ΒΟΛΤΑ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ
Κυριακή μεσημέρι
«Με βρήκαν σε ένα σκάμμα πάνω στην Ακρόπολη μαζί με άλλα αγάλματα. Με είπαν Μοσχοφόρο γιατί μεταφέρω ένα μοσχαράκι. Το μοσχαράκι ακουμπά απαλά το κεφάλι του στον ώμο μου. Νιώθω τη ζεστή ανάσα του κοντά στο πρόσωπο μου. Η ουρά του χαϊδεύει το μπράτσο μου». Η κόρη μου κι εγώ βρισκόμαστε στον πρώτο όροφο του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης, στο «μαγικό δάσος» με τ’ αγάλματα… Πώς καταφέραμε και φτάσαμε έως εδώ; Κυριακή μεσημέρι με το φως του ήλιου να λούζει τις Κόρες, τον νεαρό Ιππέα, τον Μοσχοφόρο. Στην μεγάλη τσέπη της τσάντας μου το βιβλίο/οδηγός για παιδιά και νέους «Το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης» της Μαρίζας Ντεκάστρο (εκδ. Μεταίχμιο). Οχι ότι προλαβαίνουμε να το κοιτάξουμε (παρά μόνο πολλές ώρες αργότερα).
Η ΠΟΛΗ ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΑΣ
Μέσα από το γυαλί
Ηταν κάτι που ήθελα να κάνω και απλά επέλεξα τυχαία το συγκεκριμένο Σαββατοκύριακο. Σύντροφος στη σύντομη, πλην αξέχαστη πρώτη μας ξενάγηση, ένας φίλος που και αυτός ήθελε να το δει, αλλά δεν είχε βρει ακόμη την κατάλληλη ευκαιρία. Κατεβαίνοντας την ειδική ράμπα για κάθε είδους καροτσάκια, η κόρη μου μένει να κοιτάζει τα ευρήματα των ανασκαφών κάτω από το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Μια ολόκληρη πόλη με δρόμους και σπίτια κάτω από τα πόδια μας. Ηδη αρχίζουμε και απολαμβάνουμε όλες τις χαρισματικές ιδιότητες του γυαλιού ως υλικό. Κυρίως τη διαφάνειά του. Σχεδόν θεϊκή. Πώς θα φωτίζονται οι Κόρες το πρωί με την ανατολή, πώς το απόγευμα, πώς στη δύση του ηλίου; Για την ώρα, η ουρά αυτών που περιμένουν να μπουν μου φαίνεται ιλιγγιώδης.
ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΩΡΑΡΙΑ
Στην αρχή της ουράς
Δεν είχαμε προμηθευτεί εισιτήρια από πριν, όμως είχαμε μαζί μας κάτι, που, χωρίς να το περιμένουμε, μας έφερε ως διά μαγείας στην αρχή της ουράς… Ενα καρότσι! Οι φύλακες μόλις το είδαν μας φώναξαν να περάσουμε μπροστά κι έτσι χωρίς καμιά ταλαιπωρία και αναμονή βρεθήκαμε πρώτοι, περάσαμε μέσα και αγοράσαμε τα εισιτήριά μας (ένα ευρώ ο καθένας). Το Μουσείο λειτουργεί καθημερινά εκτός Δευτέρας (8 π.μ-8 μ.μ.).
ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΑΙΣΘΑΝΤΙΚΗ
Οι Καρυάτιδες
Φυσικά είναι τελείως διαφορετικά να πηγαίνεις σε ένα μουσείο με ένα παιδί, ειδικά μικρής ηλικίας. Παράλληλα, αυτό έχει τη γοητεία του. Μπορεί να χάνεις τις λεπτομέρειες και στο τέλος να μη θυμάσαι και πολλά από αυτά που έχεις δει (αφού πρέπει την ίδια ώρα να προσέχεις μην αγγίξει το παιδί τα αγάλματα, προσοχή οι φύλακες είναι αυστηροί!), όμως επικεντρώνεσαι περισσότερο στις αισθήσεις. Και το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης είναι μια εμπειρία πολύ αισθαντική. Η κόρη μου χτυπάει με το πόδι της τον μικρό γυάλινο χώρο στο πάτωμα που παρουσιάζει κούπες και αντικείμενα καθημερινά της αρχαιότητας, καθώς ανεβαίνουμε να θαυμάσουμε τις Καρυάτιδες. Μια εξαιρετική ευκαιρία για να ξεσκονίσω τις γνώσεις μου… Ας τις μετρήσουμε. Ποια λείπει και πού βρίσκεται;
ΣΑΝ ΣΕ ΟΝΕΙΡΟ
Θα ξαναπάμε
Στο καφέ και στο εστιατόριο δεν προλάβαμε να πάμε (δεν πειράζει θα υπάρξουν κι επόμενες φορές), ούτε αγοράσαμε αναμνηστικά από τα πωλητήρια. Φτάσαμε στην Αίθουσα του Παρθενώνα σαν σε όνειρο, κοιτώντας συνεχώς κάτω, αλλά και πάνω, μέσα από τα γυάλινα δάπεδα, τον κόσμο να πηγαινοέρχεται, μέσα από τα παράθυρα την Ακρόπολη και τη γύρω περιοχή. Προσπαθώ να βρω εκθέματα που θα τραβήξουν την προσοχή της μικρής. «Κοίτα» την κουκουβάγια, το αρχαίο καράβι, το αγόρι στο αλογάκι… Πιο πολύ απ’ όλα της άρεσε μια «μαγική μπάλα», όπως την ονομάσαμε (με χαραγμένα σχέδια αρχαίας μαγγανείας). Εγώ «κόλλησα» στις Χάριτες. «Κοιτάξτε την κίνηση τους», λέω και με τη φαντασία μου χορεύω μαζί τους. Τι πειράζει που κανείς δεν το ξέρει;