Ως προς το αισθητικό μέρος, δεν νομίζω να υπάρχει κανείς που να μην σκεφτεί ότι είναι προσβλητικό, ανεπίτρεπτο, θλιβερό.
Ενα μοναδικό μνημείο του 1759, το Τζαμί Τζισταράκη, στον πυρήνα της ιστορικής Αθήνας, την πλατεία Μοναστηρακίου, πνίγεται ανάμεσα σε κακόγουστα καταστήματα, ταμπέλες, μπλουζάκια με τη στάμπα της Ακρόπολης και σφουγγάρια Καλύμνου. Η κατάσταση, όμως, που παρουσιάζει το τζαμί ξεφεύγει από την αισθητική. Αγγίζει τη σφαίρα του πολιτικού, του ιδεολογικού, του κοινωνικού.
Υπάρχει κάποιος ορθόδοξος Ελληνας που γύρισε από την Αγιά Σοφιά και δεν εξέφρασε την οργή του για την εικόνα που παρουσιάζει; Συχνά, κατηγορούμε την Τουρκία για ανάλογα θέματα, τη στιγμή που εμείς οι ίδιοι «θάβουμε» ένα μνημείο – αναπόσπαστο κομμάτι της εικονογραφίας της πλατείας.
Για την ιστορία, το τζαμί χτίστηκε το 1759 από τον τότε βοεβόδα των Αθηνών Τζισταράκη. Μετά την Απελευθέρωση, είχε πολλαπλές χρήσεις: από στρατώνας της στρατιωτικής μπάντας μέχρι φυλακή και αποθήκη. Το 1915 αναστηλώθηκε από τον Αναστάσιο Ορλάνδο και τρία χρόνια αργότερα πρωτολειτούργησε ως μουσειακός χώρος: φιλοξένησε το Μουσείον Ελληνικών Χειροτεχνημάτων. Το 1975 αποφασίστηκε η στέγαση της πλούσιας συλλογής κεραμικών του Μουσείου Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης, δωρεά του καθηγητή B. Κυριαζόπουλου. Το 1981 είχε την τύχη (!) να υποστεί ζημιές στον μεγάλο σεισμό, οπότε έγινε μια καλή συντήρηση.
Στις σημερινές «Αντιπαραθέσεις», οι δυο καλεσμένοι δεν αντιπαρατίθενται. Αλληλοσυμπληρώνονται. Ο δημοσιογράφος Σάντι Αγιούμπι, μουσουλμάνος στο θρήσκευμα, τονίζει τη σημασία του σεβασμού στα θρησκευτικά μνημεία, ο οποίος αν και καθρέφτης πολιτισμού μιας χώρας, συχνά συνθλίβεται από τις πολιτικές αντιπαραθέσεις.
Και ο αρχιτέκτονας Μ. Δ. Λεφαντζής αποκαλύπτει το μωσαϊκό πολιτισμών και ιστορικών περιόδων που «κουβαλάει» το τζαμί Τζισταράκη, σύμβολο πολυμορφίας, πολυπολιτισμικότητας, διαφορετικότητας. Η εξύμνηση αυτών των στοιχείων δεν ήταν ο στόχος της νέας πλατείας Μοναστηρακίου;