ΦΕΣΤΙΒΑΛ. Ηταν δικαιολογημένη τελικά η απόφαση του καλλιτεχνικού διευθυντή του διαγωνιστικού προγράμματος των Καννών, Τιερί Φρεμό, να μη συμπεριλάβει στο πρόγραμμα το «Tetro» του Φράνσις Φορντ Κόπολα. Ο Αμερικανός σκηνοθέτης, πολύ μακριά πια από τις ημέρες της καλλιτεχνικής του ακμής, δεν έμεινε ικανοποιημένος με την εκτός συναγωνισμού προβολή που τού προσφερόταν και πήγε την ταινία στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών, το οποίο άνοιξε χθες.
Ενα οικογενειακό δράμα, με περίπλοκες σχέσεις και αναφορές στην τέχνη και την ατμόσφαιρα θεατρικών έργων του Τενεσί Γουίλιαμς και του Ευγένιου Ο’ Νιλ, το «Tetro» είναι η ιστορία δύο αδελφών που ξανασυναντιούνται μετά από χρόνια στο Μπουένος Αϊρες, όπου ζει ο ένας. Κάποτε φιλόδοξος συγγραφέας, ο Τέτρο ζει παραιτημένος, ενώ ο νεαρός Μπένι προσπαθεί να ξαναφτιάξει τη σχέση τους και να ανακαλύψει οικογενειακά μυστικά. Την ίδια στιγμή και οι δύο έχουν αναμνήσεις σε φλασμπάκ από τον αυταρχικό πατέρα τους. Ωραία γυρισμένη και φωτογραφημένη, η ταινία χάνεται προσπαθώντας να γίνει κάτι ανάμεσα σε πορτρέτο ενός καλλιτέχνη χαμένου στο μυαλό του και σε ένα οικογενειακό μυστήριο. Ομως, ποτέ δεν κερδίζει το ενδιαφέρον του θεατή για τους χαρακτήρες και μπορεί να χαρακτηριστεί ως αξιοπρεπής αποτυχία.
Οπως δήλωσε ο Κόπολα, «η ιδέα για το σενάριο είναι παλιά, από την εποχή της «Συνομιλίας». Οταν άρχισα την τελευταία φάση της καριέρας μου, στην οποία κάνω πιο προσωπικές ταινίες, η «Νεότητα χωρίς νιότη» ήταν μια εμπειρία που μου απέδειξε ότι μπορούσα να κάνω ταινίες χαμηλού προϋπολογισμού, τις οποίες να αυτοχρηματοδοτώ». Ο ίδιος δεν τη χαρακτηρίζει σε καμία περίπτωση την ταινία αυτοβιογραφική.
«Είναι καθαρή μυθοπλασία. Ο πατέρας στην ταινία είναι ένα τέρας, όπως στη «Λυσσασμένη γάτα». Είναι σαν ένας πατέρας της ελληνικής μυθολογίας, που συναγωνίζεται τους γιους του, και ο πατέρας μου δεν είχε καμία σχέση μ’ αυτό. Οταν γράφεις πολύ προσωπικά, παίζεις και από λίγο όλους τους χαρακτήρες. Είναι όλοι διαφορετικές πλευρές του εαυτού μου».
Από τις ταινίες του διαγωνιστικού τμήματος, αυτό που ξεχώρισε χθες ήταν η τάση των ασιατικών χωρών, και κυρίως της Κίνας, να δείξουν ότι μπορούν να γίνουν τολμηρότερες. Το «Spring fever» του Κινέζου Λου Γιε, είναι η σύνθετη ερωτική ιστορία ανάμεσα σε έναν θηλυπρεπή γκέι, έναν παντρεμένο άντρα, τη γυναίκα του, έναν ερασιτέχνη ντετέκτιβ και μια εργάτρια. Ομως, η ταινία πέρα από την ενδιαφέρουσα κινηματογράφηση κινείται σε κύκλους που δεν καταλήγουν πουθενά.
Πολλές σκηνές σεξ και βίας έχει και η «Δίψα» του Κορεάτη Παρκ Τσαν Γουκ. Ο δεξιοτέχνης σκηνοθέτης γύρισε ένα βαμπιρικό ερωτικό δράμα με τη γνωστή και εντυπωσιακή του αισθητική προσέγγιση. Τέλος, το «Fish Tank» της Βρετανίδας Αντρεα Αρνολντ -ανακάλυψης των Καννών- άφησε ανικανοποίητες τις ψηλές προσδοκίες, καθώς εξαντλείται στην περιγραφή της ζωής μιας λούμπεν μονογονεϊκής οικογένειας, όπου η έφηβη κόρη ερωτεύεται τον -παντρεμένο- εραστή της μητέρας της.