Επιστροφή στις έγνοιες, επιστροφή στη δουλειά, επιστροφή στα θρανία. Δύσκολο να το «χωνέψουμε», όμως ο Σεπτέμβριος είναι εδώ, τα σχολεία άνοιξαν και οι διακοπές για τους περισσότερους (ευτυχώς όχι για όλους) έχουν τελειώσει. Οσο για τα πρωτοβρόχια και τα συναισθήματα που μας προκαλούσαν (φθινοπωρινή μελαγχολία κ.λπ.), μάλλον θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι τον Οκτώβριο για να τα νιώσουμε. Η αλήθεια είναι ότι εδώ και πολλά χρόνια είχα αφήσει κατά μέρος τις «επιστροφές» του Σεπτεμβρίου. Ειδικά τις σχολικές. Μέχρι πρόσφατα: αφού με αφορμή τη νέα μου ταυτότητα ως μητέρας πιάνω τον εαυτό μου τέτοιες μέρες να παρατηρώ τα σχολεία της γειτονιάς μου, τις παρέες (πλέον πολυεθνικές) των παιδιών που παίζουν ή συνομιλούν με τους φίλους τους. Ακούω για τις αγωνίες των γονιών, που μιλούν για τα νέα καθεστώτα και συστήματα διδασκαλίας, μαθαίνω για τα ολοήμερα νηπιαγωγεία και δημοτικά και πάει λέγοντας.
Το σίγουρο είναι ότι έχουν αλλάξει πολλά από την εποχή που, παραμονή της πρώτης μέρας, η μαμά σιδέρωνε την ποδιά μου και έφτιαχνε την τσάντα μου για το σχολείο. Πώς αισθάνονται οι σημερινοί γονείς και τα παιδιά τους; Ποια είναι η σύγχρονη αίσθηση της επιστροφής στα θρανία; Η «Κ» έδωσε το λόγο σε τρεις συγγραφείς παιδικών βιβλίων (και άρα πιο εξοικειωμένους με εξερευνήσεις σε «Χώρες των παιδιών»…) οι οποίοι, επιπλέον, τυχαίνει να είναι όλοι τους γονείς! Αναμνήσεις, προβληματισμούς και προσδοκίες, που φέρνει στο μυαλό αυτή η πολύ ιδιαίτερη εποχή. Σεπτέμβριος 1960, 1970, 1980, 2009…