Ανοίγει η αυλαία και εμφανίζεται μια βαριά κόκκινη κουρτίνα, δημιουργώντας ατμόσφαιρα ταινίας του Ντέιβιντ Λιντς. Μπροστά της μια Ντίβα του Θεάτρου ξεκινάει να μιλά για το πώς έχει ξεφτίσει το θέατρο. Πίσω της ένας άντρας, γυμνός από τη μέση και πάνω, φορώντας μάσκα κούνελου -σαν να βγήκε από την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων- παίζει μουσική. Η Ντίβα αρχίζει να κινείται μπροστά σε ένα αφηρημένο βίντεο που απεικονίζει αρχέγονες καταστάσεις, όπως είναι για παράδειγμα η γέννηση. Ο κούνελος πετάει τη μάσκα και γίνεται τραγουδιστής. Χορεύει με τη γυναίκα κλείνοντας την παράστασή τους με χάπι εντ. Το κοινό μένει αποσβολωμένο για αρκετά δευτερόλεπτα και μετά χειροκροτεί ξέφρενα τη χορογράφο και περφόρμερ Μάλα Κλάιν.
Είναι ένα από τα highlights του «MIR», ενός ανεξάρτητου φεστιβάλ που πραγματοποιήθηκε την περασμένη εβδομάδα στην Αθήνα, παρουσιάζοντας σύγχρονα ζωντανά θεάματα: performances, κονσέρτα θορύβου, ζωντανό σινεμά, νέες υβριδικές μορφές έκφρασης όπως webart, πρωτότυπα animation κ.ά.
Η Κλάιν ξεκινάει από το θέατρο, γρήγορα καταφεύγει όμως στον χορό και τη συνομιλία με το βίντεο και είναι ένα από τα πιο ενδεικτικά στιγμιότυπα του τι συνέβη στο «MIR» και γιατί ήταν σημαντικό. Για πρώτη, ίσως, φορά στην Αθήνα, πρωτοποριακοί και πειραματικοί καλλιτέχνες (Ελληνες και Ευρωπαίοι) παρουσίασαν με τρόπο φιλικό ακόμα και για τους μη γνώστες, την έρευνά τους στις νέες μορφές των τεχνών. Στο «MIR» μπορούσε να πάρει κανείς μια καλή γεύση των καινούργιων μορφών έκφρασης που αρχίζουν να ποτίζουν πια την πολιτιστική ζωή της Αθήνας.
Οι καλλιτέχνες
Το πρώτο κιόλας βράδυ στο πολιτιστικό κέντρο Μελίνα, ο Γάλλος Yann Leguay είχε παρουσιάσει ένα εντυπωσιακό κονσέρτο θορύβου, τραυματίζοντας με χειρουργικά εργαλεία δύο δίσκους βινυλίου και αναδεικνύοντας την ακουστικότητα του ηλεκτρονικού ήχου.
Τις επόμενες ημέρες μια σειρά από καλλιτέχνες παρουσίασαν τις προεκτάσεις των αισθητικών και καλλιτεχνικών ορίων των τεχνών με τις οποίες καταπιάνονται. Οι Ελληνες «Free Piece of Tape» έπαιξαν ένα πρωτότυπο ξύλινο όργανο που έμοιαζε με εκκλησιαστικό σήμαντρο, πάνω σε ηλεκτρονικά μουσικά μοτίβα. Ο Χρήστος Παπακωνσταντίνου ενθουσίασε το κοινό περνώντας σταδιακά από την εικόνα του αφοσιωμένου ήσυχου καλλιτέχνη σε αυτήν του βίαιου καταστροφέα που χτυπάει την κιθάρα του με ένα τσεκούρι επί σκηνής.
