Το αγαπημένο παραμύθι του Σταμάτη Κραουνάκη παραμένει ακόμη και σήμερα «Η Πεντάμορφη και το Τέρας». Θυμάται να το παίζει με τις αδερφές του στο γκαράζ του σπιτιού τους… «Εχω βγάλει χρήματα σαν Τέρας. Το κάναμε με την αδερφή μου κάθε καλοκαίρι θέατρο. Η αδερφή μου έκανε την Πεντάμορφη. Εχω κάνει το Τέρας πολλές φορές…» Εχουν περάσει χρόνια από τότε. Ο Σταμάτης Κραουνάκης με τη Λίνα Νικολακοπούλου ετοιμάζουν τώρα για τις 8 Νοεμβρίου μια παράσταση σε «κανονικό» θέατρο και όχι σε γκαράζ. «Ενα σπίτι παραμύθια». Μια παράσταση για παιδιά «από 1 μέχρι 16 χρόνων», όπως λέει ο ίδιος, στην παιδική σκηνή της μουσικής θεατρικής σκηνής «Αθηναΐδα».
Πρεμιέρα στις 8 Νοεμβρίου. Με επτά μουσικά παιδικά παραμύθια: «Η συναυλία των ζώων», «Η Πεντάμορφη και το Τέρας», «Ο Τζακ κι η φασολιά», «Τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα», «Η έξυπνη Γκρέτα», «Το πετροκάραβο», «Ενα σπίτι παραμύθια». Σαν ένας πρώτος κύκλος. Γιατί, όπως λένε ο Σταμάτης Κραουνάκης και η Λίνα Νικολακοπούλου, όταν πρωτοσυναντήθηκαν στο Πάντειο, όταν ήταν ακόμη «παιδιά», από τα πρώτα πράγματα που επιθυμούσαν να δημιουργήσουν μαζί, ήταν παραμύθια για παιδιά. «Μοναδική μας πατρίδα είναι τα παιδικά μας χρόνια…», λένε.
Ο Σταμάτης μελοποιούσε και η Λίνα έγραφε σε έμμετρο λόγο αγαπημένα παραμύθια. Κάπως έτσι προέκυψαν και τα εφτά από τα 47 τραγουδιστά παραμύθια που είχαν φτιάξει από κοινού για μια μικρή ορχήστρα, έναν αφηγητή και τους ήρωες που τα λένε τραγουδιστά. Μια παράσταση σε μορφή τραγουδιού – παιχνιδιού, από τέσσερις νέους ηθοποιούς – τραγουδιστές της ομάδας Σπείρα Σπείρα, με τη συνοδεία δύο μουσικών οργάνων, ακορντεόν και κρουστών αλλά και χάρτινες κούκλες (από τον Βασίλη Βασιλάκη που φτιάχνει κούκλες, παίζει με μαριονέτες και μεταμορφώνει χαρτιά και εφημερίδες επί σκηνής) και κοστούμια (φτιαγμένα από χαρτί και άλλα υλικά, δημιουργίες του εικαστικού καλλιτέχνη Νίκου Φλώρου, που ντύνουν τους ηθοποιούς κατά τη διάρκεια της παράστασης).
Ενα θέαμα για παιδιά, με τη δράση των παραμυθιών να εξελίσσεται αυτόνομη και μοναδικό ενωτικό σημείο τον αφηγηματικό καμβά. Με τους θεατές να συμμετέχουν διαδραστικά στην εξέλιξη και πλοκή των ιστοριών, να παρακολουθούν όλες τις μεταμορφώσεις, τίποτα να μη γίνεται κρυφά από τα παιδιά.
Ο Σταμάτης Κραουνάκης, που υπογράφει την ιδέα και διδασκαλία της παράστασης, μιλάει για το στοίχημα που βάζει κανείς σε μια παράσταση φτιαγμένη για παιδιά. «Το πρώτο πράγμα είναι η μαγεία της παραμυθίας. Αυτό που λείπει από τα σημερινά παιδιά είναι η μαγεία που δημιουργούσε στα αυτιά μας η διήγηση από τις γιαγιάδες. Εδώ έχουμε δύο στοιχεία ακόμη: τη μουσική και το εικαστικό».
Αναρωτιέμαι ποιοι είναι οι πιο «δύσκολοι» θεατές σε μια παιδική παράσταση… «Από την προηγούμενη εμπειρία μου, που ήταν και πιο «δύσκολη», θυμάμαι γονείς που φεύγουν τρελαμένοι», λέει ο Σταμάτης Κραουνάκης. «Οι πιο φαν ήταν οι γονείς, που κι αυτό έχει σημασία. Οταν μπορείς να αθωώσεις και τους γονείς. Δεν μπορώ αυτό το νιανιά, το τύπου παιδικό. Δεν υπάρχει πιο αντιπαθητικό πράγμα από το να μιλάς σε ένα παιδί σαν… παιδάκι. Αυτός είναι και ο απόλυτος στόχος μας σε σχέση με τους ερμηνευτές. Εκείνο που συνηθίζω να τους λέω είναι να θυμούνται ότι έχουν μπροστά τους το πιο δύσκολο κοινό από όλα».
Ενα σπίτι παραμύθια… Η λογική είναι ότι πολλά από αυτά τα παραμύθια, ή σχεδόν όλα, είναι αναμνήσεις παραμυθιών που κουβαλάμε από μικροί. «Το τραγούδι πάντα είναι παιχνίδι. Το ενδιαφέρον εδώ σε εμάς είναι ότι όπως τραγουδιέται η αφήγηση, δημιουργεί και δράση. Η φύση της αίθουσας μας επιβάλλει στους ηθοποιούς μια απεύθυνση παντού. Μια διαδραστικότητα. Δεν υπάρχει ο τοίχος που μας δημιουργεί την αίσθηση της απόστασης, το backstage. Στην προθέρμανση της παράστασης, οι ηθοποιοί μαθαίνουν στα παιδιά τραγούδια για να πουν στην εξέλιξη της παράστασης».
Ακούγοντας τον Σταμάτη Κραουνάκη και τη Λίνα Νικολακοπούλου να μιλούν για την παιδική παράσταση που έχουν ετοιμάσει, καταλαβαίνει κανείς ότι δεν υπάρχει καθόλου πρόζα, πολύ λίγη πρόζα, το παραμυθένιο σπίτι θυμίζει όπερα.
Η Λίνα Νικολακοπούλου, που επιμελείται κείμενα και στίχους, συμπληρώνει: «Η πρώτη συνάντηση που είχε γίνει με τον Σταμάτη στο πανεπιστήμιο είχε τη φρεσκάδα και τη δροσιά αυτής της ηλικίας μας». Κάπως έτσι γεννήθηκαν 8λεπτα και 9λεπτα έμμετρα παραμύθια. «Πηγές κλασικές. Και κάποια όπως τα κουβάλαγα μέσα μου. Είναι αρκετά παρθενική η σχέση μου με αυτό που θα γίνει. Η προηγούμενη εμπειρία μου ήταν στο «Σκλαβί» της Ξένιας Καλογεροπούλου. Και στα πρώτα μας βήματα με τον Σταμάτη, γράφοντας τραγούδια για παιδικό θέατρο για μια ομάδα με έδρα της τα Χανιά».
Η Λίνα Νικολακοπούλου λέει ότι κοιτάζει με γαλήνη αυτά που έχουν γίνει. «Είναι ήσυχη η ματιά μου. Δεν ασχολήθηκα ξανά με τα παραμύθια που γράψαμε τότε. Τα έχω διαβάσει μέσα στα χρόνια που πέρασαν και πάντα μου δημιουργούν χαρά και χαμόγελο. Υπάρχουν πράγματα που με έχουν σημαδέψει σαν παιδί. Υπάρχει κι ένα παραμύθι που έχω γράψει εγώ και μιλάει για ένα πέτρινο καράβι και είναι από τον τόπο καταγωγής μου, τον Σαρωνικό. Το λένε «Πετροκάραβο»».
Τι άλλο να περιμένουμε στο μέλλον; «Αν πετύχει σαν επικοινωνία, μου ανοίγει η όρεξη να γράψω και άλλα πράγματα για παιδιά», λέει η Λίνα Νικολακοπούλου. «Αν βαρεθούν θα βαρεθώ κι εγώ. Αν τα κερδίσω, θα με κερδίσει και μένα. Το παιδικό θέατρο είναι το πιο δύσκολο είδος, μια σοφία ζωής. Είναι σύμβολα που πάνε κι έρχονται. Εάν με διασκεδάσει και μένα, το παιδί που έχω μέσα μου, πάει να πει ότι αξίζει. Επειδή το ζυμάρι το έχουμε δοκιμάσει πολλές φορές από το αλεύρι του Σταμάτη και το νερό το δικό μου. Θα ξαναβγεί το χρώμα».