Για τον Μακεδονικό Αγώνα υπάρχουν πολλά σημαντικά Μουσεία, με πρώτο το πολύ αξιόλογο Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα στη Θεσσαλονίκη, που έχει εξελιχθεί σ’ ένα σπουδαίο ερευνητικό κέντρο. Και το σπίτι στο χωριό Μελά και το Εθνολογικό Μουσείο και το Πολεμικό Μουσείο και η Σχολή Ευελπίδων προβάλλουν με τον πιο σοβαρό τρόπο την ιστορία και τα εκθέματα που η μητέρα μου και εγώ κι άλλα μέλη της οικογένειας έχουμε παραχωρήσει. Το σπίτι της οδού Τατοΐου 50 δεν έχει νόημα ούτε και υπάρχει περίπτωση να γίνει άλλο ένα μουσείο.
Ας αναλογισθούμε την ιστορία του:
Χτίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα από ένα νέο άνδρα 25 ετών ως οικογενειακή κατοικία, σεμνό και λιτό για την εποχή, αν το συγκρίνει κανείς με τις μεγάλες επαύλεις και τους πύργους της Κηφισιάς. Εμελλε να ζήσει εκεί μόνο 9 χρόνια. Μετά τον θάνατό του το σπίτι συνέχισε να κατοικείται από την οικογένεια και μαζί της πέρασε τις αλλαγές των καιρών. Ως το 1976 ήταν λαμπρά συντηρημένο, όπως μαρτυρούν και φωτογραφίες της εποχής. Εκτοτε άρχισαν οι αλλεπάλληλες περιπέτειές του (σεισμοί, κακοτυχίες, αδυναμία συντήρησης, καταλήψεις από Αλβανούς, διαρρήξεις, σύληση).
Τον τελευταίο καιρό έχει υποστεί και μια άλλου είδους κακοποίηση: καταλήψεις εναλλάξ από αναρχικούς και από ακροδεξιές οργανώσεις, εισβολή «αγανακτισμένων πολιτών», ανεύθυνα δημοσιεύματα, ύποπτες αναρτήσεις σε ανεξέλεγκτα blogs, απειλές εκπροσώπων ομάδων ότι «θα πάρουν τον νόμο στα χέρια τους», ασχημίες και φωνασκίες από πρόσωπα που πίσω από τα εθνικά θέματα καλύπτουν ιδιοτελείς επιδιώξεις. Φαινόμενα των καιρών που συνιστούν προσβολή στη μνήμη του Παύλου Μελά και στην Ιστορία. Μετά την τελική αποκατάστασή του θα πρέπει να τύχει σεβασμού απ’ όλους. Ας μείνει ήσυχο να συμβολίζει την ευτυχισμένη ειρηνική ζωή που ο Παύλος Μελάς, «γέρων 34 ετών» -όπως γράφει στην 6ετή κόρη του στο τελευταίο του γράμμα- άφησε συνειδητά για να πάει στη Μακεδονία. Η λιτή εντοιχισμένη πλάκα είναι αρκετή για να μεταδίδει το μήνυμα.
* Η κυρία Ναταλία Ιωαννίδη είναι εγγονή του Παύλου Μελά.