Ιδιαίτερα ευχάριστα εξέπληξε το κοινό η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών (ΚΟΑ) κατά τη συναυλία της 7ης Νοεμβρίου στην Αίθουσα Φίλων της Μουσικής: Υπό τη διεύθυνση του Βλαδίμηρου Συμεωνίδη η ορχήστρα απέδωσε την 6η Συμφωνία, «Τραγική», του Γκούσταφ Μάλερ με τρόπο που επιβεβαιώνει τις δυνατότητές της. Μετά τα συνήθη στην ΚΟΑ δύσκολα πρώτα λεπτά, βρέθηκε ο κοινός βηματισμός και όλα κύλησαν ομαλά.
Ο Συμεωνίδης είχε ξεκάθαρα τον έλεγχο της ορχήστρας, που παρά το μέγεθός της και τις προβλεπόμενες από την παρτιτούρα κλιμακώσεις, σε κανένα σημείο δεν ξέφευγε από τα όρια. Τα χάλκινα, ιδιαίτερα τα κόρνα, ξεπέρασαν τον εαυτό τους. Σαφέστατη πρόβαλε η αρχιτεκτονική του έργου, ενώ οι εναλλαγές διαθέσεων ανάμεσα στις επί μέρους ενότητες πέτυχαν να μεταδώσουν τα αντικρουόμενα συναισθήματα της μουσικής.
Ιδιαίτερα ποιητικό ήταν το αργό δεύτερο μέρος, ενώ τόσο το «Σκέρτσο» όσο κυρίως το τελευταίο μέρος φάνηκαν δουλεμένα στη λεπτομέρειά τους. Ετσι, παρότι τα έγχορδα δεν διέθεταν τον απαιτούμενο γεμάτο ήχο ούτε τις αναμενόμενες εκλεπτύνσεις λόγου χάριν στο σβήσιμο των φράσεων, το αποτέλεσμα ήταν επιτυχημένο, επειδή απέδωσε την ουσία του έργου.
Η βραδιά, αφιερωμένη στη μνήμη του ερευνητή και λεξικογράφου Τάκη Καλογερόπουλου, ξεκίνησε με τα Εξι Τραγούδια του Αλεξάντερ φον Τσεμλίνσκι σε ποίηση του Μωρίς Μαίτερλινκ. Παρότι ο Συμεωνίδης κρατούσε την ορχήστρα όσο γινόταν πιο χαμηλά, ήταν καταφανές ότι η φωνή της μουσικότατης και πολύ καλής μεσοφώνου Θεοδώρας Μπάκα δεν είναι κατάλληλη γι’ αυτό το ρεπερτόριο.
Εντυπωσιακός Σοπέν
Λίγες μέρες νωρίτερα, στις 2 Νοεμβρίου στην Αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος» ο Τσέχος πιανίστας Γιάν Σιμόν πραγματοποίησε ένα εντυπωσιακό ρεσιτάλ πιάνου. Ξεκίνησε με την ενδιαφέρουσα Σονάτα σε μι ύφεση ελάσσονα του Λέος Γιάνατσεκ, συνέχισε με την 1η Σονάτα για πιάνο του πατέρα του, Λάντισλαφ Σιμόν, και τους Τρεις τσεχικούς χορούς Η. 154 του Μπόχουσλαφ Μαρτινού και ολοκλήρωσε το πρόγραμμά του με έργα Σοπέν: τις Τέσσερις μαζούρκες έργο 17 και τη Σονάτα αρ. 2 σε σι ύφεση ελάσσονα, έργο 35.
Με μεγάλη σιγουριά και λαμπερή δεξιοτεχνία, με λαμπρό ήχο και μεγαλόπρεπες χειρονομίες ο Σιμόν απέδωσε επιτυχημένα κυρίως τα έργα του Πολωνού συνθέτη αλλά και τους χορούς του Μαρτινού.
Μικρότερη ήταν η άνεση του πιανίστα στη διάκριση και διαφοροποίηση ανάμεσα σε ενότητες διαφορετικού ύφους. Ετσι, η Σονάτα του Γιάνατσεκ αλλά και η εκτενής Σονάτα του πατέρα του αποδόθηκαν χωρίς τις αντιθέσεις εκείνες που θα αναδείκνυαν τα μέρη και μέσω αυτών το σύνολο.
Σε κάθε περίπτωση, καθώς το πρόγραμμα ολοκληρώθηκε με Σοπέν, ο Σιμόν δίκαια απέσπασε θερμότατο χειροκρότημα.