Πώς ήταν η χρονιά που πέρασε για το θεατρικό Λονδίνο; Οχι πολύ σπουδαία, αν αναζητούσε κανείς υψηλού επιπέδου καινούργια έργα, παρόλο που ακούστηκαν ορισμένες φρέσκιες και ενδιαφέρουσες φωνές σε απόκεντρες θεατρικές σκηνές, όπως το Bush Theatre του δυτικού Λονδίνου και το Cottesloe Theatre, η μικρότερη από τις τρεις σκηνές του Εθνικού Θεάτρου. Τον μεγαλύτερο θόρυβο, πάντως, σ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς, δεν τον έκανε άλλος από τον βάρδο, αποδεικνύοντας ότι η σαιξπηρική παραγωγή κουβαλάει ακόμα μέσα της μεγάλο δυναμικό φορτίο.
Τον περασμένο Ιανουάριο, ο Εντουαρντ Χολ εντυπωσίασε τους πάντες ανεβάζοντας το «Ημέρωμα της στρίγγλας» μόνο με άνδρες ηθοποιούς. Το παράτολμο πείραμα πέτυχε και η «πολιτικώς μη ορθή» σαιξπηρική κωμωδία ποτέ δεν ήταν τόσο έξυπνα σκαμπρόζικη όσο στα χέρια του Σάιμον Σκάρντιφιλντ, που έπαιξε την «στρίγγλα» Κέιτ με απολαυστικό μπρίο. Είναι ένας ηθοποιός λιγότερο γνωστός απ’ όσο του αξίζει, κάτι που δεν μπορούμε να πούμε για άλλους πρωταγωνιστές που δοκίμασαν τις δυνάμεις τους στον Σαίξπηρ.
Ο Πάτρικ Στούαρτ, διάσημος από το Star Treck, τέθηκε στην υπηρεσία του Σαίξπηρ τέσσερις φορές, με πιο λαμπερή την εμφάνισή του ως Μάκβεθ στη «σταλινική» προσέγγιση στην τραγωδία από τον σκηνοθέτη Ρούπερτ Γκουλντ. Ο Στούαρτ ήταν καλύτερος, κατά τη γνώμη μου, στον ρόλο του Αντώνιου, στη σκηνοθετημένη από τον Γκρέγκορι Ντόραν παραγωγή του έργου «Αντώνιος και Κλεοπάτρα». Ο Ιαν Μακέλεν, πρωταγωνιστής κι αυτός, όπως ο Στούαρτ, των «X-Men», εμφανίστηκε πρώτα στο Στράτφορντ-Απόν-Εϊβον, τη γενέτειρα του Σαίξπηρ, και κατόπιν στο Λονδίνο, ερμηνεύοντας τον Βασιλιά Λιρ, σε σκηνοθεσία του Τρέβορ Ναν, ο οποίος έδωσε οπερατική λάμψη στην τραγωδία του Σαίξπηρ. Το πιο περιζήτητο θεατρικό εισιτήριο στο Λονδίνο παραμένει ο «Οθέλλος», στο Donmar, σε σκηνοθεσία του Μάικλ Γκραντέιτζ. Η ερμηνεία του μαύρου ηθοποιού Τσίγουετελ Ιτζιοφορ (που συμμμετέχει στην ταινία του Ρίντλεϊ Σκοτ «American Gangster») στον ρόλο του Οθέλλου είναι εκπληκτική, επισκιάζοντας τον Ιάγο του Γιούαν Μακ Γκρέγκορ και αναδεικνύοντας τόσο τη βαθιά τρυφερότητα όσο και την άγρια ζήλια του σαιξπηρικού ήρωα.
Το ωραίο φύλο
Τι γίνεται όμως με το ωραίο φύλο; Ευτυχώς, οι γυναίκες κυριάρχησαν σε πολλές σκηνές του Λονδίνου, ξεκινώντας από την υπέροχη Αρκάντινα της Κριστίν Σκοτ-Τόμας στον «Γλάρο» του Τσέχοφ, που παρουσιάστηκε στο Royal Court σε σκηνοθεσία του Ιαν Ρίκσον. Ηταν μια παράσταση που συνδύασε μοναδικά το πάθος και τη διαύγεια. Εκτός από τη Σκοτ-Τόμας, εξαιρετικές ήταν και η Κάθριν Πάρκινσον ως Μάσα και η Κάρεϊ Μάλιγκαν ως Νίνα.
Η Αν-Μαρί Νταφ, μοναχική γυναίκα στο κέντρο μιας φορτισμένης με τεστοστερόνη παρουσίασης της «Αγίας Ιωάννας» του Τζορζ Μπέρναρ Σο, έλαμψε με την ερμηνεία της. Η σκηνοθεσία της παραγωγής αυτής του Εθνικού Θεάτρου ήταν της Μάριαν Ελιοτ. Τα μεγάλα ονόματα δεν ήταν πάντα στα καλύτερά τους το 2007. Ο Ρίτσαρντ Γκρίφιθς, βραβευμένος με «Τόνι», εμφανίστηκε μαζί με τον Χάρι Πότερ – Ντάνιελ Ράντκλιφ σε μια μέτρια παραγωγή του περίφημου «Εκβους», του Πίτερ Σάφερ, σκηνοθετημένου από την πολυάσχολη Θία Σάροκ, η οποία προηγουμένως είχε σκηνοθετήσει με επιτυχία το «Cloud Nine», το ευφυέστατο έργο της Κάριλ Τσόρτσιλ, στο θέατρο Αλμέιντα. Ο ωραίος των «Πειρατών της Καραϊβικής», ο Ορλάντο Μπλουμ, έκανε μια αξιοπρεπή εμφάνιση στο έργο του Ντέιβιντ Στόρεϊ «In Celebration», σκηνοθετημένο από την Αννα Μακμίν, όπου οι συμπρωταγωνιστές του Πολ Χίλτον και Ντίρμπλα Μολόι έδωσαν περισσότερες αφορμές για χειροκρότημα.
Η Μάγκι Σμιθ
Από την άλλη μεριά, πολλά «ζήτω» ακούστηκαν για την επιστροφή της Μάγκι Σμιθ στο θεατρικό Λονδίνο, για τη βρετανική πρεμιέρα του έργου του Εντουαρντ Αλμπι «The Lady From Dubuque». Η παράσταση, σκηνοθετημένη από τον Αντονι Πέιοτζ, πήρε τις πιο αντιφατικές κριτικές και δεν συγκαταλέγεται στις επιτυχίες της χρονιάς, κάτι πολύ σπάνιο όταν συμμετέχει η ντέιμ Μάγκι.
Είδα δύο φορές το έργο και θα μου μείνει αξέχαστη η κυριαρχία της «Κυρίας» στη σκηνή, χωρίς ίχνος από τον υποδόριο σαρκασμό της. Αντίθετα, η Μάγκι Σμιθ φαινόταν απόλυτα συντονισμένη με τα μυστήρια αυτού του θεατρικού στοχασμού πάνω στην ταυτότητα και τη θνητότητα, στο ποιοι είμαστε και τι θα θέλαμε να είμαστε, που είναι ο κεντρικός πυρήνας των έργων του Αλμπι.