ΦΕΣΤΙΒΑΛ. Συνήθως το πρόβλημα στα φεστιβάλ είναι να βρει κανείς τον χρόνο ώστε να δει όσο το δυνατόν περισσότερες από τις ταινίες του προγράμματος. Φέτος στη Θεσσαλονίκη, παρά τον μεγάλο αριθμό ταινιών, δυσκολεύεται κανείς να βρει φιλμ με ενδιαφέρον ή που να προκαλούν τον θεατή να τα παρακολουθήσει. Καλώς ή κακώς, το ελληνικό τμήμα πάντοτε αποτελούσε τον κορμό του προγράμματος, έστω και ανεπισήμως, έστω και μετά τη διεθνοποίηση του φεστιβάλ. Με την απουσία του αυτή τη χρονιά, η διοργάνωση μοιάζει εξαιρετικά αμήχανη, χωρίς ξεχωριστό χαρακτήρα, με τμήματα που εργάζονται ανεξάρτητα δίχως συνολικό, κεντρικό σχεδιασμό.
Απουσία «γεγονότων»
Εξαιτίας της έλλειψης χρημάτων ή προετοιμασίας από την άλλη πλευρά, λείπουν τα μεγάλα γεγονότα ή οι σημαντικοί καλεσμένοι, που θα μπορούσαν να εξισορροπήσουν το κενό από την έλλειψη των ελληνικών ταινιών. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα προηγούμενα χρόνια ήρθαν στη Θεσσαλονίκη πολύ μεγαλύτερα ονόματα απ’ ό,τι στη φετινή, επετειακή διοργάνωση των πενήντα χρόνων. Από την οποία, επιπλέον, απουσιάζει και ένα ολοκληρωμένο αφιέρωμα στις ταινίες και τους ανθρώπους που σημάδεψαν αυτά τα πενήντα χρόνια. Ισως το ερώτημα «Why cinema now?» θα έπρεπε να αντικατασταθεί με το «Why festival now?», καθώς είναι σαφές ότι το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, τουλάχιστον αυτή τη χρονιά, πάσχει σε ό,τι αφορά τον στόχο, τον προσανατολισμό και το πρόγραμμα.
Στον προβληματισμό που ήδη έχει εκφραστεί για το ποιος είναι και πώς πρέπει να γίνεται ο ελληνικός κινηματογράφος σήμερα, ήταν αφιερωμένη η συζήτηση που έγινε στην Αγορά του Φεστιβάλ. Παραγωγοί από την Αγγλία, τη Γαλλία και τη Γερμανία, αναφέρθηκαν στους μηχανισμούς χρηματοδότησης και παραγωγής που ισχύουν σε κάθε χώρα. Το συμπέρασμα είναι ότι στη Γαλλία το σύστημα λειτουργεί εξαιρετικά, με τα κανάλια να διαθέτουν το 2% για την παραγωγή ταινιών και με αποτέλεσμα έναν πλούτο ταινιών. Στη Γερμανία υπάρχει ένα σύστημα που ευνοεί τις συμπαραγωγές, ενώ στην Αγγλία υπάρχουν προβλήματα διαχείρισης. Από την πλευρά του ο πρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου Γιώργος Παπαλιός, μπόρεσε μόνο να περιγράψει την κατάσταση στην Ελλάδα, με την απουσία νόμου και τη μη εφαρμογή όσων ισχύουν σήμερα.
«Θα ‘ρθει η μέρα»
Μέσα σε όσα συμβαίνουν στο Φεστιβάλ, υπάρχουν και οι ταινίες του διεθνούς διαγωνιστικού τμήματος. Από αυτές που έχουν προβληθεί μέχρι σήμερα, ξεχωρίζει κυρίως για τις ερμηνείες και την ψύχραιμη αντιμετώπιση, το γερμανικό «Θα ‘ρθει η μέρα» της Σουζάνε Σνάιντερ, η ιστορία μιας γυναίκας που εγκατέλειψε τη μικρή της κόρη εξαιτίας της συμμετοχής της σε μια τρομοκρατική οργάνωση. Χρόνια αργότερα, η κόρη ανακαλύπτει τη μητέρα που έχει μια άλλη οικογένεια στη Γαλλία και θα έρθει σε μια έντονη αντιπαράθεση μαζί της. Το «Μετάλλιο τιμής» του Ρουμάνου Καλίν Πέτερ Νέτσερ, ακολουθεί τη γραμμή ρεαλισμού που χαρακτηρίζει τις ρουμάνικες ταινίες των τελευταίων ετών, στην ιστορία του Ιον, ενός ηλικιωμένου άντρα, που τιμάται κατά λάθος για ανδρεία στον πόλεμο. Η ζωή του αλλάζει, αισθάνεται σημαντικός και όταν το λάθος αποκαλύπτεται, αναζητεί απεγνωσμένα στοιχεία που να αποδείξουν ότι άξιζε την τιμή. Τέλος, η αιγυπτιακή «Ηλιόπολη» του Αχμάντ Αμπντάλα, είναι μια αδύναμη σύνθεση ιστοριών που εκτυλίσσονται σε μια πρώην λαμπερή συνοικία του Καΐρου.