Θα μπορούσε να ήταν φωτογραφία στο εξώφυλλο από το cd ενός συγκροτήματος ή, όπως κάποιος αναρωτήθηκε στο Διαδίκτυο: «Πρόκειται μήπως για ένα απ’ αυτά τα smooth jazz άλμπουμ;», το ενσταντανέ μιας βόλτας κολεγιοπαίδων ή εργένηδων, κι ακόμα μια πρόχειρα τραβηγμένη ή κακότεχνη φωτογραφία, που «αποκεφάλισε» τρεις από τους τέσσερις της παρέας. Τα φαινόμενα απατούν και οι άνθρωποι εξαπατούν. Η φωτογραφία ανήκει στον Πιτ Σούζα (ή Σόουζα), τον επίσημο φωτογράφο του Λευκού Οίκου, και σ’ αυτήν απεικονίζεται, μεταξύ των (ακέφαλων) συνεργατών του, ο πρόεδρος των ΗΠΑ: καθισμένος χαλαρά, αλλά πειθαρχημένα, με φυσική κομψότητα, στα σκαλιά της αμερικανικής πρεσβείας στο Παρίσι. Η πόζα εκπλήσσει, η εικόνα ουδόλως.
Από τη δεκαετία του ’60 κιόλας, χάρις στις χαρισματικές φυσιογνωμίες των πολιτικών του 20ού αιώνα (Ντε Γκωλ, Κένεντι, Μπραντ), η δύναμη της Εικόνας, τότε ακόμα ασπρόμαυρης και με χιόνια ή διαγραμμίσεις στον τηλεοπτικό δέκτη, χάρις στη διαρκώς διευρυνόμενη δημόσια σφαίρα και την αλματώδη άνοδο των τεχνολογιών, άρχισε να αποκτά την αυτονομία της από τη ισχύ του Λόγου, προσεταιριζόμενη, μέσω της (επανα)σκηνοθεσίας, ένα σημαντικό μερίδιο του Μύθου.
Η πολιτική ήταν η κατ’ εξοχήν ευνοουμένη από αυτή την «αλλαγή παραδείγματος». Η απολεσθείσα αύρα του έργου τέχνης «μεταγγιζόταν», υπόγεια, υποδόρια, υποβλητικά, στη φωτογραφία που μεταβαλλόταν σε Εικόνα: ό,τι «μετράει» είναι οι αναπαριστώμενες ιεραρχίες, στην επιβεβαίωση και την ανατροπή τους, και οι «στρατηγικές της πρόσληψης», στην παγίωση και την ανανέωσή τους.
Η εικόνα του καθισμένου στα σκαλιά δημοκρατικά εκλεγμένου προέδρου είναι πλέον προσβάσιμη στο κοινό και τις πολλαπλές αναγνώσεις της: αισθητικές, φιλοσοφικές (της τέχνης, της πολιτικής), σημειολογικές, κοινωνιολογικές, ενδυματολογικές, ιδεολογικο-κριτικές, με συμβολισμούς και συνδηλώσεις, που αν συνδυαστούν σωστά (ή και λάθος) μπορούν να οδηγήσουν τους επιγόνους του Μπαρτ και της Ζόνταγκ στα όρια μιας διατριβής.
Η φωτογραφία στο προκείμενο είναι η «ζωντανή ακινησία» (Ρ. Μπαρτ) par excellence που, θαρρεί κανείς, συμβαδίζει με τη μεταβατική περίοδο που χαρακτηρίζει την αμερικανική πολιτική και κοινωνία με την εκλογή του Ομπάμα στο προεδρικό αξίωμα.
Πρωτίστως, όμως, είναι συνέχιση της παράδοσης με άλλα μέσα (σκηνοθεσία, ύφος, οπτική, σύνθεση): από την (αγαπημένη) κουνιστή πολυθρόνα με τον σκεπτικό πρόεδρο Κένεντι και το interieur του Λευκού Οίκου, στην ύπαιθρο, με φόντο μια έπαυλη-πρεσβεία με κίονες, όπου ο πρόεδρος συμβουλεύεται δηλ. διαβουλεύεται δημόσια με τους συνεργάτες του. Yes, he can!