ΚΡΙΤΙΚΗ. Μόλις την επομένη της απόφασής μου να μην παρακολουθήσω άλλο Φλαμανδικό Χορό (μετά την Καιρσμέκερ και τον Πλατέλ) να, που οι χθεσινές αποφάσεις ανατρέπονται. Ας όψεται το 7ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Αθήνας και το υπέροχο rideau των φετινών επιλογών της κ. Μ. Περδίκη! Ομάδα Ultima Vez, λοιπόν, και ο παλιός φίλος και πολύ αγαπητός στην Ελλάδα Βιμ Βαντεκέιμπους. Η παραγωγή «nieuw Zwart (New Black) – Νέο Μελανό;» είναι αποτέλεσμα συνεργασίας… 50 περίπου συντελεστών, οπότε συμπεραίνουμε ότι οι Φλαμανδοί δίνουν ιδιαίτερη σημασία στη συνύπαρξη πολλών παραγόντων/παραγωγών (όχι μόνο στον οικονομικό τομέα), μια πολυγλωσσία που μπορεί να έχει και θαυμαστά αποτελέσματα, όπως στην προκειμένη περίπτωση.
Πόσο spleen πια! Πόσος μεσοπολεμικός εξπρεσιονισμός σε αναβίωση στις αρχές του 21ου αιώνα; Το κοινό εκστασιάζεται ή ανιά, εγώ διερωτώμαι πόσο έχει «χωνέψει» τους ρομαντικούς και κλασικούς του 19ου αιώνα, πολύ περισσότερο τους νεοκλασικούς ή τον μοντερνισμό του 20ού; Υπήρξε πάλι βία στο έργο του Βιμ, σκοτάδι, απελπισία, αγριότητα σε ρυθμούς υπερενεργειακούς που δεν άφηναν περιθώρια να αναρωτηθείς (παρά πολύ εκ των υστέρων) γιατί το… μίσος και ο αλληλοσπαραγμός; Μα απλούστατα: αυτή έχει καταντήσει η ζωή μας σε μια σύγχρονη κοινωνία, που όλα λίγο πολύ συμβαίνουν βάναυσα, τα περισσότερα δημιουργούν αρνητικές δράσεις/αντιδράσεις/ενέργειες και νιώθεις ότι με αυτό τον τρόπο πρέπει να δρας και αντιδράς και συ.
Ετσι, λοιπόν, τώρα που το release έχει εξελιχθεί σε μπρέικ, αν όχι σε χιπ χοπ, οι σπαστικές (αν όχι παραπληγικές όπως λέγαμε και στο προηγούμενο σημείωμά μας) κινησιολογικές εκφάνσεις καταλήγουν συνήθως στην απόγνωση του θεατή μπροστά στην κενότητα πολλών χορογραφιών. Ο Βιμ τα ξεπερνάει όλα άνετα. Προωθεί τη δραματική ένταση και ανελίσσεται, καθοδηγώντας μας στο σημείο που εκτόνωσή μας είναι, πια η… αποθέωση! Να μιλήσω για τους χορευτές; Πού να βρει κανείς σήμερα «κακούς» χορευτές ή ερμηνευτές. Ναι, μια υπέροχη βραδιά συμφιλίωσης με τον κάθε πρωτοποριακό ή έστω μοντέρνο αντι-αισθητικό, ακραίο χορό (Τεχνόπολις 14/7).