Για 17η συνεχή χρονιά πραγματοποιήθηκε στη Λειψία της Γερμανίας το μεγαλύτερο gothic φεστιβάλ του κόσμου και πιθανόν το πιο εναλλακτικό μουσικό γεγονός της Ευρώπης. Το Wave Gotik Treffen άνοιξε τις πύλες του και ποιος είδε επιμεταλλωμένη αρβύλα και δεν αναρρίγησε …
Οι αριθμοί απλώς ενδεικτικοί: 25.000 επισκέπτες, 750 δημοσιογράφοι, 20 μουσικές σκηνές, 171 καλλιτέχνες, τέσσερις μέρες, μια γιορτή.
Για μια ακόμη φορά επίδοξα βαμπίρ, δηλητηριώδεις Λολίτες, έκπτωτοι άγγελοι, χαμογελαστοί νυχτεριδάνθρωποι και αναρίθμητες οικογένειες Ανταμς συναντήθηκαν εκεί, όπου το ιδιόρρυθμο είναι ανέλπιστα και το… αυτονόητο. Η «Κ» ήταν παρούσα, επιχειρώντας μια αυτοψία σε αυτήν την ευφάνταστη συνάντηση διαφορετικών μουσικών τάσεων, καλλιτεχνικών δρώμενων και αντιλήψεων της αντισυμβατικής έκφρασης.
Οποιος 9 με 12 Μαΐου βρέθηκε ανυποψίαστος στην παραμυθένια πόλη της Λειψίας, προφανώς είχε δύο εναλλακτικές: Είτε με ορθάνοιχτο στόμα να επιμείνει για άμεσο εξορκισμό (με αμφίβολα αποτελέσματα) είτε να βιώσει μια εμπειρία που μόνο οι εμπνευσμένοι παραμυθάδες θα υποπτεύονταν. Αεροδρόμια, σταθμοί και εθνικές οδοί κυριολεκτικά σκοτείνιασαν από τη μαζική προσέλευση των μαυροντυμένων παιδιών από κάθε σημείο της Γερμανίας και του πλανήτη. Το αποτέλεσμα ήταν να επιτύχουν αυτό που δεν κατάφερε ο Ναπολέων δύο αιώνες πριν. Την κατάληψη της Λειψίας. Ανάμεσα στις ψηλόλιγνες φιγούρες που ανέμιζαν αυτάρεσκα τα δερμάτινα πανωφόρια τους -παρότι οι θερμοκρασίες ήταν ασυνήθιστα υψηλές-, τους μεσαιωνικούς κυνηγούς «σκιών», τις νεράιδες με τις βεντάλιες και τις βικτωριανές κυρίες με το μπλαζέ ύφος, το κυρίαρχο στοιχείο ήταν η απειθαρχία στο τετριμμένο.
Κάτι που για ένα ανεκπαίδευτο μάτι ενδεχομένως να προσομοίαζε με καρναβαλική παρέλαση ή με grotesque υπερβολή. Αλλωστε, το να απορρίπτουμε αυτό που δεν καταλαβαίνουμε αποτελεί από καταβολής κόσμου την πιο συνήθη αντίδραση στο διαφορετικό. Και από τη μεριά του, το «διαφορετικό» είναι τελικά πολύ… σχετικό. Απόδειξη το ότι τις μέρες του φεστιβάλ, οι καθημερινοί άνθρωποι ήταν εκείνοι που έμοιαζαν σαν να ντύθηκαν «κάπως» για να τους περιεργαστείς. Διότι ήταν η μειοψηφία. Ωστόσο, πριν πέσει το τείχος, το 1989, η Ανατολική Γερμανία δεν ήταν και το καλύτερο μέρος να εκφράσει κανείς μια ιδιότροπη αισθητική. Και ενώ οι περισσότεροι Γερμανοί διαδήλωναν για επανένωση, οι εκκεντρικότητες στο ντύσιμο οδηγούσαν σε συλλήψεις και τα gothic πάρτι ακόμα και στη φυλακή. Οι καιροί φυσικά άλλαξαν και όπως σε όλη τη Γερμανία, έτσι και στη Λειψία ουδείς πλέον κάτοικος αντιμετωπίζει τους παράξενους επισκέπτες ως οικτρό και βλάσφημο θέαμα. Αντίθετα, το WGT αποτελεί για τους «Λειψούς» τουριστικό πακτωλό με πληρότητα στα καταλύματα 1.000%, τουλάχιστον 7 μήνες πριν.
Μια συνηθισμένη ημέρα
Ο Τόμας και ο Μαρκ, δυο αδέλφια που ζουν στα περίχωρα της Λειψίας, μας διηγούνται τον περυσινό άθλο τους, αφού, μη βρίσκοντας θέση ούτε και στο κάμπινγκ, πηγαινοέρχονταν για χάρη του φεστιβάλ διανύοντας 120 χιλιόμετρα(!!!) καθημερινά. Μας συνόδεψαν έξω από τον κεντρικό σταθμό τρένων Hbf -που αποτελεί και το πολυσυλλεκτικό shopping center της πόλης- και από εκεί στη στάση όπου περνούσε με ακρίβεια δευτερολέπτου το tram 11Ε.
Αυτό που ήταν ασφυκτικά «μαύρο» και είχε δρομολογηθεί ειδικά για την περίσταση, αφού οι συναυλιακοί χώροι επεκτείνονταν σε όλη την πόλη και οι καλλιτέχνες εμφανίζονταν σε διαφορετικά stage.
