ΚΡΙΤΙΚΗ. Την είχαμε απολαύσει πριν από τρία χρόνια στο Ηρώδειο. Την Αΐντα Γκομέζ. Ως Κάρμεν (10/9/06). Ψηλά στο Θέατρο Δάσους και στα πλαίσια των 44ων Δημητρίων, στη Θεσσαλονίκη, η Αΐντα/Κάρμεν επανέλαβε το θαύμα της (11/9/09). Μια μου επιφύλαξη είναι ότι ίσως υπό την απειλή της βροχής -που τελικά ήρθε- η σταρ έσπρωξε τη σκηνική της persona περισσότερο του δέοντος και κάπου… φλέρταρε -πέραν του Δον Χοζέ, του Τσουνίγκα και του ταυρομάχου- και με το ανήσυχο για τις καιρικές συνθήκες κοινό.
Ομως το μικρότερο πατάρι του Θεάτρου Δάσους, το φυσικό σκηνικό με τα ψηλά κυπαρίσσια στο βάθος και τον απειλητικό σκοτεινό περίγυρο συνέτειναν ώστε αυτή η παράσταση να είναι απείρως πιο ατμοσφαιρική από εκείνη του αχανούς Ηρωδείου. Αναλογίζομαι την πρωτότυπη «Κάρμεν» ενός Γάλλου συγγραφέα (Προσπέρ Μεριμέ) και ενός Γάλλου συνθέτη (Ζορζ Μπιζέ) που πέρασε από τις σελίδες ενός ρομάντσου στην οπερατική σκηνή, στα κινηματογραφικά πλατό, σε μπαλετικές, χοροθεατρικές αλλά και παραδοσιακές (φλαμένκο κ.ά.) εκφάνσεις. Και κατέληξε να γίνει το σύμβολο του αδάμαστου ψυχισμού της… Σπανιόλας γυναίκας! Απέδειξε ότι αντέχει γερά στο χρόνο έτσι όπως αποτελεί ένα συναρπαστικό χοροθεατρικό δρώμενο.
Με τη σκηνοθεσία του Ε. Σάγκι, τη μουσική επιμέλεια σε πρωτότυπα και από τον Μπιζέ αποσπάσματα του Χ. Α. Ροντρίγκες, την αποκαλυπτική Compania de Danza Espanola και τους εξαίρετους σολίστ, το δράμα με τις εξπρεσιονιστικές, φολκλορικές και νεοκλασικές ρίζες του λειτούργησε άψογα. Σύντομη και σφιχτή δομή, πολλές απρόοπτες και πρωτότυπες επεμβάσεις σε λιμπρέτο και σκηνοθεσία προώθησαν αποτελεσματικά την πορεία προς το γνωστό τραγικό φινάλε.
Εξαίρετο στυλ, όμορφοι οι χορευτές, καλαίσθητα τα κοστούμια (Μ. Κρέσπι), απλά και λειτουργικά τα props, με λίγα λόγια μια αναμενόμενη επιτυχία. Το μη αναμενόμενο ήταν το, σαφώς προετοιμασμένο, μπριόζικο μπις που, διεγερτικό και ερεθιστικό, οδήγησε την επιτυχία σε αποθέωση και επαναλήφθηκε δις!