Το έργο είναι γραμμένο σε έμμετρο στίχο κι αυτός είναι κατά τον Στ. Λιβαθινό ο βασικότερος λόγος που παίζεται σπάνια. «Είναι εξαιρετικά δύσκολη η απόδοση του στίχου του Λέρμοντοφ, απαιτεί μεγάλη ευελιξία και ακρίβεια κι ακολουθεί ένα ρυθμό χαρακτηριστικά δικό του, γιατί αυτός ο ποιητής είναι επηρεασμένος από την παράδοση, αλλά ταυτόχρονα και πάρα πολύ μοντέρνος, με γρήγορες εναλλαγές και εύστοχες εικόνες – μια καταιγίδα είναι ο Λέρμοντοφ. Εμείς είχαμε την τύχη να μεταφράσει το έργο ο ποιητής Στρατής Πασχάλης. Ο οποίος μας έδωσε ένα στίχο κλασικό χωρίς ποτέ να είναι παλιός, σε μια γλώσσα γνήσια, ειλικρινή, ούτε στιγμή «δήθεν», έντονα ρυθμική και με καινούργια, λες, φωνήεντα μέσα της».
Πολύ δύσκολη είναι, βέβαια, και η απόδοση του έμμετρου κειμένου στη σκηνή – «γιατί η σύγχρονη εκφορά σκοτώνει το στίχο και η κλασική εκφορά σκοτώνει το περιεχόμενο, ενώ κι οι δύο τρόποι κινδυνεύουν να κάνουν ένα βαρετό θέατρο, κι εδώ ακριβώς είναι η πρόκληση», παρατηρεί ο σκηνοθέτης. Εχει αναδεχτεί όμως την πρόκληση και το ρίσκο η παράσταση που ετοιμάζει -«ολόκληρη άλλωστε ένα ρίσκο είναι», λέει. «Γιατί είδαμε την πρόσκληση που μας έκανε ο Γιώργος Λούκος σαν μια πρόταση για ερευνητική δουλειά κι όχι για μια κλασικά «φεστιβαλική» παράσταση. Διότι βλέπουμε πλέον το Φεστιβάλ Αθηνών σαν μια δυνατότητα να ρισκάρει κανείς σε κάτι καινούργιο κι όχι να πάει με κάτι από τα ήδη δοκιμασμένα, τα γνωστά υλικά. Αλλωστε έτσι μαθαίνουμε κι εμείς και γινόμαστε καλύτεροι. Ακόμα κι αν αποτύχουμε. Πρέπει να μαθαίνουμε ν’ ανεβαίνουμε σκληρές ανηφόρες».
Η ανηφόρα άλλωστε με τους δικούς τους ανθρώπους είναι ευλογία: «Δουλεύω με ανθρώπους που θαυμάζω κι αγαπώ / μοιάζει με στίχο, αλλά θα το πω» λέει γελώντας. «Εχουμε πάθει στο θίασο με τον Λέρμοντοφ, έχουμε επηρεαστεί και μιλάμε όλοι με στίχους».
Θα έχει και πολλή μουσική η παράσταση (Θοδωρής Αμπαζής), ζωντανή μάλιστα, με έξι μουσικούς επί σκηνής, ενώ το σκηνικό (Ελένη Μανωλοπούλου) «είναι πολύ απλό, κάτι γυμνό κι απολύτως εκτεθειμένο – ένα εκθετήριο ψυχών, τέτοιου είδους σκηνικό». Ούτε όμως τα κοστούμια είναι «εποχής». «Γιατί το έργο μιλάει για το μασκάρεμα των ψυχών σε κάθε εποχή. Που κάνει τα πράγματα να φαίνονται έτσι όπως δεν είναι. Αυτό ενδιαφέρει πολύ τον Λέρμοντοφ, πώς μασκαρεύονται οι άνθρωποι, δηλαδή η μασκαράτα όχι σαν γιορτή, αλλά σαν τρόπος ζωής. Κάτι που στην εποχή μας πια είναι γενικό φαινόμενο».