Από το 1995 που βγήκε στις αίθουσες το «Toy Story», η Pixar έχει αλλάξει τον κόσμο του animation και έχει διαμορφώσει νέα δεδομένα στην παραγωγή των ταινιών αυτού του δημοφιλούς σε όλη την οικογένεια είδους. Οι ταινίες της Pixar, όμως, δεν είναι καλές μόνο επειδή έχουν προσεγμένο σχεδιασμό και αξιοποιούν όλες τις δυνατότητες των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Η εταιρεία που ξεκίνησε ως μικρή και έχει γίνει κυρίαρχη, φτιάχνει αριστουργήματα σαν το «Ψάχνοντας τον Νέμο», τον «Ρατατούη» και τώρα τον «Wall-e», επειδή δίνει την ίδια προσοχή σε κάθε πτυχή της παραγωγής. Οι ταινίες αυτές είναι άψογες στη σύλληψη, τη συγγραφή του σεναρίου, την αισθητική πρόταση και τη σκηνοθεσία. Εχουν ιδέες, δημιουργούνται με ταλέντο και όρεξη.
Οι μεγάλοι παίζουν
Τα γραφεία της Pixar μοιάζουν με μια παιδική χαρά για μεγάλους, όπου οι βασικοί της δημιουργοί σαν τον Τζον Λάσετιρ (Toy Story, Αυτοκίνητα), τον Αντριου Στάντον (Ψάχνοντας τον Νέμο, Wall-e) και τον Μπραντ Μπερντ (Οι απίθανοι, Ρατατούης) παίζουν, ρίχνοντας τυχαίες απίθανες ιδέες στο τραπέζι. Οι καλύτερες προχωρούν στην ανάπτυξη σεναρίου και λίγα χρόνια μετά φτάνουν στις αίθουσες.
Σαν τον «Wall-e», ένα αληθινό αριστούργημα, που ήδη έφτασε και στις ελληνικές αίθουσες. Είναι μια ταινία τολμηρή σε σύλληψη και εκτέλεση, καθώς το πρώτο μέρος της ταινίας είναι ουσιαστικά χωρίς διάλογο. Ο «Wall-e», η ιστορία ενός ρομπότ που έχοντας μείνει μόνο στη Γη για 700 χρόνια, έχει αναπτύξει αισθήματα και τού λείπει μια παρέα. Οι άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει τον γεμάτο σκουπίδια πλανήτη, η κυβέρνηση της υπερδύναμης είναι μια πολυεθνική εταιρεία που πουλάει τα πάντα και προωθεί την υπερκατανάλωση, μετατρέποντας τη Γη σε σκουπιδότοπο και τους ανθρώπους σε δυσκίνητα, υπέρβαρα πλάσματα.
Η μοναδική ανθρώπινη δραστηριότητα στη Γη είναι η αποστολή της Eve, ενός ρομπότ που προσπαθεί να ανιχνεύσει απομεινάρια ζωής. Και ο πρόσχαρος, παλιομοδίτης Wall-e, που έχει περάσει τη ζωή του μαζεύοντας σκουπίδια, θα ερωτευτεί την Eve, ένα υπερσύγχρονο ρομπότ, ζητώντας μια τρυφερή επαφή, κάτι που έμαθε βλέποντας ταινίες με ερωτευμένους ανθρώπους να κρατιούνται χέρι χέρι, ταινίες σαν το «Hello Dolly».
