Γράμμα από ένα νεαρό πατέρα…

Γράμμα από ένα νεαρό πατέρα…

2' 31" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«Πατέρας» για τους κλασικούς, «μπαμπάς» για τους τρυφερούς, «daddy» ή «father» για τους… εξευρωπαϊσμένους εφήβους, «Γιώργος», «Κώστας» κ. τ. λ. για τους απελευθερωμένους, «γέρος» για τους αποθρασυμένους. Οπως και αν τον αποκαλούν, ο σύγχρονος πατέρας (προτιμούμε το κλασικό…) βρίσκεται σε σύγχυση ρόλου και θέσης, αλλά (ξέρει να) γιορτάζει… Μεγάλωσε βλέποντας τον δικό του πατέρα να είναι ο «κουβαλητής», η πηγή εσόδων της οικογένειας, η «κολώνα» του σπιτιού και πολλές φορές ο… πασάς, αφήνοντας τη μαμά να «κωπηλατεί» σε κάθε τετραγωνικό της γλυκιάς «φυλακής» της.

Μοιραία, λοιπόν, ο… Αντωνάκης (δανειζόμαστε το όνομα από τη χαρακτηριστική ελληνική ταινία με τον Γιώργο Κωνσταντίνου και τη Μάρω Κοντού) κατέβηκε από την πολυθρόνα, πήρε μόνος του τις παντόφλες και την εφημερίδα του, έβγαλε τη «στολή» του παρελθόντος και δειλά δειλά πλησίασε τις πάνες του μωρού, τα μπιμπερό και το καρότσι.

Το να γίνει ο σύγχρονος άνδρας σωστός πατέρας (το σωστός σύζυγος θα χρειαστεί πολύ μεγαλύτερη ανάλυση), είναι πολύ σοβαρή υπόθεση. Θέλει αφοσίωση, υπομονή, δυνατό χαρακτήρα, λιγότερο… ποδόσφαιρο, ελάχιστη νυχτερινή διασκέδαση (τουλάχιστο τους πρώτους μήνες κι ας ακούει τα «εξ αμάξης» από τους ελεύθερους ακόμη φίλους που έχει «ξεχάσει»). Δεν είναι τυχαίο που όλο και περισσότεροι από εμάς γινόμαστε μπαμπάδες σε ηλικίες που πολλές φορές αγγίζουν ή ξεπερνούν τα 40. Οταν έβγαλα για πρώτη φορά την κόρη μου βόλτα με το καρότσι, στα πρώτα κιόλας μέτρα κοιτούσα… τα παπούτσια μου από την αμηχανία, θεωρώντας πως όλα τα βλέμματα των περαστικών ήταν «καρφωμένα» επάνω μου. Με τον καιρό μπήκα στον μαγικό κόσμο της, απέκτησα «φτερά» και στόχος μου, πλέον, είναι πώς θα της μεταδώσω ό, τι καλό έχω μέσα μου κι ό, τι κληρονόμησα από τη δική μου εποχή που περάσαμε ανέμελα παιδικά χρόνια με σχολείο, αγγλικά, προπόνηση, παιχνίδι, ξέγνοιαστο ύπνο κι όχι σχολείο, φροντιστήριο μαθηματικών, φυσικής, χημείας, αρχαίων, κιθάρα, πιάνο, φλάουτο, μπαλέτο, κολυμβητήριο, αγχωτικός ύπνος και πάλι από την αρχή.

Γνωρίζω ότι δεν θα πάρει το ποδήλατό της και θα χαθεί από τα μάτια μου για να νιώσει αυτή τη μικρή ελευθερία που ζήσαμε εμείς. Δεν θα κάνει τσουλήθρα και θα πέσει με τα μούτρα στο χώμα, δεν θα ξεδιψάσει στην πρώτη βρύση που θα βρει ακουμπώντας τα χείλη της στο στόμιο χωρίς το «μη» του μπαμπά ή της μαμάς, δεν θα τρέξει στο διπλανό σπίτι της φίλης της για να πηδήξει από το παράθυρο και να μιλήσουν με τις ώρες (σίγουρα θα της στείλει SMS με τις λέξεις χωρίς φωνήεντα και τα ψυχρά σύμβολα:): (: Ρ), δεν θα προτιμήσει το κρυφτό αλλά το X BOX, θα κάνει ηλιοθεραπεία βάζοντας αντηλιακό με δείκτη προστασίας… 150 και το χειρότερο θα πει το «νερό, νεράκι».

Αν οι πιο πολλοί μπαμπάδες αισθάνθηκαν κάτι για όλα αυτά και αναστέναξαν σιωπηλά, αναπολώντας τις δικές τους ανθρώπινες, πραγματικά παιδικές στιγμές, ας κοιτάξουν το αγγελούδι τους το βράδυ που κοιμάται κι ας συλλογιστούν. Αύριο, αν όχι μια ανθοδέσμη, σίγουρα μια ζεστή αγκαλιά και ένα φιλί θα είναι το καλύτερο δώρο. Ετσι κι αλλιώς, όσα και να αλλάξουν, ο πατέρας θα είναι πάντα το στήριγμα της μαμάς, το ίνδαλμα του γιου και η αδυναμία της κόρης. Χρόνια μας πολλά!

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή