Η λογοτεχνία είναι η τέχνη του μοναχικού αναγνώστη, του κλειστού δωματίου, της περισυλλογής; Οι τέσσερις λογοτεχνικές εκδηλώσεις που φιλοξενήθηκαν τις προηγούμενες δύο εβδομάδες στο Megaron Plus (οι πέντε Ελληνες συγγραφείς που ζουν στο εξωτερικό, ο Μισέλ Ουελμπέκ, η Κική Δημουλά και ο Ντίνος Χριστιανόπουλος την περασμένη Παρασκευή) απέδειξαν ότι υπάρχει ένα διόλου ευάριθμο κοινό που εκτός από το να διαβάσει τα βιβλία, θέλει να ακούσει και τους δημιουργούς τους.
Δεν είναι το ίδιο κάθε φορά. Οι συγγραφείς έχουν τους πιστούς τους, τους αναγνώστες που θέλουν ν’ ακούσουν πώς σκέφτεται, πώς συμπεριφέρεται, πώς αντιδρά ο αγαπημένος τους συγγραφέας. Τι γνώμη έχει για την ποίηση, για την πεζογραφία, ποια είναι η διαδικασία της γραφής του, ποια είναι τα ερεθίσματά του, από τι εμπνέεται.
Και στις τέσσερις λογοτεχνικές εκδηλώσεις του Μεγάρου, το διαφορετικό κοινό αυτά αναζητούσε από τους λογοτέχνες που βρίσκονταν στη σκηνή της αίθουσας «Νίκος Σκαλκώτας». Να επικοινωνήσουν με τους συγγραφείς που θαυμάζουν, να τους γνωρίσουν λίγο περισσότερο, να μάθουν γι’ αυτούς αλλά και για τον τρόπο που σκέφτεται ο καθένας. Είναι μόνο η ανάγκη του σύγχρονου κοινού να γνωρίζει πολύ περισσότερα για τους δημιουργούς απ’ ό,τι δηλώνει το έργο τους; Ή μήπως πρόκειται για μια ακόμη καταγραφή της ολοένα και διογκούμενης έλλειψης κοινωνικών συνδετικών ιστών; Είναι οι εκδηλώσεις «μια κάποια λύσις»;