Το μεγαλύτερο, μάλλον, πρόβλημα της τηλεόρασης είναι ότι πολύ συχνά η εικόνα της πραγματικότητας την οποία προβάλλει ή επικαλείται, ελάχιστη σχέση έχει με την ίδια την πραγματικότητα. Τα δελτία ειδήσεων διογκώνουν ή υποβαθμίζουν τη σημασία των γεγονότων κατά το δοκούν, ενώ οι τηλεοπτικές σειρές παραμορφώνουν την πραγματικότητα, την οποία προσπαθούν να αποτυπώσουν ή να διακωμωδήσουν, στην αέναη προσπάθειά τους να προσελκύσουν μεγαλύτερο κοινό.
Σύμφωνα με τον Ντέιβιντ Σάιμον, τον Αμερικανό παραγωγό του «The Wire» της σειράς που κατάφερε να αναδείξει τις αιτίες των μεγάλων κοινωνικών προβλημάτων που πλήττουν τις αμερικανικές και κατ’ επέκταση τις δυτικές μεγαλουπόλεις, η κατάρα της τηλεόρασης είναι η διαφήμιση. «Ο χαρακτήρας της τηλεόρασης ως μέσο, με την έννοια της αφήγησης ιστοριών σε ένα νοήμον κοινό έχει αλλάξει σε σχέση με τις απαρχές της. Οταν στην αμερικανική τηλεόραση το πρόγραμμα μπορεί να διακόπτεται μέχρι και κάθε 13 λεπτά για να σου πουλήσουν αυτοκίνητα, μπλουτζίν κλπ, τότε αυτό υποβαθμίζεται δραματικά», υποστηρίζει ο Σάιμον. «Πόσο μάλλον όταν ταυτόχρονα το μόνο ζητούμενο είναι η αύξηση της τηλεθέασης. Τότε αναγκάζεσαι να ρίξεις την ποιότητα, να απλοποιήσεις την πλοκή, να προσθέσεις περισσότερο σεξ και θεαματικές εκρήξεις… Η χειραφέτηση της τηλεόρασης από το οικονομικό κατασκεύασμα της διαφήμισης είναι η μοναδική της σωτηρία», συμπληρώνει ο Σάιμον. Κατά τον παραγωγό του «The Wire» προϋπόθεση για τη δημιουργία ποιοτικών τηλεοπτικών παραγωγών είναι οι ελάχιστες διακοπές για διαφημίσεις και η συνείδηση ότι ένα έργο που απευθύνεται στους πάντες δεν μπορεί να έχει τίποτε σημαντικό να πει. «Κάποια στιγμή τα κανάλια πρέπει να εμπιστευτούν το προϊόν περισσότερο από τα ποσοστά τηλεθέασης», τονίζει ο Σάιμον. Με άλλα λόγια αν η τηλεόραση φιλοδοξεί να κατατάσσεται στις καλές τέχνες πλάι στον κινηματογράφο, θα πρέπει να πάψει να αντιμετωπίζει το κοινό της μόνο σαν πελάτη (των διαφημιστών της).