ΥΠΟΒΟΛΕΙΟ

Οχι μ’ αυτόν, θεέ μου, όχι μ’ αυτόν. Τόση λειψανδρία στο ΠΑΣΟΚ, ώστε να καταφεύγει στον με τη βούλα περικοκλαδωμένο, ίνα μη άλλως πώς τον είπω, με σύμπαν το ελληνικό κατεστημένο; Μου χτύπησε εμένα καμπάνα, Κυριακή βράδυ των αποτελεσμάτων, όταν στο μεγάλο κανάλι (μεγκα-λύσσιους) άκουσα το γνωστό φερέφωνο εκδοτικών και άλλων συμφερόντων να εξανίσταται αμέσως μετά τη σαφέστατη δήλωση Παπανδρέου ότι αναλαμβάνει την ευθύνη και θέτει την προεδρία του στην κρίση του κόμματος. «Είδατε εσείς καμιά ανάληψη ευθύνης;» ρώτησε και ξαναρώτησε εμφαντικά το βουβό πάνελ, ποιος, ο Παπαγάλος εφημερίδας και καναλιού που στηρίζουν ΠΑΣΟΚ. «Αναλαμβάνω την ευθύνη και τίθεμαι υπό την κρίση σας αν με θέλετε ή όχι» είπε ο Παπανδρέου στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ, αλλά αυτό προφανώς δεν ήταν αρκετό στον Παπαγάλο. Δηλαδή τι; Επρεπε να τον δει να κάνει χαρακίρι μπροστά στις τηλεοράσεις; – αναρωτιόμουν έκπληκτος, αλλά και ψυλλιασμένος. Την απάντηση την πήρα σε λιγότερο από δέκα (10) λεπτά, όταν αναγγέλθηκε πως ο Βενιζέλος κατευθύνεται για δηλώσεις στο… Ζάππειο. Και το πράγμα φωτίστηκε πλήρως μέσα στις επόμενες μόλις 12 ώρες, όταν τίτλοι εφημερίδων, αστραπιαίες «δημοσκοπήσεις» και … ανησυχούντες πανεπιστημιακοί (υπογραφές με γνωστή βούλα) έκαναν γιούργια στο ΠΑΣΟΚ. Οχι, καλέ! Ιδέαν δεν είχε για το ετοιμασμένο «σκηνικό» το προλαλήσαν παπαγαλάκι! Και στέκομαι στο περιστατικό αυτό με το φερέφωνο, διότι εδώ ισχύει αυτό που λένε «εξ όνυχος τον λέοντα». Ποιον λέοντα δηλαδή. Τον Σκυθοαψβούργο! Τον είδα δηλούντα «παρών» στους προθαλάμους του Ζαππείου και ταράχτηκα: Το μάτι αγριεμένο και τραβηγμένο να κοιτάζει λοξά, το στόμα παφλάζον ευφράδεια και ιταμότητα, το μάγουλο να τρεμοπαίζει υποκρισία – «συγχαίρω τον κ. Παπανδρέου για την απόφασή του»… Για να δούμε αν σ’ αυτούς τους καιρούς της επιφάνειας που ζούμε η ευφράδεια βαραίνει περισσότερο κι από τη φαυλότητα. Δεν του την έκανε ο πρωθυπουργός τη χάρη του Βουλγαράκη – αν υποθέσουμε ότι όντως επιθυμούσε να παραμείνει στο υπουργείο Πολιτισμού. Τον έριξε στα βαθιά νερά του Αιγαίου -κι άφησε πίσω του τα λιμνάζοντα του Πολιτισμού. Και τη γνωστή χαβούζα; Α, αυτή δεν ξέρω ακόμα, τώρα που γράφω, αν παραμένει… Πάντως το ατυχές ΥΠΠΟ άντε πάλι φτου κι απ’ την αρχή με τον καινούργιο, τον Μιχάλη Λιάπη, τέταρτον στη σειρά (μετά Καραμανλή, Τατούλη, Βουλγαράκη) μέσα σε τέσσερα, και ούτε, χρόνια. Να δούμε τώρα ποια τύχη θα έχουν τα νομοθετήματα που είχε ετοιμάσει ή ετοίμαζε ο Βουλγαράκης. Γιατί εκείνος, ως γνωστόν, είχε πετάξει στα σκουπίδια τα του προηγουμένου του. Οχι αδίκως, εντάξει, αλλά συνέχεια και συνέπεια δημόσιας διοίκησης, ε; Μέσα στην ίδια κυβέρνηση δε. Τι λέει η Μαριέττα Γιαννάκου μετά την αποτυχία της να εκλεγεί; Ανθ’ ημών η… Πιπιλή. Πάντως εγώ, παρά τα όποια λάθη της, την εκτιμώ για τα λίγα αλλά σοβαρά που πέτυχε στο υπουργείο Παιδείας – μεταξύ των οποίων η βάση δέκα, οι κρίσεις των πανεπιστημιακών και η σθεναρή προσωπική της αντίσταση απέναντι στην πανστρατιά και πανσπερμία των ιστοριοδιφών, ως γνωστόν, Ελλήνων.