Φτάνοντας στο Agra -σε ένα από τα κομβικά σημεία συνάντησης του Τreffen-εκατοντάδες διαφορετικά πρόσωπα, μαλλιά και ρούχα προλόγιζαν την εναρκτήρια τελετή. Και αυτό βεβαίως ήταν μόνο η αρχή. Περνώντας από γοτθικές εκκλησίες, απέραντες πλατείες, επιβλητικά κτίρια, πελώρια πάρκα με ακίνητες λίμνες και αεικίνητα σκιουράκια, η υπαίθρια αγορά του Moritzbastei υποδεχόταν τους επισκέπτες για καφέ, συναυλίες μεσαιωνικής μουσικής και φυσικά ψώνια
Ομως, εκεί που χρόνος παγώνει και η δρασκελιά στο παραμύθι είναι απόλυτα ζωντανή είναι το παγανιστικό χωριό Torhaus Dolitz. Σε ένα καταπράσινο περιβάλλον, προσφερόταν κερασόμπιρα, μερίδες αγριογούρουνου και φρεσκοψημένα λουκάνικα, ενώ κάθε είδους ελιξίρια, αρωματικά κεριά, βότανα και κουδούνια δεν άφηναν κανέναν ασυγκίνητο. Για τους λάτρεις του κρασιού πωλούνταν αληθινά κέρατα προς 50 ευρώ έκαστο, για να πίνουν από αυτά και να ευφραίνονται. Την «παράσταση» έκλεβαν οι κελτικές σκηνές, που για τις μέρες του φεστιβάλ κατοικούνται από νοσταλγούς άλλων εποχών, ντυμένους στο «πνεύμα» των προγόνων τους. Αν ο φωτογραφικός φακός δεν ήταν μάρτυρας της εν λόγω ατμόσφαιρας, τότε ο Μιγχάουζεν θα απειλούνταν σοβαρά από αυτές τις περιγραφές.
Τέλος του παραμυθιού
Τα πόδια μας διαμαρτύρονταν, αλλά επιδεικτικά τα αγνοούσαμε – όπως και οι υπόλοιποι. Οσο και να προσπαθήσεις να προλάβεις να δεις τα πάντα, είναι απλά ανέφικτο. Οι συναυλίες πολλές, τα δρώμενα ανεξάντλητα, αλλά σε κάθε περίπτωση «γερμανική» οργάνωση, άψογη ακουστικότητα και πρόβλεψη-πολιτισμός για τα αναπηρικά καροτσάκια, προκειμένου να παρακολουθούν ισότιμα τα άτομα με ειδικές δυνατότητες τις συναυλίες. Είναι αξιοσημείωτο πως χωρίς αστυνόμευση και αυστηρούς security, στα 17 χρόνια του φεστιβάλ δεν υπήρξε ούτε ένα επεισόδιο βίας. Ιδιόρρυθμοι άνθρωποι…
Και ω ναι, ο Ελληνας είναι παντού, και παραπάνω από ένας. Ολόκληρη παρέα από Θεσσαλονίκη. Αλλη παρέα από Αθήνα. Ο Μάριος, η Μίνα, η Αγγελική, ο Τάκης, η Μάγδα, η Ειρήνη. Αλλοι επισκέπτονταν για πρώτη φορά το Treffen και άλλοι έρχονταν για τρίτη ή και τέταρτη χρονιά στο φεστιβάλ. Αίφνης αισθανθήκαμε μια νοσταλγία για την πατρίδα. Μετά είδαμε τους Das Ich και το ξεπεράσαμε. Τρέχοντας δε από συναυλία σε συναυλία πάθαμε επιλεκτική αμνησία. Επανήλθαμε την τελευταία μέρα, που η πόλη άδειαζε αισθητά.
Τα μαύρα «πουλιά» θα επιστρέψουν του χρόνου, 29 Μαΐου με 1 Ιουνίου, για το WGT του 2009. Αλλωστε, όπως δηλώνει ο Cornelius Brach, υπεύθυνος Τύπου του φεστιβάλ, το WGT δεν είναι απλά γεγονός αλλά φιλοσοφία.
Ομως προσοχή! Οποιος εγκαταλείψει αυτό το σκοτεινό… νησί των σκλάβων του απόκοσμου, πιθανόν να πρέπει να διορθώσει την όραση και το μυαλό του. Γιατί επιστρέφοντας στην πεζή πραγματικότητα, το να προσαρμοστείς απαιτεί αρκετό καιρό. Οσο για εμάς, στις πολύβουες γωνιές της Αθήνας ακόμα ο Bella Lugosi επιμένει να μας παραφυλάει και να μας κλείνει πονηρά το μάτι…
Χρήσιμες πληροφορίες
Μουσικό ύφος: Ολα τα είδη της αποκαλούμενης dark μουσικής: από electro-pop synthpop goth-metal, EBM και neofolk έως μεσαιωνική και industrial. Ωστόσο, συμπεριλαμβάνει και συναυλίες κλασικής μουσικής με έργα συνθετών όπως οι Richard Wagner, Giuseppe Verdi και Franz Schubert.
Εισιτήριο: 58 ευρώ και για τις τέσσερις μέρες του φεστιβάλ που καλύπτουν και 24ωρη δωρεάν μετακίνηση από όλα τα μαζικά μέσα μεταφοράς, καθώς και ελεύθερη είσοδο σε κινηματογραφικές προβολές, μεσαιωνικές αγορές, στο παγανιστικό χωρίο, σε clubs και shows.
Περισσότερα στοιχεία: Στο site: www.wave-gotik-treffen.de