ΒΟΛΤΑ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ
Στα αλογάκια
Το πήρα απόφαση έτσι ξαφνικά… Θα κάναμε κάτι διαφορετικό. Οχι άλλη θάλασσα, παραλία, πετσέτες, κουβαδάκια κ.ά. Εκεί, στα μέσα των διακοπών μας, ένα πρωινό που ανέβηκα στο Ναύπλιο και μιλούσα με τον τοπικό ταξιτζή του Παραλίου Αστρους (οι διαδρομές μαζί του είναι πάντα τόσο απολαυστικές, αφού συν τοις άλλοις ενημερώνομαι για ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί!), έριξα την ιδέα. Υπάρχει κάποιος ιππικός όμιλος στην περιοχή; Αναρωτιόμουν, δεδομένου ότι οι βόλτες με τα άλογα είναι η μεγάλη μου αγάπη και η κόρη μου φαίνεται να ακολουθεί τα βήματά μου… Μια μικρή έρευνα (δική του), δύο τηλέφωνα στον κύριο Κώστα, υπεύθυνο του Ιππικού Ομίλου Ανω Δολιανών, και η βόλτα μας «στο βουνό, όπου ζουν τα αλογάκια» είχε προγραμματιστεί. Με τον απαραίτητο εξοπλισμό…
ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ
Η διαδρομή
Πράγματι ήταν ψηλά στο βουνό! Τι όμορφη διαδρομή. Αφήσαμε πίσω μας μικρά χωριά της περιοχής, την Μονή Λουκούς, την αρχαία Εύα Δολιανών και αρχίσαμε την ανάβαση (μόνο λόφοι, πλαγιές, σύννεφα…). Σ’ εκείνο το σημείο ξεκίνησαν μοιραία οι στροφές στον δρόμο (ευτυχώς όχι υπερβολικά πολλές, «που να δείτε τη διαδρομή προς Αγιο Πέτρο», επέμενε ο ταξιτζής μας) και φυσικά, η γκρίνια της κόρης μου, η οποία ζαλίζεται. Ολα, όμως, υπό έλεγχο με τα ειδικά ομοιοπαθητικά φάρμακα που μας έχει δώσει η παιδίατρος για τα ταξίδια. «Μαμά δεν θα κάνω εμετό…». Τα δέντρα πυκνώνουν, βρισκόμαστε σχεδόν μέσα στο δάσος έτοιμοι να «ξετρυπώσουμε» τον Ιππικό Ομιλο Ανω Δολιανών. Μήπως σε αυτή τη στροφή; Ή στην επόμενη; Το κινητό του κυρίου Κώστα κλειστό.
ΣΤΟΝ ΣΤΑΒΛΟ ΤΗΣ ΝΤΟΛΙ
Μασκότ ένα σκυλάκι
Τελικά δεν ήταν και τόσο εύκολη η διαδρομή. Αν σκεφτεί κανείς ότι ο όμιλος βρίσκεται σε μια είδους χαράδρα, την οποία για να πλησιάσεις πρέπει το αυτοκίνητο να ανέβει ένα στενό βουνίσιο μονοπάτι και από εκεί να συνεχίσεις με τα πόδια, κουτρουβαλώντας επιτέλους στον στάβλο της Ντόλι. Για να σε υποδεχτεί η μασκότ του «σπιτιού»: το σκυλάκι, που λάτρεψε η κόρη μου. Παιχνίδια, χαρές: «Εχει και μυτούλα, έχει και δοντάκια».
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΙΠΠΑΣΙΑ
Το μικρό πόνι
Στον Ιππικό Ομιλο Ανω Δολιανών, που λειτουργεί εδώ και μερικά χρόνια, κάνουν κυρίως ελεύθερη ιππασία, ενώ έρχονται κάτοικοι της περιοχής, ομάδες ορειβατών ή τουρίστες. Αυτά μας λέει ο κύριος Κώστας, υπεύθυνος του ομίλου, τζόκεϊ και δάσκαλος ιππασίας. Μας συστήνει στα τρία άλογα, το πόνι και το μόλις σαράντα ημερών αλογάκι, παιδί της φιλενάδας της Ντόλι, της οποίας δυστυχώς δεν συγκράτησα το όνομα. Η κόρη μου είναι ενθουσιασμένη άσχετα εάν στην ουσία πρόκειται για την πρώτη της «ζωντανή» επαφή με τα άλογα και η προσπάθεια που κάνω να την ανεβάσω στο πόνι μάλλον απέτυχε. Προτίμησε να τρέξει πέρα δώθε με τους γιους του κυρίου Κώστα, απολαμβάνοντας με τον δικό της τρόπο αυτή την «εξοχική» εμπειρία.
ΜΙΚΡΗ ΑΠΟΔΡΑΣΗ
Να μείνω εδώ;
Ετσι βρήκα κι εγώ την ευκαιρία να ξεφύγω λίγο. Οχι ότι δεν το χρειαζόμουν, όπως θα γνωρίζουν καλά όσοι βρίσκονται στα μέσα καλοκαιρινών οικογενειακών διακοπών… «Να πάω μια βόλτα με την Ντόλι;» ρώτησα σχεδόν δειλά τον κύριο Κώστα, ο οποίος με βοήθησε να ανέβω, να θυμηθώ τα βασικά και έγινε ο οδηγός της μικρής μου απόδρασης. Η Ντόλι δεν έλεγε να ξεκινήσει όμως με το επίμονο απαλό χτύπημα του ποδιού μου στην πλάτη της και με τη φωνή μου να την ενθαρρύνει, το πήρε απόφαση. Ανεβήκαμε το μονοπάτι, μπήκαμε στο δάσος, φτάσαμε σε ένα ξωκλήσι ψηλά στο βουνό. Τι ωραία ησυχία! Μακριά απ’ όλους κι απ’ όλα. Η απόλυτη ευτυχία σκέφτομαι. Κι αν μείνω εδώ και δεν επιστρέψω ποτέ;