Ενας συγγραφέας ομολόγησε, χθες το μεσημέρι, ότι αισθάνεται «εργολάβος», αφού παραδίδει στο κοινό ένα δημόσιο έργο. Ο Γιάννης Κιουρτσάκης παρουσίασε το τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας με την οποία έχει καταπιαστεί τα τελευταία είκοσι χρόνια. Τίτλος του τρίτου βιβλίου, «Το βιβλίο του έργου και του χρόνου» (εκδ. Κέδρος). Κι αν το πρώτο μέρος της τριλογίας («Σαν μυθιστόρημα», 1995) ήταν η ιστορία του αδελφού και το δεύτερο («Εμείς οι άλλοι», 2000) η ιστορία του αφηγητή, το τρίτο είναι η ιστορία του έργου. Και μάλιστα με τη μορφή ημερολογίου. «Υπάκουσα στο ρυθμό του ημερολογίου, που είναι ο χρόνος που σε αλλάζει». Και όπως συμπλήρωσε ο κριτικός λογοτεχνίας και στενός φίλος του Γιάννη Κιουρτσάκη, Λάκης Προγκίδης, «δεν είναι ημερολόγιο του έργου, είναι έργο του ημερολογίου. Πρόκειται για μοναδική λογοτεχνική μορφή». Ενας άλλος Λάκης, φίλος του συγγραφέα, ήταν παρών στη χθεσινή παρουσίαση: ο σκηνοθέτης Λάκης Παπαστάθης, που έζησε τον φίλο «ενώ είχε μέσα του τα βιβλία του. Κάτι χόρευε μέσα του, που ήταν συγκινητικό και αβέβαιο».
Ακροβατώντας ανάμεσα στην αυτοβιογραφία και την αυτομυθοπλασία, ο Γιάννης Κιουρτσάκης καταπιάνεται με το θέμα του νόστου, της νέκυιας, της παράδοσης και των αναζητήσεων του σύγχρονου ανθρώπου. Και μέσα σ’ αυτή τη διαδρομή της προσωπικής αναζήτησης και της αυτοκριτικής υπάρχουν και οι άλλοι. Ο Γιάννης Κιουρτσάκης παρέδωσε το έργο του «όχι με ναρκισσευόμενη υπεροψία, αλλά με ταπεινή υπερηφάνεια. Υπερηφάνεια γιατί έφερα επιτέλους στο φως, όταν είχα αρχίσει πια να απελπίζομαι ότι θα το κατόρθωνα, κάτι πολύτιμο που σκιρτούσε μέσα μου. Ταπεινή, γιατί, τώρα που τελείωσα, νιώθω πως αυτό το πολύτιμο σκιρτάει εξίσου στις ψυχές πάμπολλων ανθρώπων, δυνητικά του καθενός, και πως αυτό το έργο δεν το έγραψα εγώ, αλλά ένας άλλος. Πολύ περισσότερο που, ξαναδιαβάζοντάς το, ακούω μέσα από τις γραμμές του αμέτρητες φωνές, νεκρών και ζωντανών, φίλων και δασκάλων, γνωστών και αγνώστων, χωρίς τις οποίες η δική μου φωνή δεν θα είχε υπάρξει».
Ενα πολυφωνικό έργο, αφού ο εαυτός μας διαμορφώνεται από τους άλλους, και αφού «με τα στοιχεία του εαυτού μας δημιουργούμε».