Δείγμα ήθους και συμπεριφοράς που παραπέμπει σε άλλες εποχές δίνει ο ακαδημαϊκός Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος, με τον αποχαιρετισμό -«τελευταία προσλαλιά» όπως την αποκαλεί ο ίδιος- προς τη σύντροφο της ζωής του, Ολγα.
«Ολγα, Δέξου τη βαθύβλυστη ευγνωμοσύνη μου, για την εξόχου ήθους συμβίωσή μας. Υπήρξες αφοσιωμένη σύζυγός μου, πολυμέριμνη προστάτρια της ζωής μου, πηγή θαλπωρής για την ευαισθησία μου. Είχες ισχυρή θέληση ηρωίδας, και με αυτήν περιφρουρούσες άγρυπνα την υγεία μου, υπηρετούσες πρόθυμα τη δράση μου και το έργο μου. Συναισθανόσουν ταυτισμένη με την ύπαρξή μου. Δεν έλεγες εγώ, έλεγες εμείς. Οι τελευταίες λέξεις από τα χείλη Σου, προφερμένες με βραδύ ρυθμό, σαν απολογητικό του κόσμου Σου, ήταν: «Τέσσερα παιδιά, Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος, Ολγα Τσακατίκα, Δημήτριος Τσακατίκας, Αγγελος Τσακατίκας», δηλαδή εγώ, Εσύ, ο ανεψιός Σου, ο αδελφός Σου, το ανθρώπινο Σύμπαν Σου εκείνη την ώρα, συγκροτημένο από τον συνθλιμμένο, μεστό αγάπης, λογισμό Σου.
Και μια νύχτα, δύο ή τρεις ημέρες πριν, παρουσιάσθηκες σε όνειρό μου θλιμμένη και μου είπες ήρεμα: «Πάρε το απόφαση». Ερμήνευσα το μήνυμα του ονείρου ως μια εκδήλωση ακόμη της μεγαλοψυχίας Σου: ενώπιον και του θανάτου η έγνοια σου ήταν για εμέ. Το ιερό αυτό παράγγελμά Σου επαυξάνει απειροδύναμα το χρέος ευγνωμοσύνης προς Εσέ.
Με ανοικονόμητη οδύνη γιατί έπαυσες να συμμετέχεις στο εξαίσιο θαύμα της ζωής, Σε διαβεβαιώνω, και διακηρύσσω προς τους φίλους μας, ότι μένεις ήδη καθαγιασμένη στη συνείδησή μου, και θα μείνεις όσο υπάρχω, γενναία Ιέρεια της ζωής».