Είσοδο στον 21ο αιώνα επιχειρεί το Μουσείο Πράδο στη Μαδρίτη με τα εγκαίνια της νέας του πτέρυγας. Εργο του Ισπανού αρχιτέκτονα Ραφαέλ Μονέο, το νέο κτίριο (ένα μεγάλο μέρος του οποίου είναι υπόγειο) είναι ένα σοφά μελετημένο αρχιτεκτόνημα που γυρνάει την πλάτη στην επιδεικτική εξωστρέφεια. Εγκαινιάζεται με μεγάλη επισημότητα στις 30 Οκτωβρίου από τον βασιλιά Χουάν Κάρλος και τον πρωθυπουργό Χοσέ Λουίς Θαπατέρο. Είναι το γεγονός του φθινοπώρου για τη Μαδρίτη.
Η επέκταση, κόστους 152 εκατομμυρίων ευρώ, συμβαίνει σε μία περίοδο κατά την οποία το Πράδο είναι περισσότερο δημοφιλές παρά ποτέ. Ο διευθυντής του Μουσείου Μιγκέλ Θουγάθα ανακοίνωσε ότι φέτος σημειώνεται αύξηση της τάξεως του 18% στον αριθμό των επισκεπτών, οι οποίοι έως το τέλος του Σεπτεμβρίου είχαν ξεπεράσει τα δύο εκατομμύρια. Αυτή η ανοδική τροχιά ασφαλώς θα ενταθεί με τη λειτουργία της νέας πτέρυγας που συνδέεται με το αχανές κτίριο σχεδιασμένο σε ρυθμό ισπανικού νεοκλασικισμού από τον Χουάν ντε Βιγιανουέβα στη δεκαετία του 1780. Με μέτρο αλλά και με τόλμη, ο αρχιτέκτων Ραφαέλ Μονέο έδωσε μία λύση που δείχνει να αρέσει πολύ. Αυτό που βλέπει το κοινό είναι η κορυφή ενός αρχιτεκτονικού παγόβουνου, όπως είχε γράψει στον «Γκάρντιαν» ο κορυφαίος κριτικός Jonathan Glancey ήδη από τις 30.04.07. Το μεγαλύτερο μέρος του κτιρίου οργανώνεται υπογείως και αναδύεται στην επιφάνεια της γης με τη μορφή μιας ήρεμης δύναμης. Εχει κάτι από τον ρασιοναλισμό του 1930 προικισμένο όμως με τη γνώση που μεσολάβησε. Η σύνθεση του κτιρίου και ο συνδυασμός των υλικών δείχνουν την πρόθεση του Μονέο να δημιουργήσει ένα έργο τέχνης από σκυρόδεμα, γρανίτη, μάρμαρο, οξιά, κέδρο, ατσάλι, ορείχαλκο και λελογισμένη χρήση γυαλιού. Το νέο κτίριο «ρουφάει» όλες τις συμπληρωματικές απολαύσεις ενός μουσείου, τα καταστήματα, το εστιατόριο, το καφέ αλλά και το 438 θέσεων αμφιθέατρο για παράλληλες εκδηλώσεις. Το αμφιθέατρο το περιγράφει και πάλι θαυμάσια ο Jonathan Glancey: «Επενδυμένο με αρωματικό κέδρο, καλογυαλισμένη οξιά και με δερμάτινα καθίσματα, μοιάζει να εμπνέεται από κάποιον πολυτελή αρ ντεκό κινηματογράφο της Μαδρίτης του ’30». Οι αίθουσες όμως για τα έργα τέχνης είναι στο πνεύμα ενός θερμού μινιμαλισμού με κόκκινα και κίτρινα και υποβλητικό φωτισμό.
Το Πράδο, που ανήκει στην οικογένεια των εγκυκλοπαιδικών μουσείων που προέκυψαν από την επίδραση του Διαφωτισμού, καλύπτει τώρα το χαμένο έδαφος σε τομείς όπως ο εκσυγχρονισμός και η πρόβλεψη για τις επόμενες δεκαετίες, μέσα από αυτήν τη φαινομενικά (και προφανώς λειτουργικά) επιτυχημένη επέκταση.