Δυναμική είσοδο στο τοπίο των εικαστικών τεχνών και της μουσικής πραγματοποίησε στα μέσα Δεκεμβρίου το Ιδρυμα Βασίλη και Μαρίνας Θεοχαράκη: δεν συνεισφέρει απλώς μία ακόμα αίθουσα μουσικής δωματίου στο κέντρο της Αθήνας αλλά έχει διαμορφώσει ένα πρόγραμμα εκδηλώσεων σε συνάρτηση με τις εκθέσεις που παρουσιάζονται στους άνω ορόφους του ίδιου κτιρίου.
Στις 13 Δεκεμβρίου ο χώρος φιλοξένησε το Πιάνο Τρίο Βρυξελλών, μετεξέλιξη του Τρίο La Monnaie, που ιδρύθηκε το 1984. Οι τρεις μουσικοί παρουσίασαν έργα Γάλλων συνθετών του 19ου και 20ού αιώνα, προτείνοντας διάλογο με τα έργα του Σπύρου Παπαλουκά, που από το 1916 έως το 1921 φοίτησε σε διάφορες σχολές καλών τεχνών στο Παρίσι. Το πρόγραμμα ξεκίνησε με το Τρίο του Γκαμπριέλ Φωρέ. Χρειάστηκαν ορισμένα λεπτά ώσπου τα μέλη του συνόλου να προσαρμοστούν στον μάλλον στεγνό ήχο της αίθουσας, γεγονός που επηρέασε τη μεταξύ τους απόκριση. Ωστόσο, στη συνέχεια τα πράγματα κύλησαν ομαλά. Οι ζωηρές ταχύτητες και ο έντονος διάλογος μεταξύ των οργάνων έδωσαν δύναμη και ρομαντικό πάθος τόσο στο έργο του Φωρέ, όσο και στο Τρίο αρ. 1 του Σαιν-Σανς που ακολούθησε. Στο δεύτερο μέρος ακούστηκε το διαφορετικής διάθεσης Τρίο του Μωρίς Ραβέλ, που δόθηκε με διαφάνεια και μεγάλη εκφραστικότητα.
Θαυμάσιες φωνές
Μία εβδομάδα αργότερα στην ίδια αίθουσα εμφανίστηκε το μουσικό σύνολο Latinitas Nostra της εταιρείας συναυλιών Φόρμιγξ με καλλιτεχνικό διευθυντή τον τσεμπαλίστα Μάρκελλο Χρυσικόπουλο, έναν από τους πλέον δραστήριους και γεμάτους φαντασία μουσικούς του αθηναϊκού μουσικού τοπίου, ο οποίος προβάλλει δυναμικά τη μουσική του μπαρόκ. Παρουσιάστηκε σε πανελλήνια πρώτη η καντάτα «Προφητείες ειρήνης» (1713) του Αντόνιο Καλντάρα. Παρά την ατυχία με ένα από τα κύρια όργανα συνοδείας, το εκκλησιαστικό, το έργο ήχησε εξαιρετικά, χάρη στην αφοσίωση μουσικών και τραγουδιστών. Το κενό αναπλήρωσε ο Χρυσικόπουλος, που από το τσέμπαλο συντόνιζε το επταμελές μουσικό σύνολο με αντίγραφα ιστορικών οργάνων. Λιτές, κοφτές φράσεις, ζωηρές ταχύτητες και πάθος που ορισμένες φορές παρέσυρε το πρώτο βιολί σε ανεπιθύμητα μονοπάτια, προσδιόρισαν το αποτέλεσμα. Πολύ καλοί ήσαν οι τέσσερις μονωδοί, η πεντακάθαρη και ακριβής υψίφωνος Ελπινίκη Ζερβού, η μεσόφωνος Θεοδώρα Μπάκα με τραγούδι που περιλάμβανε λεπτομέρειες και διανθίσματα εξαιρετικού γούστου και διέθετε εκφραστικότητα πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα, ο ηδύφωνος και τεχνικά άρτιος κόντρα τενόρος Νίκος Σπανός και η καλά προετοιμασμένη υψίφωνος Τ. Γεωργιάδου. Χάρη στην καλή δουλειά, το άγνωστο έργο του Καλντάρα πρόβαλε με ζωηρά, ελκυστικά χρώματα. Η επιτυχία της βραδιάς ας ενθαρρύνει τους υπεύθυνους να συνεχίσουν τον προγραμματισμό με την ίδια διάθεση περιπέτειας.