ΣΥΝΑΥΛΙΑ : «Για τη σχέση μου με το πιάνο θα έλεγα πως είμαστε ένα»

ΣΥΝΑΥΛΙΑ : «Για τη σχέση μου με το πιάνο θα έλεγα πως είμαστε ένα»

2' 24" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«Με γοήτευε πάντα η μουσικότητα και η ομορφιά των έργων του». Θα ήθελα να μπορούσα να ακούω τη φωνή του Ιβο Πογκορέλιτς όταν μιλάει για τον Σεργκέι Ραχμάνινοφ. Ο «Διόνυσος του πιάνου» με το έντονο βλέμμα. Δεν είχα την τύχη να ακούσω τη φωνή του καθότι σπάνια δίνει συνεντεύξεις. Κοιτώντας τη φωτογραφία του, σχημάτισα στο μυαλό μου ερωτήσεις που ήθελα να του κάνω…

Εν αναμονή της μιας και μοναδικής συναυλίας που θα δώσει ο Ιβο Πογκορέλιτς, την ερχόμενη Παρασκευή (2/10) στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης (συμπράττοντας με την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης υπό τη διεύθυνση του Μύρωνα Μιχαηλίδη) είχα την ευκαιρία να μάθω την ιστορία της ζωής ενός από τους σημαντικότερους πιανίστες της εποχής μας. Οι απαντήσεις του, σαν ιαπωνικά χαϊκού, ήρθαν να ολοκληρώσουν την εικόνα. Και όλα αυτά με το cd player να παίζει το Κοντσέρτο αρ. 2 για πιάνο και ορχήστρα του Ραχμάνινοφ, έργο που θα ερμηνεύσει ο Πογκορέλιτς στη Θεσσαλονίκη… Πόση ελευθερία μπορεί να έχει ο καλλιτέχνης στην ερμηνεία του; «Οση μπορεί να αποδείξει…» λέει, ενώ για τα «συστατικά» που κάνουν την ερμηνεία ενός πιανίστα ξεχωριστή ο Ιβο Πογκορέλιτς επισημαίνει τη… «σκληρή δουλειά και το κουράγιο».

«Αν περιέγραφα με λόγια τη σχέση μου με το πιάνο ως όργανο θα έλεγα πως είμαστε ένα». Γεννήθηκε στο Βελιγράδι το 1958 σε μουσική οικογένεια. Σπούδασε πιάνο στη Μόσχα αρχικά στο Central Music School και έπειτα στο Ωδείο Tchaikovsky. Το 1976 ξεκίνησε εντατικά μαθήματα με τη διάσημη Γεωργιανή πιανίστρια Aliza Kezeradze, η οποία υπήρξε ο μεγάλος έρωτας της ζωής του αν και πολλά χρόνια μεγαλύτερή του. «Η απόλυτη πριγκίπισσά μου» όπως την αποκαλούσε πέθανε το 1996 αφήνοντας τον Πογκορέλιτς συντετριμμένο. Για δέκα ολόκληρα χρόνια, ο ήδη καταξιωμένος πιανίστας έμεινε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.

«Δεν πηγαίνω συχνά σε συναυλίες και γνωρίζω ελάχιστα για τη νέα γενιά των πιανιστών. Δεν μπορώ να διδάξω γιατί θεωρώ ότι η διδασκαλία είναι μια εμμονή πλήρους απασχόλησης» λέει σχεδόν παγερά, σήμερα τρία μόλις χρόνια μετά την επανεμφάνισή του μπροστά σε κοινό. Εάν αναζητήσει κάποιος την αρχή μιας ζωής που μοιάζει βγαλμένη από μυθιστόρημα θα ανακαλύψει ότι αυτό που έκανε γνωστό τον Πογκορέλιτς ήταν το βραβείο που ποτέ δεν έλαβε από τον διεθνή Διαγωνισμό Chopin της Βαρσοβίας το 1980… Ο αποκλεισμός του στον τρίτο κύκλο ξεσήκωσε έντονη αντιπαράθεση και έστρεψε την προσοχή όλου του μουσικού κόσμου στο πρόσωπό του.

Ως το Θιβέτ

«Για να μπορέσει κάποιος να οικειοποιηθεί οτιδήποτε στη ζωή θα πρέπει να εκτεθεί σε αυτό. Το ίδιο συμβαίνει και με τη μουσική. Το να πηγαίνεις σε συναυλίες είναι ένας ωραίος τρόπος να περνάς τον ελεύθερό σου χρόνο». Αρκετά αντιφατικό σχόλιο προερχόμενο από έναν καλλιτέχνη, ο οποίος αμέσως μετά τις συναυλίες του κλείνει την πόρτα του καμαρινιού και δεν αφήνει κανέναν να τον συγχαρεί. Κάποιοι λένε ότι στα χρόνια μετά τον θάνατο της αγαπημένης του Aliza ο Ιβο Πογκορέλιτς ταξίδεψε ώς το Θιβέτ. Αραγε πώς θα ερμηνεύει σήμερα τον Ραχμάνινοφ μετά την περιήγησή του στη χώρα του «Lost Horizon»;

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή