Από το μελαγχολικό πρώτο μέρος του Κοντσέρτου για Βιολί και Ορχήστρα του Μέντελσον (με το ξέφρενο, όμως, τρίτο μέρος) στην υποβλητική καταιγίδα της «Ποιμενικής» 6ης του Μπετόβεν, και από τη δαντική κόλαση του συμφωνικού και πιανιστικού Λιστ στις μοναδικές ορχηστρικές Σουίτες του Μπαχ. Μερικά από τα έργα που ερμηνεύουν μεγάλοι σολίστ, σπουδαίες ορχήστρες και διευθύνουν κορυφαίοι μαέστροι, σε τέσσερις δίσκους ακτίνας που μόλις κυκλοφόρησαν από τη Warner Classics & Jazz.
Στους δύο από τους τέσσερις αυτούς δίσκους, το γενικό μουσικό πρόσταγμα έχει ο Daniel Barenboim. Στον έναν ερμηνεύει έργα του Φραντς Λιστ, τη Συμφωνία του Δάντη, έργο S 109, διευθύνοντας τη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Βερολίνου και τη χορωδία Damenchor des Rundfunkchors του Βερολίνου (ζωντανή ηχογράφηση), και τη Σονάτα-Φαντασία «Δάντης» έργο S 161/7. Ξεκινώντας από το δεύτερο έργο, ο Ούγγρος συνθέτης και βιρτουόζος του πιάνου το έγραψε ανάμεσα στα 1837 και το επεξεργάστηκε εκ νέου το 1849. Το έργο έχει δύο τίτλους: ο πρώτος, «Apres une lecture de Dante», προέρχεται από ένα ποίημα του Ουγκώ, το οποίο διάβαζε ο Λιστ εκείνη την περίοδο (ταξίδευε στην Ιταλία). Ο δεύτερος τίτλος, «Fantasia quasi Sonata», αποτελεί αναφορά στις μπετοβενικές σονάτες Op. 27. Τη Συμφωνία του Δάντη ο Λιστ την ξεκίνησε το 1855, έχοντας προηγουμένως ολοκληρώσει τη Συμφωνία του Φάουστ, και την αφιέρωσε στον Βάγκνερ – προφανώς σε «κολασμένη» ατμόσφαιρα τότε. Στον άλλο δίσκο, ο Barenboim συμπράττει με τους κορυφαίους σολίστ Itzhak Perlman (βιολί) και Yo-Yo Ma (τσέλο), διευθύνοντας τη Συμφωνική Ορχήστρα του Σικάγο σε δύο επιβλητικά έργα: το «Διπλό» Κοντσέρτο για Βιολί, Τσέλο και Ορχήστρα σε λα ελάσσονα, έργο 102 του Γιοχάνες Μπραμς και το Κοντσέρτο για Βιολί και Ορχήστρα σε μι ελάσσονα, έργο 64, του Φέλιξ Μέντελσον (στο οποίο έχουμε και προσωπική αδυναμία). Ορχηστρικά έργα της ρομαντικής εποχής με σπάνια ένταση, δοσμένα με βάθος και μπρίο από τον Βarenboim.
Στους άλλους δύο δίσκους, ένας άλλος κορυφαίος σύγχρονος αρχιμουσικός, ο Nikolaus Harnoncourt, διευθύνει την Ορχήστρα Δωματίου της Ευρώπης σε έργα Μπετόβεν: την «Ποιμενική Συμφωνία» και τις Εισαγωγές «Λεονόρα ΙΙ», «Φιντέλιο» και τον συγκλονιστικό «Κοριολανό» (κρίμα όμως που δεν συμπεριέλαβε και την αξεπέραστη «Λεονόρα ΙΙΙ»). Γνήσιος μπετοβενικός ήχος, μια συνεχής πάλη του δημιουργού με τους ήχους, αλλά και την ίδια την ταραγμένη συνείδησή του, από έναν σπουδαίο μαέστρο. Ωστόσο, η κορυφαία στιγμή είναι ο τέταρτος διπλός δίσκος ακτίνας, οι 4 Σουίτες για Ορχήστρα του Γ. Σ. Μπαχ. Ο Harnoncourt διευθύνει το εξαιρετικό Concertus musicus της Βιέννης, αναδεικνύοντας με τον καλύτερο τρόπο την «απόλυτη μουσική», που ήταν ο Μπαχ.