Ηταν από τις δίκαιες και γι’ αυτό ανακουφιστικές στιγμές των περσινών Κρατικών Κινηματογραφικών Βραβείων η διάκριση της Κωνσταντίνας Βούλγαρη στην κατηγορία του πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη. Το βλέμμα της άμεσο, αυθεντικό, αληθινό. Πραγματικό αλλά και εμμονικό τόσο ώστε να αγγίζει τα όρια της παθολογίας. Σαν ένας «πειραγμένος» ρεαλισμός είναι το Valse Sentimentale (**1/2), που χειρίζεται φαινομενικά συνηθισμένες καταστάσεις, διογκώνοντας τα συναισθήματα, τις αμηχανίες, τα ελλείμματα, την απελπισία, τη μοναξιά. Η Κ. Βούλγαρη μιλάει «για ένα αγόρι και ένα κορίτσι που ζουν με το τίποτα, που δεν πιστεύουν σε τίποτα, που δεν κάνουν τίποτα να αλλάξει η ζωή τους, για μια σχέση όπου τίποτα δεν συμβαίνει». Και αυτό το «τίποτα» κατορθώνει να το κάνει «κάτι». Δοκιμάζει, αφήνεται, τολμάει, εκπνέει με φόρα χωρίς να φοβάται αν θα ραγίσει τα τζάμια. Η ματιά της σε αυτήν την εξαρχειώτικη σχέση του σήμερα, είναι ράθυμη, τρυφερή και συγχρόνως εξεγερμένη. Σαν μια λογοτεχνική ανάγνωση που εμμένει στις λεπτομέρειες όχι πάντα για να κερδίσει τον θεατή, αλλά και για να τον ερεθίσει. Οι δύο πρωταγωνιστές, Λουκία Μιχαλοπούλου και Θάνος Σαμαράς, εντάσσονται πλήρως στην ατμόσφαιρα της ταινίας και τη στηρίζουν.
Στον αντίποδα ο Βασίλης Δούβλης με την «Επιστροφή» (*), μια ιστορία που παραμένει στο παρελθόν χωρίς να συναντάει το παρόν της ελληνικής κοινωνίας, παρά την αντίθετη επιθυμία του σκηνοθέτη. Ο Β. Δούβλης από φόβο ή επιλογή προτείνει μια εντελώς ακαδημαϊκή ανάγνωση του θέματός του, το οποίο γλιστράει εύκολα στην κοινοτοπία και το αναμενόμενο. Μεσήλικας μετανάστης που επιστρέφει στην Ελλάδα ύστερα από 35 χρόνια στη Γερμανία με την κατά πολύ νεότερη γυναίκα του, προσλαμβάνει Αλβανό λαθρομετανάστη. Οι δυο νέοι θα ερωτευτούν απελπισμένα. Η σύλληψη ενδιαφέρουσα, το σενάριο και η εκτέλεση όμως δεν υποστηρίζουν την εξέλιξη της ιστορίας που μοιάζει να πορεύεται εμβαλωματικά και τυχαία λες και ο σκηνοθέτης δεν γνωρίζει εξαρχής τι είδους ταινία θέλει να γυρίσει. Οι τρεις ηθοποιοί με τη Μαρία Σκουλά να υπερέχει, τον Αρτό Απαρτιάν και τον Αρτούρ Λούζι, προσπαθούν φιλότιμα να διαμορφώσουν χαρακτήρες.