– Η φήμη κοστίζει. Κι εδώ θα αρχίσετε να πληρώνετε. Με ιδρώτα…
Από τη στιγμή που έμαθα για την κινηματογραφική εκδοχή του τηλεοπτικού «Fame», προσπαθώ να θυμηθώ ποιος ήταν ο αγαπημένος μου ήρωας. Κι ας ήμουνα τότε 10 χρόνων. Σίγουρα ο Λιρόι Τζόνσον. Για το ταλέντο και το πείσμα. Αλλά και ο Μπρούνο, για τα μπουκλάκια, την ευαισθησία, τον τρόπο που τοποθετούσε τα δάχτυλα στο πιάνο. Η Κοκό. Επαναστάτρια. Η Λιντία. Η δασκάλα που θα ήθελα να έχω. Η Ντέμπι Αλεν. Αλλά και ο κυνικός αλλά τόσο γλυκός κύριος Σορόφσκι με τα λευκά γένια.
Αποκλείεται να μην τους θυμάστε. Το «Fame» υπήρξε το απόλυτο σχολείο στυλ, διασκέδασης, εκτόνωσης, μίμησης για τη δεκαετία του ’80. Φορούσαμε γκέτες πάνω από τζιν και φόρμες, κορδέλες στο μέτωπο, σορτσάκια και αμάνικες φανέλες. Ολοι, αγόρια και κορίτσια, ονειρευόμασταν να φοιτήσουμε μια μέρα σε ένα τέτοιο σχολείο. Χωρίς μαθηματικά και φυσική, με χορό και τραγούδι, όλη μέρα.
Στις Νύχτες Πρεμιέρας
Θα προλάβουμε να δούμε το νέο «Fame» στις Νύχτες Πρεμιέρας στο πλαίσιο του 15ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας στις 25 του μηνός στον κινηματογράφο Αττικόν (8.30 το βράδυ). Αν και διατηρούμε τις επιφυλάξεις μας για το αν μπορούμε να ξανανιώσουμε τα ίδια συναισθήματα. Σε 90 μόλις λεπτά θα ξέρουμε. Στο καστ διακρίνουμε την Ντέμπι Αλεν.
Ολα ξεκίνησαν από ένα μιούζικαλ στο σινεμά, που εξελίχτηκε σε μια καλτ τηλεοπτική σειρά. Για το «Fame» του 2009 θα φωτιστούν ιστορίες από την Ακαδημία Τεχνών της Νέας Υόρκης. Εχουν περάσει 30 χρόνια από την πρώτη ταινία του Αλαν Πάρκερ. Στην τηλεοπτική σειρά (1982 – 1987) όλα είχαν τη θέση τους. Και ο χορός πάνω στο τραπέζι, και τα σλόγκαν κατά του Ρέιγκαν.
Εμεις ταυτιζόμασταν απόλυτα. Με το ίδιο στάιλινγκ, τις πιρουέτες στον καθρέφτη, τον αυτοσχεδιασμό στο πιάνο μέχρι να πετύχουμε το Be my music. Η ιστορία τότε είχε βασιστεί στη δομή ενός αληθινού σχολείου, του Fiorello H LaGuardia High School of Music and Art. Κάπως έτσι γνωρίσαμε το νέο κορίτσι του σχολείου, την Τζούλι, παιδί χωρισμένων γονιών που πήγαινε στο μάθημα με ταξί. «Εδώ, όλοι ετοιμάζονται για τη ζωή», είχε πει στο πρώτο επεισόδιο. Οι περισσότεροι δεν είχαν ξαναεμφανιστεί στην τηλεόραση, δεν ήταν καν επαγγελματίες ηθοποιοί.
Η παγίδα παραμένει. Οταν ξαναβλέπεις θέματα, πρόσωπα και καταστάσεις που σε είχαν εντυπωσιάσει χρόνια πριν, ξέρεις ότι μπορεί και να απογοητευτείς. Ομως αν μπεις στη διαδικασία να δεις έστω κι ένα παλιό επεισόδιο, το «Fame» αποδεικνύεται μοναδικό στο είδος του ακόμη και σήμερα. Φανταστείτε ότι ήταν υποψήφιο για 12 βραβεία ΕΜΜΥ…
Η υπόνοια της φήμης, της δόξας, της λάμψης, των φώτων, εξισορροπείται με το ενδεχόμενο της αποτυχίας. Αν εκθειάζουμε ακόμη το «Fame», δεν είναι για τα σκηνικά και τα κοστούμια, τις παγέτες και το μακιγιάζ. Αυτά τα βλέπουμε στο High School Musical ή στη Χάνα Μοντάνα… Στο «Fame» υπήρχε ουσία. Ακόμη και η αποτυχία συνοδευόταν πάντα από αξιοπρέπεια.
Ολοι είχαν ταλέντο, αλλά υπήρχαν και κακές στιγμές, σίγουρα είχαν αδυναμία σε τουλάχιστον ένα μάθημα. Κανείς δεν ήταν τέλειος σε όλα. Στο χορό, στο θέατρο, στη μουσική. Εκείνοι που δεν ήξεραν να τραγουδάνε, έμαθαν να τραγουδούν. Ο Λιρόι έμαθε να διαβάζει. Αναμφισβήτητα υπήρξε το πιο πολυφυλετικό σόου της τηλεόρασης. Ο Λιρόι, ο Τζιν Αντονι Ρέι, δεν ζει πια. Λένε ότι ο χαρακτήρας που ερμήνευσε ήταν πολύ κοντά στον πραγματικό. Ναρκομανής, πέθανε το 2003, στα 41 του, από ανακοπή.
Πολλοί από το αυθεντικό σόου δεν δουλεύουν πλέον καν σαν ηθοποιοί, κανείς δεν έκανε συγκλονιστική καριέρα στη συνέχεια. Αλλαξαν όμως την εικόνα του θεάματος. Οι νέοι άνθρωποι αγάπησαν το «Fame» γιατί έμαθαν ότι υπήρχε τρόπος να εκτονωθούν, να θυμώσουν, να πετύχουν, να αποτύχουν. Χάρη στον Λιρόι, πολλά αγόρια θέλησαν να γίνουν χορευτές. Πήγαιναν στο σχολείο και έλεγαν: «Μαθαίνω να χορεύω. Ξέρεις αυτόν τον Λιρόι στην τηλεόραση; Αυτός, είμαι εγώ».