Μόλις δυο τρία χρόνια πριν, μερίδα εκδοτών δεν ήθελε ούτε ν’ ακούσει τη λέξη «παζάρια» για τις υπαίθριες εκθέσεις βιβλίου. Σήμερα, υπάρχουν πολλοί, και σοβαροί, εκδότες που τις αποκαλούν οι ίδιοι με τις λέξεις «παζάρια» και «πανηγύρεις». Και υπάρχουν κι άλλοι, αρκετοί, που θεωρούν πια άσκοπη τη συμμετοχή τους στις υπαίθριες εκθέσεις βιβλίου. Ισως γιατί η μόλις έξι ετών στεγασμένη Διεθνής Εκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης, αλλά και η Διεθνής Εκθεση Παιδικού Βιβλίου στην Αθήνα έδειξαν ένα διαφορετικό ύφος κι έναν διαφορετικό τρόπο γι’ αυτές τις διοργανώσεις.
Τα τελευταία χρόνια, οι μόνες ειδήσεις που βγαίνουν από τις υπαίθριες εκθέσεις βιβλίου είναι το πού ακριβώς θα γίνουν: στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου; Μετά τη λειτουργία του νέου Μουσείου της Ακρόπολης έκλεισε αυτός ο δρόμος. Στον πεζόδρομο της Ερμού, που άπαξ φιλοξενήθηκε την περασμένη άνοιξη; Οι αρχαιολόγοι διαφωνούν και αρνούνται την παραχώρησή του. Στο Ζάππειο;
Αυτές οι διαρκείς αλλαγές τόπου υποδοχής των θεσμοθετημένων (αλλά ξεπερασμένων;) υπαίθριων εκθέσεων βιβλίου δίνουν μια αίσθηση προσωρινότητας και προχειρότητας και σε καμία περίπτωση δεν παραπέμπουν σε θεσμό.
Οι εκδότες που σήμερα φιλοξενούνται στις «Αντιπαραθέσεις» (Σάμης Γαβριηλίδης και Γιάννης Κωνστανταρόπουλος) περιγράφουν με ακρίβεια και διεισδυτικότητα την εξέλιξη αυτού του θεσμού, που ξεκίνησε και άνθησε τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Και καταθέτουν τις απόψεις τους για το μέλλον των εκθέσεων βιβλίου. Και οι δύο έχουν ως μέλημα τη σύνδεση του βιβλίου και των εκθέσεων με την πολιτιστική ζωή των πόλεων. Και οι δύο επισημαίνουν πόσο έχουν αλλάξει τα δεδομένα στον χώρο του βιβλίου. Και οι δύο υπογραμμίζουν την ανάγκη συνεργασίας όλων των επίσημων φορέων του βιβλίου σ’ αυτή την κατεύθυνση.
Φαίνεται ότι έχουν ωριμάσει οι συνθήκες σε όλους όσοι ασχολούνται με το βιβλίο και τη διάδοσή του, έτσι ώστε οι παλιές ξεπερασμένες υπαίθριες εκθέσεις βιβλίου να μετατραπούν σε τόπους συνάντησης και πολιτισμού.