτερο, διαβάζει: Με ορμή μεταρρυθμίσεις – Εργο, όχι τηλεοράσεις – Οχι άλλη επικοινωνία.
«Μπορεί κανείς να φυλακιστεί σε ένα δωμάτιο με ξεκλείδωτη πόρτα, αν τυχόν η πόρτα ανοίγει προς τα μέσα και δεν του περνάει απ’ το μυαλό να τραβήξει αντί να σπρώχνει.»
(Ολα τα παραθέματα με πλάγια, από τον Βιτγκενστάιν, «Στοχασμοί» μτφρ.: Κ. Μ. Κωβαίος, εκδ. Στιγμή.)
http://vlemma.wordpress.com