ΕΚΘΕΣΗ. Οι γυναικείες φιγούρες του ζωγράφου Παναγιώτη Μπελντέκου δεν αφήνουν αδιάφορο τον θεατή. Γι’ αυτό και δεν είναι λίγοι οι βιαστικοί περαστικοί του Κολωνακίου που κοντοστέκονται στη βιτρίνα της γκαλερί στη Σκουφά 4 για να θαυμάσουν τους πελώριους πίνακές του.
Αυτό που σε σταματά είναι κάτι ασαφώς υποβλητικό στη συνολική ατμόσφαιρα του πίνακα. Δεν είναι το γυμνό, ούτε ο λανθάνων ερωτισμός των νεανικών σωμάτων. Το πρώτο στο οποίο θα σκαλώσει το βλέμμα είναι η θλιμμένα αφηρημένη έκφραση των μοντέλων που έχουν βυθιστεί στις σκέψεις τους. Υστερα ο θεατής «ανακαλύπτει» την αντίθεση μεταξύ της παραστατικής αναπαράστασης των μορφών και της αφηρημένης απόδοσης του χώρου.
Παραστατικότητα
«Ολοι εστιάζουν σε αυτή την αντίστιξη», λέει ο Παναγιώτης Μπελντέκος. «Δεν μένω όμως εκεί. Οι πλαστικές ερμηνείες επιδρούν πάνω στη φιγούρα. Μπαίνουν και γεωμετρικά στοιχεία στον χώρο… μ’ ενδιαφέρει και αυτό το πλακάτο χρώμα. Τα σύμβολα, δηλαδή, του μοντέρνου. Χοντρικά εκεί πατάω».
Κατά τη διάρκεια της όλο και πιο εγκάρδιας συζήτησής μας, μιλώντας για τις δυσκολίες που συνάντησε παλεύοντας σ’ αυτό το λεπτό όριο, ο Μπελντέκος αποκάλυψε ένα συνολικό όραμα για την τέχνη του. Ο μεγαλύτερος του φόβος και κίνδυνος είναι να διακρίνει κανείς, σε μια βιαστική πρώτη προσέγγιση, ένα απλό τέχνασμα εντυπωσιασμού: αναπαραστατικά αποδοσμένες μορφές μέσα σε ένα αφηρημένο φόντο.
«Αυτή η ζεύξη με έχει βασανίσει, όχι πως θα βγει ένας ώμος, ας πούμε. Γιατί υπάρχει ο κίνδυνος αν αυτό το κάνεις λίγο πρόχειρα, να προκύψει το πιο χυδαίο εφέ. Να πετάς σχήματα και χρώματα από δω κι από κει και ένα ποδαράκι ρεαλιστικό». Ο Μπελντέκος, ο οποίος κατατάσσει τον εαυτό του στους ζωγράφους εκείνους που τις τελευταίες δύο δεκαετίες στράφηκαν στη νέο-παραστατική ζωγραφική, αναζήτησε έναν δρόμο εστιάζοντας στην πλαστική έκφραση και όχι στη ζωγραφική βερμπαλιστική «αφήγηση».
Το ζητούμενο δεν ήταν η νατουραλιστική, φωτογραφική απεικόνιση των πραγμάτων, η «μικρογραφία», όπως τόνισε εμφατικά, αλλά η αναπαραστατική απόδοση με την αφηρημένη πινελιά που σπούδασε στους μεγάλους, όπως ο Ρέμπραντ, ο Γκόγια, ο Βελάσκεθ. Ακράδαντη πεποίθησή του είναι ότι η καλή παραστατική ζωγραφική είναι πάντα αφηρημένη. «Σε ένα κομμάτι σκιά και λίγο ρούχο του Ρέμπραντ, μπορείς να βρεις έναν Ρόθκο ή έναν Ντε Κούνινγκ». Ο άλλος μεγάλος κίνδυνος είναι να μην καταστεί, εξαιτίας της αέναης σπουδής της κλασικής ζωγραφικής, δέσμιος αυτής της «βαριάς ζωγραφικής». «Αυτή η αναπαραστατική ζωγραφική οφείλει να γίνει σύγχρονη. Το να κάνω μια κοπέλα να κάθεται, να είναι ωραία ζωγραφισμένη μέσα σ’ ένα περιβάλλον, έφθασε να μην μου λέει τίποτα. Αυτό επιχείρησα να κάνω εδώ με τους πιο αφηρημένους χώρους, με κάποιες αναλογίες στην γκάμα και με τις λύσεις που έδωσα. Αρα δεν πρόκειται για μια προκάτ αντίληψη να είναι ντε και καλά ο χώρος αφηρημένος, αλλά μια πρόθεση να μην υπάρχει εικονοποιία στον χώρο».
Η έκθεση θα διαρκέσει ώς τις 31 Μαρτίου.