Ο Christian Chironi ποζάρει ζωντανά μεταμφιεζόμενος στα θέματα των φωτογραφιών που προβάλλονται στον χώρο από προηγούμενες δεκαετίες. Ντύθηκε τις φανέλες των ποδοσφαιριστών του ’60 και άφησε τα στιγμιότυπα από έναν ποδοσφαιρικό αγώνα της ΑΕΚ να γεμίζουν τον χώρο, ενώ αυτός απλώς πόζαρε. Αργότερα στο πλαίσιο της ίδιας performance, ακούστηκαν τα λόγια του Γεωργίου Παπαδόπουλου μετά την απόπειρα δολοφονίας του από τον Αλέκο Παναγούλη.
Οι ομάδες Personal Cinema και Εrasers παρουσίασαν στο ισόγειο του πολιτιστικού κέντρου Μελίνα το πολιτικό έργο «Web 2.0 wants you», μια ψηφιακή όπερα σε πέντε υπολογιστές που παρουσιάζονται έργα κριτικής και διαμαρτυρίας για το web 2.0. Ακόμα ιδιαίτερα γοητευτικό ήταν το βίντεο #7, του Αλέξανδρου Μιστριώτη, φτιαγμένο σε Αfter Effects. Πρόκειται για μια μη γραμμική αφήγηση που αποτελείται όμως μόνο από γραμμές. Το έργο δεν κατατάσσεται στην κατηγορία του βίντεο αρτ ή του εικαστικού animation. Είναι έντονα αφηγηματικό καθώς οι γραμμές δημιουργούν μορφές, οι οποίες εξαφανίζονται αμέσως και αποκαλύπτει μια γλώσσα που προκύπτει από τη σχέση του καλλιτέχνη με το μέσο, χάρη στο οποίο δημιουργεί – εν προκειμένω τον υπολογιστή.
3.000 επισκέπτες
Το «MIR» δεν παρουσίασε μεγάλα ονόματα, δεν έτυχε της προβολής που ακολουθεί άλλους θεσμούς, εν τούτοις το παρακολούθησαν περίπου 3.000 επισκέπτες και ήταν ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα της μετακαλοκαιρινής περιόδου. «Η φιλοδοξία ήταν να φτιάξουμε ένα σημείο συνάντησης για το πείραμα, όπου η ενδογενής δίψα θα ανταλλάσσεται με τον διεθνή δημιουργικό πυρετό και όπου τα δύο θα συντονίζονται επί ίσοις όροις» λέει η Χριστιάνα Γαλανοπούλου, δημιουργός και εμπνευστής του φεστιβάλ. Για χρόνια η Γαλανοπούλου διοργάνωνε το φεστιβάλ Videodance, στην αρχή σε συνεργασία με τον πολιτιστικό χώρο Bios στην Πειραιώς και έπειτα, ανεξάρτητα. Φέτος αποφάσισε να κάνει ένα βήμα παραπέρα και να παρουσιάσει τις νέες υβριδικές τέχνες στο κοινό. «Φέρνουμε στην επιφάνεια αυτό που γίνεται υπόγεια στην πόλη μας και αλλού και δεν βρίσκει χώρο να εκφρασθεί δημόσια», λέει η ίδια.
Με μοναδική (αλλά ανεπαρκή) οικονομική υποστήριξη από τον Δήμο Αθηναίων η Γαλανοπούλου μπόρεσε να κινητοποιήσει την εθελοντική εργασία τόσο των καλλιτεχνών, όσο και των ανθρώπων της παραγωγής, οι οποίοι επί ένα χρόνο εργάστηκαν ειδικά γι’ αυτό. «Οι πιο δύσκολες στιγμές ήταν αναμφίβολα οι στιγμές που έπρεπε να αποφασίσουμε αν θα προχωρήσουμε έστω και χωρίς καθόλου χρήματα ή θα τα παρατήσουμε. Πιστεύουμε, όμως, τόσο σε αυτό που κάνουμε που δεν γινόταν να το ακυρώσουμε», λέει η ίδια. «Η επιλογή της ελπίδας είναι θέση, όπως θέση είναι και η επιλογή της δράσης μέσα σ’ ένα τοπίο πολιτισμού που τρώει τα παιδιά του. Με κάθε κόστος», καταλήγει.