«Καλημέρα σας, κύριε Μόραλη» έγνεψε ευγενικά μια επισκέπτης της γκαλερί Ζουμπουλάκη στην πλατεία Κολωνακίου που είδε τον γνωστό ζωγράφο να κάνει την καθιερωμένη σαββατιάτικη βόλτα του. «Δεν είμαι ο αυθεντικός Μόραλης, αλλά ο πλαστός», της ανταπάντησε με τη γνωστή αίσθηση του χιούμορ που τον διακρίνει. Στα 92 του χρόνια, ο καλλιτέχνης δεν δίνει ποτέ συνεντεύξεις. Ευαισθητοποιημένος όμως από την αποκάλυψη της «Κ» για τα πλαστά έργα που έχουν κατακλύσει την ελληνική αγορά, δέχθηκε να κάνει ορισμένα σχόλια για το θέμα, εκφράζοντας την οργή και την απογοήτευσή του. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι επιτήδειοι δεν δίστασαν να αντιγράψουν πίνακά του, του οποίου το πρωτότυπο ανήκει στη συλλογή του πρωθυπουργικού γραφείου στο Μέγαρο Μαξίμου.
«Δυστυχώς, οι πλαστογράφοι είναι σαν τη λερναία ύδρα. Κόβεις ένα κεφάλι, γίνεται μια αποκάλυψη και αμέσως ξεπετιούνται άλλα δύο. Αισθάνομαι ανήμπορος και εξοργισμένος», μας λέει συμπληρώνοντας: «Αν επρόκειτο για πλαστά έργα που ήταν καλά ζωγραφισμένα, δεν θα με πείραζε τόσο. Τα περισσότερα ψεύτικα έργα που φέρουν την υπογραφή μου είναι τόσο άσχημα που με εξαγριώνουν. Ολα αυτά τα χρόνια, μου φέρνουν κατά καιρούς να δω πλαστούς πίνακές μου. Μόνο μια φορά καμάρωσα έναν που ήταν όντως εξαιρετικά ζωγραφισμένος, αλλά κατάλαβα αμέσως ότι δεν ήταν δικός μου. Πολλές φορές δέχομαι να δω και πίνακες φίλων μου ζωγράφων, όπως λ.χ. ο Νικολάου που δεν είναι πια εν ζωή. Εγώ όμως ξέρω καλά την πινελιά του, την κίνηση του χεριού του, τα χρώματα που χρησιμοποιούσε, τα θέματα που του άρεσε να ζωγραφίζει. Το θεωρώ χρέος μου καθώς δεν ζει πια για να πιστοποιήσει ότι ένας πίνακας που φέρει την υπογραφή του, είναι πλαστός».
Ο Γιάννης Μόραλης γνωρίζει καλά τα τεχνάσματα των πλαστογράφων. «Συχνά όσοι με πλαστογραφούν, λένε στους ανυποψίαστους πελάτες τους να μη μου φέρουν να δω από κοντά τον πίνακα, διότι τον έχω κάνει δώρο στον άνθρωπο που τον πουλάει. Μηχανεύονται απίστευτα κόλπα. Συνήθως παίρνουν στοιχεία από 2 – 3 έργα μου και φτιάχνουν μια καινούργια σύνθεση που κάτι θυμίζει. Ομως αυτή η αίσθηση της οικειότητας είναι εντελώς ψευδής. Ενίοτε μάλιστα οι πλαστογράφοι θεωρούν ότι οφείλουν να κάνουν και διορθώσεις, να εξωραΐσουν στοιχεία που ο ζωγράφος επίτηδες δεν έχει κάνει τόσο τέλεια. Τότε προδίδονται. Αν αγοράσει το έργο όμως κάποιος που δεν ξέρει καλά το ύφος και την εργογραφία ενός καλλιτέχνη, δεν θα το καταλάβει. Ενα αυθεντικό έργο έχει την ανάσα του ζωγράφου, τη ροή της κίνησης των χεριών του. Αυτό δεν μπορούν να το ξεπατικώσουν, ό,τι και αν κάνουν».
Ο ζωγράφος θυμήθηκε ένα περιστατικό από το παρελθόν για να υπογραμμίσει ότι ποτέ ένα έργο δεν μπορεί να είναι ίδιο με ένα άλλο, ακόμα και αν είναι καμωμένο από τον ίδιο ζωγράφο. «Ο Παπαστάμος ήθελε να αγοράσει ένα συγκεκριμένο έργο μου από μια έκθεση που είχε γίνει παλιά, αλλά δυστυχώς δεν πρόλαβε και πωλήθηκε σε κάποιον άλλο. Για να μην τον στενοχωρήσω έκανα ένα ακριβές αντίγραφο στις ίδιες διαστάσεις και του το έκανα δώρο. Παρά το γεγονός ότι και τα δύο είχαν βγει από το εργαστήριο, δεν έμοιαζαν μεταξύ τους. Φανταστείτε να το είχε ζωγραφίσει κάποιος άλλος, πόσο πιο διαφορετικό θα έδειχνε…».