«Η πόλη ξεδίπλωσε και μαζί της και εμείς», γράφαμε σε έναν πρώτο απολογισμό του Ελληνικού Φεστιβάλ το 2006. Ηταν η πρώτη χρονιά του Γιώργου Λούκου στη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή, οι τριγμοί ισχυροί και οι ρωγμές ορατές. Την έκπληξη και την έξαρση της πρώτης φοράς ακολούθησε η προσδοκία και αναμονή της δεύτερης. Φέτος, είμαστε όλοι «εκπαιδευμένοι». Σχολιάζουμε, εξοικειωμένοι πλέον, την ακραία νεορεαλιστική γραφή του Τόμας Οστερμάγιερ, γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τις θεατρικές ακροβασίες της αμερικάνικης πρωτοποριακής ομάδας «The Wooster Group», επιλέγουμε τη μεταμοντέρνα αλληγορία της Μαγκί Μαρέν, τη συγκρίνουμε με τις εικαστικές προσεγγίσεις του Ζοζέφ Νατζ… Οι συστηματικοί θεατές του νέου Φεστιβάλ έχουν εμπεδώσει ένα νέο λεξιλόγιο. Η Αθήνα συνδέθηκε καλλιτεχνικά με το παρόν, βγήκε από την τροχιά μιας αχρονικής, στατικής διοργάνωσης, όπως ήταν ο θεσμός στην «προ Λούκου» εποχή. Η πόλη -με κρίσιμο κοινό τους νέους- αποδείχθηκε πρόθυμη να συναντηθεί με το καινούργιο, με πρωτοποριακά θεάματα, με άλλες «γλώσσες». Οι επιλογές του καλλιτεχνικού διευθυντή συγκρούστηκαν με την κατεστημένη αντίληψη, επιβάλλοντας την ποικιλομορφία στη θέση της μονοκαλλιέργειας. Ισως όχι χωρίς κόστος. Ομως, ο χρόνος ήταν ο κατάλληλος, το πρόγραμμα πλούσιο και πολυπρισματικό, η δυναμική και ο παλμός του παρέσυραν το κοινό έτσι ώστε οι ενστάσεις περιθωριοποιήθηκαν. Φέτος, είναι η κρίσιμη διοργάνωση. Φέτος, που αντιλαμβανόμαστε καλύτερα και μπορούμε να ανοιχτούμε στο διάλογο, να κρίνουμε, να αμφισβητήσουμε, να αποδεχθούμε με ανοιχτό βλέμμα και διευρυμένους ορίζοντες. Η Πειραιώς 260 είναι ο χώρος που επέλεξε ο Γιώργος Λούκος για να αναπτύξει την αισθητική του και να προτείνει τάσεις και προβληματισμούς. Το Ηρώδειο παραχωρείται, σταδιακά, στην κοσμική Αθήνα, ενώ η Επίδαυρος αναζητά ακόμη το νέο πρόσωπό της. Η μουσική, κατά τους ειδικούς, δεν έχει βρει ακόμη τη θέση της. Παλεύει ανάμεσα στη ρήξη και στην αποδοχή.
Το Φεστιβάλ άλλαξε, αλλάζει και μαζί του αλλάζουμε και εμείς. Ωριμάζουμε, ευρυχωρούμε, ανανεωνόμαστε. Στην ψυχή και στο βλέμμα.