Η ελληνική εισπρακτική υπεροχή και η μεγάλη πτώση του συνόλου των εισιτηρίων σημάδεψαν τη χρονιά. Χαρακτηριστικό της πτωτικής τάσης είναι μια διαφορά 1.000.000 εισιτηρίων περίπου ανάμεσα στο σύνολο των 10 εμπορικότερων ταινιών της περιόδου 2006-07 (4.598.000 τον περασμένο Ιούνιο) και στο αντίστοιχο σύνολο για την περίοδο 2007-08 (3.589.972). Αλλοι μιλούν για συγκυριακό φαινόμενο, άλλοι για μια ύφεση που σχετίζεται με τη γενικότερη οικονομική κατάσταση και το κύμα ακρίβειας που αλλάζει τα δεδομένα στην ψυχαγωγία. Μερικοί φοβούνται πως η αγορά θα γίνει εφιαλτική για τις μικρές παραδοσιακές αίθουσες. Φημολογείται πως θα κλείσουν το «Μαρούσι 1, 2 & 3» το «Αστρον», η «Αβάνα» και κάποιες άλλες αίθουσες. Αν και επισήμως, τουλάχιστον από την Odeon, διαψεύδονται οι φήμες.
Οι κινηματογραφικές «πιάτσες» άλλαξαν με την έλευση των μούλτιπλεξ στα προάστια κι έτσι συγκεντρώθηκαν αίθουσες σε «μπουκέτα» μέσα σε εμπορικά κέντρα, όπου ο επισκέπτης είναι σαν τον τηλεθεατή που κάνει ζάπινγκ. Η πίτα μεγάλωσε, κυρίως για το υπερθέαμα και τον χαβαλέ, όμως η μεγάλη οθόνη παραδόξως συνάντησε τη μικρή. Και όταν διαπιστώθηκε η κρίση (οι θεατές των μούλτιπλεξ παγκοσμίως μειώνονται και το σινεμά που βασίζεται στις υπερπαραγωγές κινδυνεύει να δεχτεί την ίδια ψυχρολουσία που δέχτηκε η μουσική βιομηχανία από το Ιντερνετ) άρχισαν πάλι τα σχέδια για μια νέα «υπέρβαση»: την τρισδιάστατη εικόνα. Τα 74.000 εισιτήρια που έκανε το «Beowulf» σε αίθουσες που υποστηρίζουν ένα νέο σύστημα προβολής 3D θεωρούνται άκρως ενθαρρυντικά για την επιστροφή στα μούλτιπλεξ μιας μεγάλης μερίδας νεανικού κοινού που αξιοποιεί στο έπακρο τις δυνατότητες του γρήγορου Ιντερνετ.
Οι μεγάλες κινηματογραφικές στιγμές της σεζόν δεν ήταν και εισπρακτικά μεγάλες. Ο καταιγιστικός Μπορν, ο ρομαντικός Σουίνι Τοντ, οι οσκαρικοί αδελφοί Κοέν, ο συγκλονιστικός Ντάνιελ Ντέι Λιούις του «Θα χυθεί αίμα», η «Ακρη του ουρανού», το ρουμάνικο «4 μήνες, 3 εβδομάδες και 2 ημέρες», αλλά και η ελληνική «Διόρθωση» δεν προσέλκυσαν τον αριθμό των θεατών που θα τους άξιζε, μια και δεν εντάσσονται στην κουλτούρα κατανάλωσης των μούλτιπλεξ.
Ενα ελληνικό παράδοξο κάθε χρονιά συνθέτουν τα εξής φαινόμενα. Στην Αθήνα κάθε φθινόπωρο παρατηρείται ένας μικρός χαμός στις αίθουσες που φιλοξενούν τις «Νύχτες πρεμιέρας».
Οι προβολές είναι κάτι περισσότερο από επιτυχημένες (για πολλές ταινίες πρέπει να κλείσεις μέρες πριν εισιτήριο) και το κοινό δείχνει αρκετά δυναμικό ώστε να στηρίξει μια εναλλακτική πρόταση που δεν θα στεγάζεται σε μούλτιπλεξ. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στη Θεσσαλονίκη τις μέρες του Φεστιβάλ (αν πιστέψει κανείς τα νούμερα των εισιτηρίων από τις δεκάδες προβολές για το κοινό, τα οποία κάθε χρόνο αυξάνονται θεαματικά σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις). Το παράδοξο είναι ότι αυτή η δυναμική σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη εξαφανίζεται μόλις πέσει η αυλαία αυτών των εκδηλώσεων. Την υπόλοιπη χρονιά μεγάλοι και μικροί διανομείς, που αυξάνονται και αυτοί, μας βομβαρδίζουν με «καλλιτεχνικές» και καλλιτεχνικές ταινίες (φτάσαμε σε σημείο οι παραδοσιακές αίθουσες να παίζουν δυο ή και τρεις διαφορετικές κάθε ημέρα) χωρίς το αναμενόμενο αντίκρισμα στα ταμεία. Αυτό που λείπει από την αγορά είναι η ιδιωτική πρωτοβουλία στην κατεύθυνση δημιουργίας ενός πραγματικού artplex που θα πάρει στα σοβαρά το κοινό αυτό που θα μπορούσε να αναδείξει σε γεγονότα -μικρά ή μεγάλα- ταινίες που δεν βλέπονται αγκαλιά με ένα κουβά ποπ κορν.