Ταν πάλι στις αρχές Σεπτεμβρίου, θυμάμαι, που οι εφημερίδες της γενέθλιάς μου Θεσσαλονίκης ανήγγειλαν -τότε- όλο περηφάνια πως η τάδε και η δείνα μεγαλομοδίστρα της πόλης επέστρεφε μετά το «ενημερωτικό ταξίδι» της στο Παρίσι. Αργότερα, εδώ στην Αθήνα, τα έντυπα ανέφεραν τους ντόπιους θιασάρχες, οι οποίοι έφερναν τα νέα μοντελάκια τους από την εσπερία. Από το Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη έρχονταν με τα νέα θεατρικά έργα. Από το Βερολίνο ή το Βρότσλαβ με τα σκηνοθετικά «φασόν».
Τώρα η «Πειραιώς 260» με τους δύο -διόλου εκ του προχείρου- κλειστούς θεατρικούς χώρους, μαζί με το «Σχολείο» και το Θέατρο του «Ελληνικού Κόσμου» στην ίδια λεωφόρο, άλλαξε ριζικά τις παλιές συνήθειες. Δεν απαιτούνται πλέον δαπανηρά ταξίδια στη Δύση. Τώρα πια το κοινό έχει την ευκαιρία να δει σημαντικές -ή έστω ανορθόδοξα μοδάτες- ξένες παραστάσεις από πρώτο χέρι. Ασε που κι οι ιθαγενείς θεατροδημιουργοί μπορούν πλέον να γλιτώσουν αρκετά από τα ταξίδια που επιχειρούσαν οι ομότεχνοι παππούδες τους.
Και πάνω απ’ όλα, όλοι εμείς μπορούμε να διαπιστώνουμε και να συγκρίνουμε ποιος δικός μας ξεπατικώνει τον Κριστόφ Μαρτάλερ, ποιος τον Μίκαελ Σουμάχερ ή την Αριάνε Μνούσκιν. Πόσοι και πόσοι επίγονοι προερχόμενοι από την «Πειραιώς 260» δεν σκάνε μύτη με τα οκτωβριανά πρωτοβρόχια;
Κι όσο για την πρωτοβουλία του Φεστιβάλ -λέγε με Λούκο- να παρουσιάζει τα τελευταία χρόνια λογής λογής ελληνικές νεανικές ομάδες στην «οφφ κέντρου» Πειραιώς, ε, γι’ αυτό πια μόνο επαίνους μπορεί κανείς να εκφράσει.