Φαίνεται ότι η νεωτάτη Caroline Fourgeaud-Laville, η νέα μορφωτική ακόλουθος της Γαλλικής Πρεσβείας, είναι ιδιαίτερα ενεργητικός τύπος. Κατάφερε μέσα σε ένα διάστημα λίγων μηνών να εισβάλει στα εργαστήρια 22 σημαντικών καλλιτεχνών που έχουν ζήσει και εργαστεί στο Παρίσι, να τους πείσει να στηθούν μπροστά στην κάμερα του συνταξιδιώτη της και φωτογράφου, Didier Ben Loulou, να εξομολογηθούν για τη ζωή τους και τη σχέση τους με την Πόλη του Φωτός και τέλος, να ονομάσουν έναν Γάλλο συγγραφέα που θα ήθελαν να γράψει κάτι για αυτούς και το έργο τους. Μία μία, οι πόρτες άνοιγαν, και μαζί τους ξετυλίγονταν 22 προσωπικές ιστορίες. Αυτές οι ιστορίες έρχονται να συγκατοικήσουν για λίγους μήνες στο Ιδρυμα Θεοχαράκη, στην έκθεση Paris Peinture, που ανοίγει για το κοινό την Τετάρτη, 5 Ιουνίου.
Στις αίθουσες του αθηναϊκού κτιρίου στη γωνία Μέρλιν και Βασ. Σοφίας θα δείτε μια καλά μελετημένη έκθεση. Σαν τα κεφάλαια κάποιου τεράστιου βιβλίου, του οποίου οι σελίδες έχουν αναρτηθεί στον τοίχο στη σειρά (δεν πειράζει με ποια σειρά), τα 22 έργα αποτελούν το καθένα τη δικιά του «ενότητα». Πίνακας, δύο φωτογραφίες του καλλιτέχνη στον προσωπικό του χώρο, κείμενο του εκάστοτε επιλεγμένου λογοτέχνη στα γαλλικά και τα ελληνικά, λεζάντα. Ο Pierre Assouline γράφει για τον Jean Rustan, ο Jean-Cristophe Bailly για τον Jacques Monory και ο «Φιλέλληνας» Jean-Marie Drot για τον Αλέκο Φασιανό. Βεβαίως, πίσω από τον τοποκεντρικό τίτλο, κρύβονται τουλάχιστον δώδεκα διαφορετικές εθνικότητες, καλλιτέχνες που έφυγαν από την πατρίδα τους για διάφορους λόγους, καταλήγοντας στη γαλλική πρωτεύουσα. «Με κίνητρο να διαφύγουν από τη φτώχεια, την έλλειψη κατανόησης, τις δικτατορίες, συγκλονισμένοι από την ιστορία, επιθυμώντας διακαώς τη Γαλλία, που εξακολουθεί να αντιπροσωπεύει τόσο κυρίαρχα τον πολιτισμό, αν και πολλοί μου είπαν ότι έφτασαν εκεί κατά τύχη», γράφει η επιμελήτρια στον κατάλογο της έκθεσης.
Αν και οι Παριζιάνοι οικοδεσπότες» της Fourgeaud-Laville δεν μοιράζονται ένα συγκεκριμένο στυλ, ανήκουν όλοι σε μια γενιά που άρχισε να δημιουργεί κατά τη δεκαετία του ’60 και έχουν συνυπάρξει για τόσο καιρό που έχουν σχηματίσει μια «μυστική κοινωνία» μέσα από την οποία όλοι παρακολουθούνται μεταξύ τους και συχνά αλληλοεκτιμώνται. Αυτή η επικοινωνία και η συνύπαρξη είναι και το βασικότερο στοιχείο της έκθεσης.