ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ
Γνωριμία με την Πόνιο
Δεν ξέρω πότε και αν θα προβληθεί η συγκεκριμένη ταινία στις ελληνικές αίθουσες. Ξέρω όμως ήδη ότι η καινούργια ταινία του Ιάπωνα Χαγιάο Μιγιαζάκι με τίτλο «Ponyo on the cliff» είναι ένα αληθινό αριστούργημα για όλες τις ηλικίες. Αν έχεις δει το «Κινούμενο κάστρο», την «Κίκι τη μαγισσούλα», τον «Γείτονα μου Τότορο» και όλα τα εικαστικά παραληρήματα του βραβευμένου με Οσκαρ δημιουργού, ξέρεις τι μπορείς να περιμένεις. Καμία σχέση με πριγκίπισσες, υπερπαραγωγές, χάπι εντ, μελό ρομαντικά Αρλεκιν… Οχι ότι δεν τα βλέπουμε -όταν δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο- και αυτά. Αλλά είναι ωραίο να ξέρεις ότι μπορείς να παρακολουθήσεις με τα παιδιά σου ένα φιλμ και να μην βαρεθείς ούτε λεπτό, να συγκινηθείς, να γελάσεις, να σκεφτείς, να ενθουσιαστείς… Να νιώσεις όμορφα.
ΤΟ ΨΑΡΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΟΡΙΤΣΙ
Σαν ντοκιμαντέρ
Οπως στον «Τότορο», με τον μπαμπά που μετακομίζει με τις δυο του κόρες στην εξοχή (γιατί η μαμά είναι άρρωστη στο νοσοκομείο) και τους μαθαίνει να αγκαλιάζουν και να ευχαριστούν τα δέντρα που υπάρχουν γύρω από το σπίτι τους ή μαθαίνει στα παιδιά να γελούν κάθε φορά που φοβούνται. Η μεγάλη μου κόρη μού το θυμίζει με κάθε ευκαιρία. «Εγώ δεν φοβάμαι μαμά… Οποτε φοβάμαι τώρα, θα γελάω…»
Και τώρα με την ταινία «Ponyo on the cliff» αγαπήσαμε οικογενειακώς την Πόνιο, ένα απίστευτο ψάρι που μοιάζει με ανθρωπάκι και γίνεται στη διάρκεια του φιλμ ένα χαριτωμένο κορίτσι, που συναντά ένα αγόρι που μεγαλώνει με τη μαμά του στη μέση του πουθενά. Κάθε εικόνα, κάθε ζωγραφιά, κάθε πέρασμα, από τον βυθό, στην ακτή, και πάλι πίσω, θυμίζει ντοκιμαντέρ, χρωματισμένο από πάνω με τέμπερες…
ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Χαρά και γέλιο
Ειδικά η σκηνή που βλέπεις το νεαρό κορίτσι να ξεσπά σε γέλια την ώρα που σκαρφαλώνει σε πελώρια κύματα στο «Πόνιο», σου θυμίζει πόσο σπάνια διασκεδάζουμε πλέον στο σινεμά, πόσο λίγες είναι οι φορές που μας επιτρέπεται ή ακόμη καλύτερα μας δίνεται η ευκαιρία να γελάσουμε εκστατικά, με την καρδιά μας. Είναι η στιγμή της απόλυτης ελευθερίας. Το κορίτσι μεταμορφώνεται και ετοιμάζεται να βγει στον αληθινό κόσμο.
ΑΞΙΟΛΑΤΡΕΥΤΟΙ ΗΡΩΕΣ
Που γίνονται σύμβολα
Και ο Μιγιαζάκι ξέρει καλά πώς να στήνει τις ιστορίες του. Πώς να φτιάχνει αξιολάτρευτους ήρωες που μόλις αρχίσεις να συνηθίζεις, χάνονται, αλλάζουν μορφή, γίνονται σύμβολα. Το κορίτσι τρέχει πάνω στα κύματα παράλληλα με το δρομάκι στον δρόμο ενός νησιού, σε μια προσπάθεια να μην χάσει από τα μάτια του το μικρό αυτοκίνητο που τρέχει μέσα στην καταιγίδα. Ηταν κάποτε μισή άνθρωπος, μισή ψάρι, κόρη της βασίλισσας της θάλασσας. Μέχρι που βρίσκει τον 5χρονο Σόσουκε. Ή μάλλον αυτός την βρίσκει στην ακτή, σφηνωμένη μέσα σε ένα γυάλινο δοχείο. Οι δυο τους χωρίστηκαν, όπως συμβαίνει συχνά στους πρωταγωνιστές ενός έργου, για να ξανασυναντηθούν χάρη στην επιμονή της Πόνιο. Χρησιμοποιώντας και εξαντλώντας συχνά όλες τις μαγικές της δυνάμεις… Για να αποκοιμηθεί.
ΜΕ ΕΜΜΟΝΗ ΣΤΗ ΦΥΣΗ
Ανάγλυφο ποίημα
Η ταινία «Πόνιο» είναι φτιαγμένη από τον ίδιο άνθρωπο που σκηνοθέτησε και την «Princess Mononoke» και το «Spirited away». Σκεφτείτε ότι την παρακολουθήσαμε στην αυθεντική της εκδοχή, στα γιαπωνέζικα, με αγγλικούς υπότιτλους. Ούτε καν ντουμπλαρισμένη στα αγγλικά με τις φωνές του Ματ Ντέιμον, της Κέιτ Μπλάνσετ, του Λίαμ Νίσον. Το κοινό σημείο είναι η εμμονή με τη Φύση. Γη, ουρανός και θάλασσα. Και αν ακόμη σας θυμίσει κάτι από τη «Μικρή γοργόνα» του Χανς Κρίστιαν Αντερσεν, η απλότητα της αφήγησης είναι που κερδίζει τον θεατή από τα πρώτα λεπτά της ιστορίας. Ο Μιγιαζάκι απεχθάνεται οτιδήποτε τρισδιάστατο. Κι όμως η Πόνιο μοιάζει ανάγλυφη πάνω στην οθόνη. Αγνή και αθώα. Ενα ποίημα που διαρκεί 1 ώρα και 40 λεπτά. Την πρώτη φορά.