Μια γαλάζια χάντρα, ένα «ματάκι» χαρίζουμε στα μωρά για να τα φυλάει από το κακό μάτι. Τώρα χιλιάδες μάτια, χιλιάδες κάμερες υπόσχονται ότι θα μας προφυλάξουν από το κακό, τουλάχιστον όπως το αντιλαμβάνονται οι διαχειριστές των συστημάτων παρακολούθησης (ενίοτε και οι εμπνευστές των σεναρίων ελεγχόμενης αποκάλυψης). Οι ισχυροί μάς κάνουν μάτι, αλλά κι εμείς εκπαιδευόμαστε να κάνουμε μάτι στην ιστορία, μάτι και στις δημόσιες υποθέσεις, μάτι και στις ιδιωτικές.
Με εικόνες ντροπής άρχισε το 2007, με την εκτέλεση του Σαντάμ στην πλατεία του παγκόσμιου τηλεοπτικού χωριού. Ενας από τους φρουρούς του ηττημένου τυράννου απαθανάτισε (υποτίθεται εν αγνοία ης ιρακινής κυβέρνησης και των αμερικανικών αρχών κατοχής) με κρυφή κάμερα τον απαγχονισμό, εκπληρώνοντας το χρέος του έναντι της τηλεοπτικής ιστορίας. Οι άνωθεν προπαγανδιστικοί σχεδιασμοί παίρνουν τη μορφή μιας ιστορίας που γράφει η ζωή.
Με εικόνες ντροπής, που δεν έχουν ακόμα προβληθεί στα κανάλια (τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές) αλλά πολλοί τις έχουν δει σε αβάν πρεμιέρ, κλείνει η εγχώρια πολιτική σκηνή για το 2007. Αραγε το περιβόητο dvd είναι το κυρίως έργο ή τρέιλερ από ταινία προσεχώς;
Ο,τι και αν είναι, επιβεβαιώνει ότι ζούμε στην εποχή της καμερολαγνείας και της καμεροκρατίας. Βαριά βιομηχανία οι μηχανισμοί παρακολούθησης, που όμως αφήνουν κάποιο έδαφος και για τις προσωπικές και οικογενειακές βιοτεχνίες Το ασιατικό τσουνάμι ήταν μια τρομερή τραγωδία, αλλά ταυτόχρονα και ο θρίαμβος της λεγόμενης «δημοσιογραφίας των πολιτών». Μέσω του YouTube και σε άλλων sites μπορεί κανείς να κατεβάσει ερασιτεχνικά φιλμάκια που συχνά αποκαλύπτουν τη βία της εξουσίας (π.χ., το βίντεο με τον βασανισμό αλλοδαπών κρατουμένων σε αστυνομικό τμήμα). Τι συμβαίνει, όμως, όταν η δημοσιογραφία των πολιτών εκφυλίζεται σε ανώνυμο οπτικό λιβελογράφημα ή σε δημοσιογραφία των καταδοτών; Εικόνες τραβούν και οι προδότες, εικόνες και οι προδομένοι, εικόνες οι δίκαιοι, εικόνες και οι άδικοι. Στις πενθήμερες σχολικές εκδρομές, σε δωμάτια ξενοδοχείων, στις διαδηλώσεις, η κάμερα παραμονεύει, σε χέρια φίλων και εχθρών, για να αποτυπώσει τη νομιμότητα και την παρεκτροπή. Το δημόσιο και το ιδιωτικό μετατρέπονται σε παραδημόσιο, σε παραϊδιωτικό.
Εξοικειωθήκαμε με την ύπαρξη της κάμερας. Μας παρακολουθούν οι κάμερες ασφαλείας στους δημόσιους χώρους, μας καταγράφουν, όμως και εμείς στον μικρόκοσμό μας, εξοπλισμένοι με το κινητό μας, μπορούμε να κάνουμε το ίδιο. Ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας, η επίσημη αφετηρία της καμεροκρατίας, δικαιώνει κάθε μέσο ώστε να επιτευχθεί κάποιος «εθνικός» ή και ατομικός στόχος, ενώ το «αντιτρομοκρατικό» εργαλείο γίνεται μέσο επιτήρησης και τρομοκράτησης (μαζικής και μεμονωμένης), αλλά και μέσο συσκότισης και διαστρέβλωσης της πραγματικότητας.
Και αν το βίντεο είναι «πειραγμένο», αν έχει ψαλιδιστεί, όπως διαδίδεται ότι συμβαίνει με το περιβόητο δημοσιοϋπαλληλικό dvd, τι πειράζει; Ετσι κι αλλιώς, σε μια πειραγμένη πραγματικότητα ζούμε, σε έναν κόσμο μαγικών εικόνων που πρέπει να γυριστούν ανάποδα για να διακρίνουμε το γεράκι ανάμεσα στα φυλλώματα.
Φώτα, κάμερα, πάμε! Πού πάμε; Σε νέες ζώνες του λυκόφωτος, σε ελεγχόμενα σκοτάδια.