Μελωδία και δύναμη
Σ’ αυτή την ξεχωριστή ταινία, το τραγούδι των τίτλων έγραψε ένας μουσικός που έχει ιδιαίτερη σχέση με τον πλανήτη. Ο Πίτερ Γκάμπριελ συλλέγει τις μουσικές του κόσμου και τις παρουσιάζει στο φεστιβάλ Womad, ενώ είναι από τους πιο συνειδητοποιημένους καλλιτέχνες σε ό,τι αφορά τα ζητήματα του περιβάλλοντος. «Εχω δει όλες τις ταινίες της Pixar άπειρες φορές, γιατί έχω έναν εξάχρονο γιο που δεν τις χορταίνει. Ειδικά το «Toy Story» και το «Ψάχνοντας τον Νέμο»», σημειώνει ο Γκάμπριελ, εξηγώντας τους λόγους που τον έκαναν να αναμειχθεί με το σχέδιο. «Τα κινούμενα σχέδια είναι όμως κάτι που κι εμένα μ’ αρέσει. Εγώ μεγάλωσα με τα Looney Tunes, τον Μπάμπι και με ό,τι έχει βγάλει η Ντίσνεϊ. Είναι η πρώτη φορά που γράφω μουσική για animation. Γράφω για ταινίες όταν συνεργάζομαι με σκηνοθέτες που καταλαβαίνουν τη μουσική και η ίδια η ταινία έχει ενδιαφέρον. Αυτή ήταν μια τέτοια περίπτωση. Γνώριζα τον σκηνοθέτη Αντριου Στάντον εδώ και αρκετό καιρό και πριν από τρία – τέσσερα χρόνια μού μίλησε για τον Wall-e. Μου πρότεινε να κάνω κάτι και αυτό οδήγησε στο Down to Earth. Προσπάθησα να περάσω κάτι από το παράξενο κλίμα της ταινίας μαζί με μελωδία και δύναμη. Ηταν το αποτέλεσμα των συζητήσεών μας με τον Αντριου. Οταν γράφεις ένα τραγούδι για ταινία, προσπαθείς να βοηθήσεις κάποιον να πραγματοποιήσει το όραμά του, κάτι που είναι περίπου το αντίθετο απ’ αυτό που κάνω όλο τον υπόλοιπο καιρό».
Στη σύνθεση του τραγουδιού, αλλά και σε κάποια από τα μουσικά θέματα της ταινίας, ο Γκάμπριελ συνεργάστηκε με τον εξαιρετικό κινηματογραφικό συνθέτη Τόμας Νιούμαν. «Η συνεργασία λειτούργησε», λέει ο Γκάμπριελ, «γιατί πάντα μού άρεσε η δουλειά του Τόμας Νιούμαν. Ειδικά ό,τι έγραψε για το American Beauty και το Six feet under. Αυτό το τελευταίο, νομίζω ότι είναι το καλύτερο μουσικό θέμα που έχει γραφτεί για την τηλεόραση. Πρωτότυπο, με ζωντανά χρώματα και υφή, που ξεγελάει κάνοντάς σε να νομίζεις ότι είναι απλό».
Τραγούδι για το τέλος
Γράφοντας για μια ταινία animation που διαμορφώνεται μέχρι την τελευταία στιγμή, μπορεί να είναι μια πολύ δύσκολη δουλειά, αφού δεν υπάρχει οριστική εικόνα. Πόσο Wall-e μπορούσε να δει ο Γκάμπριελ; «Ηταν περίπου ένα τρίτο σε σχέδια, ένα τρίτο σε αρχικό animation και ένα τρίτο σε προχωρημένα κομμάτια της ταινίας. Ο λόγος που επέλεξα να δουλέψω για τον Wall-e είναι ότι τη βρήκα μια γενναία ταινία με απαλό άγγιγμα, που δεν προσπαθεί να σου χώσει το μήνυμα στο μυαλό.
Είναι μια περιβαλλοντική ταινία με πολλούς τρόπους, αλλά το μήνυμα ότι πρέπει να προσέχουμε τον πλανήτη δεν είναι κακόηχο».
Η πίκρα κάθε μουσικού, που γράφει ένα τραγούδι για τους τίτλους τέλους μιας ταινίας, είναι ότι κανείς δεν μένει για να το ακούσει. Ομως ο Γκάμπριελ είναι αισιόδοξος. «Είναι μεγάλη τιμή να βρίσκεσαι στο τελευταίο κομμάτι μιας ταινίας, αλλά τις περισσότερες φορές τα τραγούδια παίζουν σε άδειες αίθουσες, για τους υπαλλήλους των κινηματογράφων που καθαρίζουν το χυμένο ποπ κορν. Οι τίτλοι της Pixar όμως είναι πιο διασκεδαστικοί από ό,τι συνηθίζεται, έτσι ο κόσμος μένει περισσότερο στην αίθουσα. Ελπίζω ότι θα ακούσουν τουλάχιστον το μισό τραγούδι!».