Οπως ο Στίβεν Αντωνάκος γεννήθηκε το 1926 σε ένα χωριό της Λακωνίας και ανδρώθηκε στη Νέα Υόρκη όπου μετανάστευσε η οικογένειά του, έτσι και η τέχνη του ξεκίνησε να σιγοκαίει σαν καντήλι για να γίνει γρήγορα ένας δυνατός λαμπτήρας νέον. Ακριβώς σαν αυτούς που τοποθετεί στα μινιμαλιστικά του έργα και δημιουργεί μια περίεργη, κατανυκτική ατμόσφαιρα.
Στην πρώτη μεγάλη αναδρομική του έκθεση στην πατρίδα του, που εγκαινιάζεται σήμερα, παίρνουμε μια χορταστική γεύση 250 έργων, τα οποία σηματοδοτούν την 50χρονη πορεία του εικαστικού. «Δεν είναι σημαντικός επειδή είναι Ελληνας, αλλά επειδή έχει αναγνωριστεί διεθνώς η ποιότητά του», έλεγε χθες ο διευθυντής του Μουσείου Μπενάκη, Αγγελος Δεληβορριάς, για τον καλλιτέχνη που αν και διέπρεψε στο εξωτερικό, κράτησε με τον δικό του τρόπο την Ελλάδα μέσα του, σαν μικρή φλόγα.
Από την αρχή
Στο Μπενάκη Πειραιώς εκτίθενται μέχρι και τις 9 Μαρτίου αρχικές δημιουργίες που έφτιαχνε με σκουπίδια και «άχρηστα» αντικείμενα που έβρισκε στους δρόμους, η σειρά με τα μαξιλάρια, έργα με νέον με τα οποία έχει ταυτιστεί, σχέδια, κολάζ, εγκαταστάσεις αλλά και φωτογραφίες από έργα που έγιναν in situ και μακέτες από «παρεκκλήσια» και «δωμάτια διαλογισμού», τα οποία δεν θα μπορούσαν να παρουσιαστούν στο Μουσείο.
Ιn situ
Το βλέμμα των επισκεπτών σίγουρα κλέβει μια παρέμβαση που έκανε στην είσοδο με μια φωτεινή παύλα που την ονόμασε «Arrow» αλλά και ένα «παρεκκλήσι» που έχει δημιουργήσει στο αίθριο, ειδικά για την έκθεση.
Το εικαστικό έργο του Αντωνάκου είναι ιδιαίτερα σημαντικό, διότι έχει μια ειδική σχέση με τον χώρο, όπως εξήγησε και η επιμελήτρια της έκθεσης Κατερίνα Κοσκινά. Ο καλλιτέχνης συνενώνει στη δουλειά του τις αρετές της γλυπτικής, τη γεωμετρία της αρχιτεκτονικής, την αφαιρετικότητα του μινιμαλισμού, τη σοφία στη χρήση του μέσου του, του φωτός το οποίο ανακάλυψε στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Με νέον σμιλεύει τον χώρο, τον νοηματοδοτεί, τον ορίζει και τον χρωματίζει.
Τη διοργάνωση της μεγάλης αυτής αναδρομικής συνεπωμίζεται το μουσείο Μπενάκη με το Ιδρυμα Ιωάννου Φ. Κωστόπουλου. Πρόκειται για ένα αφιέρωμα που μας φέρνει πιο κοντά στον Αντωνάκο, τον οποίον το ελληνικό κοινό γνώρισε ευρύτερα χάρις στο έργο του στο Σταθμό του Μετρό «Αμπελόκηποι».